ေရေနာက္မွာေပါက္သည့္ ေရႊၾကာ – ေမာင္ျမား

“ျပည္ေထာင္စုႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအသင္းႀကီး” ဘ၀တုန္းကေတာ့ ေက်းလက္ျပည္သူေတြ အသင္းႀကီးကို အေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသည္ … လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတိုင္း “ခိုင္း”လို႔လုပ္ရသည့္ “ဖိအားထည့္၊ တြန္းအားမဲ့”အလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ “ေစတနာ” အျပည့္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ သာဓကမ်ားကို ေက်းလက္ေဒသတိုင္းတြင္ ေတြ႕ရွိရ …

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ႏိုင္ငံတကာ အေရာင္းရဆံုး စံခ်ိန္တင္ထားသည့္ စာေရးဆရာမ Cheryl Strayed ၏၀တၳဳကို အေျခခံ ထားေသာ “Wild” အမည္ရွိ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို ၾကည့္ျဖစ္သည္။ မင္းသမီးဇာတ္၊ အဓိက သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသမီးက ေအာ္စကာဆုရွင္ Reese Witherspoon ၊ ဇာတ္လမ္းက ရည္းစားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ရွိလိုက္ရတဲ့ မိန္းကေလး။ ရည္းစားက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စြန္႔ပစ္ခံရသည့္အခါ မိသားစုေရာ၊ အလုပ္အကိုင္ေရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြပါ တစ္စစီျဖစ္ကုန္သည္။ မိန္းကေလး
ထြက္ေပါက္ရွာသည္။ အရက္ေသာက္၊ ေဆး႐ွဴ၊ ေနာက္ရည္းစား တစ္ေယာက္ႏွင့္တြဲ။ အဲလိုထည္လဲ အလုပ္ေတြမလုပ္၊ Go Hiking စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္သည္။ Backpacking ေပါ႔။ ခရီးၾကမ္းထြက္ရင္း တစ္ေနရာေရာက္ သည္။ ေသာက္ေရ ျပတ္သြားသည္။ ေရရွာရင္း တစ္ေနရာ တြင္ေတာ့ ေတြ႕လိမ့္ႏိုးျဖင့္ ေရရွာ သည္။ ဇာတ္ကားထဲက မင္းသမီး ေရေသာက္ရန္ ရွာေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း မိမိေရဆာလာ သည္။ ေရေသာက္ႏိုင္ေရး သစ္ရြက္ ကေလးေတြကို လက္ႏွင့္ပြတ္ေခ်ၿပီး ေရထြက္ႏိုး႐ွဴသည္။ ကားမွန္ေတြ၊ စတီးခြက္ေတြ၊ ေႂကြရည္သုတ္ခြက္ ေတြကို ေရအဆာေျပေစရန္ လွ်ာႏွင့္လ်က္သည္။ ေရဆာမေျပ ေရငတ္မေျပ၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ အလြန္ေနာက္က်ိ ေနသည့္ ေရအိုင္ငယ္တစ္ခုကို သူေတြ႕သည္။ ေရက ေကာ္ဖီေရာင္ ေပါက္ေနသည္။ အဲဒီ ေနာက္က်ိ ေနသည့္ေရကို သူမတြင္ပါလာသည့္ ပန္႔စက္ငယ္ အကူအညီႏွင့္ ပါလာသည့္ ခြက္ေယာက္၊ ဘူးမ်ားအတြင္းသို႔ ျဖည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရသန္႔ေဆးမႈန္႔ထည့္သည္။ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာတြင္ ေသာက္သံုးႏိုင္သည့္ ေရအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားေတာ့သည္။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ဒီမွာတင္ ရပ္လိုက္ပါသည္။ ဆက္ေရးရန္ မလိုေတာ့ပါ။

မိမိေရးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာမွာ ေနာက္က်ိေနသည့္ေရ ကို ျမင္သည့္အခိုက္တြင္ ယခုေဆာင္းပါးကိုေရးရန္ သတိရလာျခင္းျဖစ္သည္။

x x x x x x x x x

မိမိတို႔ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕သည္ ယခင္ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ႕တြင္ ေဖာ္ျပ သကဲ့သို႔ နယ္ဘက္သို႔ထြက္ၿပီး ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး အသင္းႀကီး၏ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သတင္းရယူကာ ဂ်ာနယ္ အသီးသီးတြင္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည္။

ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး၊ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး၊ မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ စသည့္ေဒသ အသီးသီးသို႔ မိမိတို႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္က် သတင္း အခ်က္အလက္ ရယူႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အဆိုပါေဒသ အခ်ိဳ႕တြင္ သက္ဆုိင္ရာ နယ္ေျမတာ၀န္ခံေတြက လမ္းပန္း ဆက္သြယ္မႈ ေကာင္းမြန္ေရး၊ လွ်ပ္စစ္မီးရရွိေရး၊ ေသာက္သံုးေရရရွိေရး စသည္တို႔ကို ယင္းတို႔ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ ထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

မိမိတို႔ ယခုလို ေက်းလက္ေဒသေတြဆီဆင္းၿပီး ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ေရးသားၿပီး ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပေလ့ ရွိသည္ကို ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး မဟုတ္သည့္ ဂ်ာနယ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကသိသည္။

““ေဟ့ေကာင္ေမာင္ျမား၊ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း ေရွ႕ကေျပးျပမေနနဲ႔ ဦး။ ေနာက္လည္း လွည့္ၾကည့္ဦး၊ ဘာမွ ပါမလာဘူး ျဖစ္ေနဦးမယ္””

““မင္းတို႔ ေရးျပေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ေငြေၾကးနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိရင္ ဘယ္သူမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ကြာ””

မိမိတို႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ လုပ္ရပ္ကို သက္ဆိုင္ရာ လူႀကီးေတြက ေထာက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ကန္႔ကြက္သည္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔ ဆက္လုပ္ၾကသည္။ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အပင္ပန္းခံၾကသည္။ ေက်းလက္ေဒသ ျပည္သူေတြႏွင့္ ထိေတြ႕သည့္အခါ သူတို႔၏ သေဘာထား စိတ္ရင္းအမွန္ကို မိမိတို႔ထဲထဲ၀င္၀င္ သိခြင့္ရသည္။ သူတို႔ဘ၀ကို မိမိတို႔နားလည္ခြင့္ရသည္။ ““ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအသင္းႀကီး”” ဘ၀တုန္းကေတာ့ ေက်းလက္ျပည္သူေတြ အသင္းႀကီးကို အေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး အသင္းႀကီးႏွင့္အတူ ေက်းလက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ အသင္း၀င္ျပည္သူေတြ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၾကတာေတြ ရွိသကဲ့သို႔ ““အဘ””ဂါထာကိုလည္း အခါမလပ္ ရြတ္ဆိုျခင္းျဖင့္ ““အဘ””တို႔အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာ ထားေနၾကသည္ကို မိမိတို႔မ်က္ျမင္ေတြ႕ရွိရသည္။

““မင္းတို႔ ေရးျပေနတဲ့ အဘေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ေငြေၾကးနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိရင္ ဘယ္သူမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္””ဆိုသည့္ ျငင္းခ်က္တြင္ ေငြရွိတိုင္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတိုင္း““ခိုင္း””လို႔ လုပ္ရသည့္““ဖိအားထည့္၊ တြန္းအားမဲ့”” အလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ “ေစတနာ” အျပည့္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ သာဓကမ်ားကို မိမိတို႔ ေရာက္ရွိရာ ေက်းလက္ေဒသတိုင္းတြင္ ေတြ႕ရွိရသည္။

x x x x x x x x x

မိမိတို႔ဂ်ာနယ္ အလုပ္ပါးတဲ့ရက္၊ ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕တြင္လည္း လမ္းစရိတ္ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ ကိုေက်ာ္စြာက သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီးမွ အတြင္းေရးမွဴးေတြဆီကို ဆက္သြယ္ပါသည္။ သူတို႔ဘက္က အစစ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္ႏွင့္ မိမိတို႔ဆီကို ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ပါသည္။

မိမိႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ညဘက္အျမန္ကားေပၚ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကားစတင္ ထြက္ခြာပါသည္။ ေနာက္ေန႔လင္းအားႀကီးတြင္ မိမိတို႔အဖြဲ႕ ရမည္းသင္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိပါသည္။ အလုပ္မ်ားေနသည့္ ကာလမို႔ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး အိမ္ျပန္ မအိပ္သည့္အတြက္ ဦးျမင့္ေဆြကို ႐ံုးမွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ခြင့္ရလိုက္သည္။

အမွန္ေတာ့ ရမည္းသင္း ကားဂိတ္မွာ ခ႐ိုင္အလုပ္အမႈေဆာင္တစ္ဦး မိမိတို႔ကို လာေရာက္ႀကိဳဆိုစဥ္ ကတည္းက ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး နယ္မဆင္းဘဲ ႐ံုးမွာပဲရွိသည္ကို သိရကတည္းက မိမိတို႔အဖြဲ႕၀မ္းသာ ၾကသည္။

ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး ဦးျမင့္ေဆြႏွင့္ အသင္းႀကီးညီလာခံတြင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီး ျဖစ္သည္။

မိမိတို႔ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ထင္ရွားသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ား၊ အၿငိမ္းစား ထိပ္တန္းအရာရွိမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္အတန္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ရရွိထားၾကၿပီးျဖစ္ရာ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခံရသူ (interviewee) သည္ (၁) သက္ဆုိင္ရာ ပညာရပ္ဆုိင္ရာျဖစ္ေစ၊ အသက္ေမြးမႈဆိုင္ရာျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔က်င္လည္ လုပ္ကိုင္ေနရ သည့္နယ္ပယ္ (Professional) မွာျဖစ္ေစ ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႔စပ္ ၀မ္းစာျပည့္သူ (၂) ယင္းအရည္အခ်င္းမ်ား မရွိသူကို ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခ်ိန္ စတင္ၿပီး ခဏအၾကာမွာပဲ interviewee သည္ (၁) သို႔မဟုတ္ (၂) ဆိုသည္ကို ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္သည္။ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴးဦးျမင့္ေဆြသည္ အမ်ိဳးအစား(၁)ထဲမွ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး အသင္းဌာနခ်ဳပ္က က်င္းပသည့္ ညီလာခံရက္မ်ားအတြင္း ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့ခ်ိန္က တည္းက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

စကားႀကံဳလာလို႔ ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ အမ်ိဳးအစား(၂)မ်ား၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဒါက္တာမ်ား၊ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႏွင့္၀န္ႀကီး(ၿငိမ္း)အခ်ိဳ႕တြင္ ေတြ႕ရပါသည္။ ““အဲဒါ ဆရာပဲၾကည့္ၿပီး ေရးထည့္လိုက္ပါ ဆရာရယ္”” ဆိုသည့္အေျပာမ်ိဳး အဆိုပါပုဂိၢဳလ္မ်ားထံမွ မၾကာခဏ ၾကားရတတ္သည္။

ယခုလက္ရွိ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး တစ္ခုတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ပါရဂူဘြဲ႕ရ ေဒါက္တာတစ္ဦးကို ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခြင့္ ရခဲ့ဖူးပါသည္။

ေမး – ဆရာမႀကီးခင္ဗ်ား ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို လက္ခံပါသလား။

ေျဖ – ဟာ . . .လက္ခံတာေပါ႔။

ေမး – ဘာျဖစ္လို႔ လက္ခံပါသလဲ ခင္ဗ်။

ေျဖ – ၉၂ ဒသမ ၄၈ ရာခိုင္ႏႈန္းရလို႔။

ေမး – ဒီလိုပါဆရာမႀကီး၊ ဆရာမႀကီးက ပညာရွင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိမိယံုၾကည္ရတဲ့ Criterion တစ္ခု ေလာက္နဲ႔ေတာ့ သာဓကျပၿပီး ေျပာေပးပါခင္ဗ်။

ေျဖ – အဲဒါဆို ဆရာပဲ ၾကည့္ၾကက္ၿပီး ေရးထည့္ေပးပါ။

ေနာက္ အဲဒီလိုမ်ိဳး အေျဖစကားေတြရွိတဲ့ ပညာရွင္ပုဂိၢဳလ္ေတြထဲက သာဓကအေနႏွင့္ တစ္ေယာက္ကို ေဖာ္ျပပါမည္။ ထင္ရွားသည့္ ၀ါရင့္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္မိမိ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ရသည္။

ေမး – ဆရာ ခင္ဗ်ား၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕ စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို လက္ခံပါသလား ခင္ဗ်ာ။

ေျဖ – လက္ခံပါတယ္။

ေမး – ဘာျဖစ္လို႔ လက္ခံပါသလဲခင္ဗ်။

ေျဖ – လက္မခံရင္ ေသသြားမွာေပါ႔။

(အဲဒီအခ်ိန္က အေျဖသည္ သူ၏အေျဖအတိုင္း တစ္ဘ၀လံုး ေသသြားႏိုင္သည္လား။ မိမိတို႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ ယင္းအင္တာဗ်ဴးအား စာေပစိစစ္ေရးကို တင္သည့္အခါ ““လက္မခံရင္ ေသသြားမွာေပါ႔”” စာပိုဒ္ကို ျဖဳတ္ပစ္ ခဲ့ပါသည္)

၂၀၀၈ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို သူတို႔တကယ္ ယံုၾကည္လို႔ လက္ခံသလား။ ဖိအားေၾကာင့္လား၊ အေၾကာက္ တရားေၾကာင့္လား ဆိုသည္ကို သက္ဆိုင္ရာ Interviewee ကာယကံရွင္မ်ားသာ အသိဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ရမည္းသင္းၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေဇာ္၀င္း၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ရမည္းသင္း စည္ပင္ သာယာနယ္နိမိတ္အတြင္း ေရ၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ လမ္းတံတား စသည့္ ေဒသတြင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးအသင္းႀကီး၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို မိမိတို႔အား လိုက္လံျပသသည္။

ရမည္းသင္းၿမိဳ႕စြန္ တစ္ေနရာတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔က တည္ရွိခဲ့သည့္ သမိုင္း၀င္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကို ေရွးမူမပ်က္ ျပင္ဆင္ေနသည္မ်ားကို လိုက္လံျပသသည္။ ကမကထလုပ္ၿပီး ဦးေဆာင္ျပင္ဆင္ သူက ထိုစဥ္က ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီး၊ ယခုအမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ျဖစ္သည္။

အမွန္ေတာ့ ရမည္းသင္းေဒသ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈလုပ္ငန္း တာ၀န္ခံသည္ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ျဖစ္သည္။ ရမည္းသင္း တစ္ခြင္မွာ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို ဦးေဆာင္ စီမံခန္႔ခြဲေနသူမွာ ေက်းလက္ ျပည္သူေတြ အားကိုးယံုၾကည္ၾကသည့္ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ျဖစ္သည္။

ရမည္းသင္း၏ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းသည္ မိမိတို႔ၿမိဳ႕ထဲပတ္ခဲ့ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ အပူဘက္သို႔ အလ်င္အျမန္ ကူးေျပာင္းေတာ့သည္။ နံနက္ ၉ နာရီတြင္ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး ဦးျမင့္ေဆြ၏ အစီအစဥ္ႏွင့္ ရမည္းသင္း နယ္ေျမေဒသတြင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားအား မိမိတို႔အဖြဲ႕ကို လိုက္လံျပသမည္ျဖစ္သည္။ ရြာစဥ္အလိုက္ မိမိမမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္အတန္ ၾကာေအာင္ ေမာင္းၿပီး စတင္ေျခခ်မိေသာရြာတြင္ ေနာက္ေခ်းျဖင့္ လည္ပတ္သည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္႐ံုရွိသည္။ ေဖာက္လုပ္ လက္စလမ္းေတြကို လိုက္ျပသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ခ်င္းဆက္၊ ခ႐ိုင္ခ်င္းဆက္ ေက်းလက္မ်ား စသည္တို႔ကို ေတြ႕ရွိ လိုက္ရသည္။

ေန႔လယ္ ၂ နာရီသာသာခန္႔တြင္ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္ဘက္ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ္လည္း ရမည္းသင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာတစ္ရြာကို မိမိတို႔အဖြဲ႕ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းေရးမွဴး၊ ရမည္းသင္း အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ ႏွစ္ၿမိဳ႕နယ္စလံုးႏွင့္ ခ႐ိုင္႐ံုးမွ အမႈေဆာင္မ်ား ပါ၀င္ၾကသည္။

ရြာထဲက စည္း႐ံုးေရးမွဴး တစ္ဦးအိမ္ကို ဦးတည္သြားၾကသည္။ အဲဒီစည္း႐ံုးေရးမွဴး အိမ္အေရွ႕ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တစ္ရြာလံုး ေသာက္သည့္ ေသာက္ေရကန္ရွိသည္။ ေပအစိတ္၊ ေပငါးဆယ္ခန္႔ေလာက္သာ ရွိမည္ထင္သည္။ ““ေရေနာက္မွာ ေရႊၾကာေပါက္သည္””ကို အဆိုပါရြာမွ ကန္တြင္ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္လိုက္သည္မွ ေကာ္ဖီေရာင္၊ ယခင္က တစ္ရြာလံုး အဆိုပါေသာက္ေရကန္ကိုပဲ အားကိုး ေသာက္ေန ရသည္ဟုဆို သည္။ “Wild” ႐ုပ္ရွင္ထဲက ေရဗြက္အိုင္ကိုျမင္ၿပီး ရမည္းသင္းပိုင္ ေက်းရြာက အဆိုပါ ေရေနာက္ ကန္ကို သြားသတိရမိျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီေရေနာက္ကန္မွ ေတာင္ဘက္သို႔လားေသာ္ ေရတင္ေနသည့္ စက္႐ံုတစ္႐ံုကို ေတြ႕ရသည္။ ရြာသူရြာသားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရခပ္ေနၾကသည္။

တစ္ရြာလံုး ၿပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသည္ကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ ေတြ႕ရသျဖင့္ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈမ်ား ကူးစက္ လာေတာ့သည္။ ေရစက္႐ံုရဲ႕ အလွဴဒါယကာက ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ႏွင့္ မိသားစုျဖစ္သည္။ ေရအက်ိဳးဆယ္ပါး ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ႏွင့္ မိသားစုတို႔ရၾကပါေစသားဟု လြန္ခဲ့သည့္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ ကတည္းက မိမိတို႔အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန – https://www.facebook.com/myanmarherald