Sunday, November 23, 2014

ကုိကုိလာမယ္ဆုိလုိ႔ (သေရာ္စာ)

သေရာ္စာ - ေငြစန္းေရာင္

ကမၻာေလာကႀကီးမွာ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေလာက္ ေသြးခြဲ ရတာ ေသြးထိုး ရတာ လြယ္တဲ့လူမ်ိဳး ႐ိုးစြဲေနာက္ထပ္ ရွိလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ထဲ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ပါ႐ုံနဲ႔ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ထသတ္ၾက တာမ်ား ျမင္မေကာင္း ဖတ္မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္လည္းပဲ အစက မေရးဘူးလို႔ေန တာ ခဏခဏ လာလာေမးၾကေတာ့ သည္တစ္ခါေတာ့ မေနာက္ဘူး။ မ႐ြဲ႕ဘူး။ အတည္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန။

စစ္တပ္က ဆရာဝန္ေတြ အရပ္ဘက္ကို ေရာက္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ ဘယ္လို ခံစားရ သလဲေမးရင္ ဘယ္လိုမွမခံစားရပါဘူး။ “ေနာက္ ထပ္ လာခ်င္လာပါ။ မထူးဆန္းေတာ့ပါ။ ႏွလုံးသားထဲက သည္ဒဏ္ရာေတြဟာ ဝဋ္ရွိလို႔သာ ခံစား ခဲ့ရတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အျပစ္မတင္ တတ္ေတာ့ပါ” လို႔ ေျပာမလို႔။


တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ဆရာဝန္ေလာကဆိုတာ စစ္ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ စခဲ့ တာပါ။ မယုံရင္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ ရဲ႕ ကနဦး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ႀကီးေတြရဲ႕ နာမည္ ကို လိုက္ၾကည့္ေပါ့။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကာနယ္ႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ က်န္းမာေရး ဝန္ႀကီးေတြလည္း သူတို႔ခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ အခု အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ျပည္သူ႕ေဆး႐ုံႀကီး ဆိုတာကအစ စစ္တပ္ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ မကင္းခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္က ဆရာဝန္ ေတြကို အရည္အေသြး မျပည့္မီဘူးဆိုတဲ့စိတ္ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔မွာ မရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ သူတို႔မွာ ရွိတယ္။ ေရွ႕တန္း သြားႏိုင္တယ္။ အမိန္႔နာခံတယ္။ ေရ ဘူးေပါက္နဲ႔ လည္း ေရ ပါေအာင္ ခပ္ႏိုင္တယ္။

အခု ကိုယ္တို႔ဝန္ႀကီးဟာ တစ္သက္လုံး စစ္တပ္ထဲမွာ စစ္မႈထမ္းလာတာ။ အရပ္သား က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းေတြကို ဦးနင္းပဲ့ေထာင္ ပဲ့နင္းဦးေထာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ေနလို႔ သူ႕ဩဇာ တစ္သေဝမတိမ္း နာခံ သူေတြကို စၾကာသြားရာ ဗိုလ္ေျခပါသလို ေခၚယူတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ အေစာႀကီးကတည္းက ေမၽွာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။ သူ႕ကို တာဝန္ေပးထားၿပီးရင္ သူ႕အလုပ္သူ ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ သူေခၚခ်င္တဲ့သူေတြ ေခၚကစား လိမ့္ မယ္။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ကြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့မွၾကည့္။ အမွန္ေတာ့ လူတိုင္း သိၿပီးသား ဆီးသီးဗန္းႀကီး ေမွာက္ေနတာ ဟိုလူႏႈိက္ သည္လူႏႈိက္နဲ႔မို႔ (အာ့ သားသား စကား ဟုတ္ဘူးေနာ္) ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ က္ိုယ့္အိတ္ထဲ ဖိတ္ရေအာင္ ဦးဖိုးစိန္ဇာတ္ထဲကလို ဆီးသီးေကာက္ မင္းသားေလးေတြကို ယိမ္း နဲ႔ ပြဲထုတ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲသလို မီးစတစ္ဖက္ ေရမႈတ္ တစ္ဖက္ ေတြးခ်င္လည္း ေတြးၾကေပါ့ေလ။ ဘယ္ဟာ မွားမွားမွန္မွန္ ကိုယ့္ဘက္ ကေတာ့ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိဘူး။

ယီးတီးယားတားလည္း မေျပာ။ ဆီးသီးႏြားစားလည္း သေဘာ။

ျပႆနာက ဟိုဘက္က လာမယ့္ဆရာဝန္ ကေလးေတြဆိုတာ “တပ္ထဲမွာ ဘြဲ႕လြန္ သုံးခါ ေျဖၿပီးတာေတာင္ မေအာင္လို႔ သုံးစားလို႔ မရတာေတြကို အရပ္ေဆး႐ုံမွာ လာေခ်ာင္ထိုး တာေပါ့ေလ” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ လာရမယ့္သူေတြကိုေရာ လက္ခံရမယ့္သူေတြကိုေရာ အႀကီးႀကီး ဖီးလ္ငုတ္သြားေစတဲ့ ေဆးထိုး ခ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနတာပါ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ မေျပာသင့္ဘူးေပါ့ ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး။ ခါတိုင္းလိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚပ လိုက္တယ္ ဆိုတာကမွ ေတာ္ဦးမယ္။ လူႀကီးေတြ သေဘာက် ေခၚခ်င္တဲ့သူေခၚ ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။ ငကန္းလား ငေစြလား ငခုံးမလား။ ဘယ္သူက ႐ိုက္စစ္ေန လို႔လဲ။ ခုေတာ့ အေခၚခံရသူေတြမွာ နာလည္းနာေသး နံလည္းနံေသး။ ရန္ေတြလည္း ထျဖစ္ကုန္ေရာ။ တယ္လည္း ေဆးထိုးၾကမ္းတဲ့ ဂ်ာနယ္ဟယ္။

သူတို႔လုပ္တာနဲ႔ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္ဆင္း ဆရာဝန္မ်ားဟာ အရည္အေသြး မျပည့္မီ၊ အခြင့္ထူးခံ၊ စားသာမလားလို႔ ဇာတ္ထဲ လိုက္မိသူေတြလို အျမင္ခံ ရတယ္။ သူတို႔ကို စာေမးပြဲစစ္ရင္ကိုယ္တို႔ အရပ္ဘက္က ဆရာဝန္ႀကီးေတြ က္ိုယ္တိုင္ပဲ သြားစစ္ရတာပါ။ သူတို႔ကို စာသင္တာကေကာ။ အရပ္ဘက္က ပင္စင္ယူၿပီး ေတာ္ေပ့တတ္ေပ့ဆိုတဲ့ ထိပ္ထိပ္ႀကဲ ဆရာႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ သင္ၾကားေပးထားတာပါ။ လိပ္ခုံး လမ္းမေတာ္ေျမနင္းဖူး မွ ေတာ္တီးတီးတုံ ျဖစ္ေနၿပီး မဂၤလာဒုံ၊ ခေရပင္လမ္း၀မွာ အေလ့က် ေပါက္ ပင္ေတြ ခ်ည္း ရွိတယ္လို႔ မမွတ္ပါနဲ႔။ ကိုယ္လည္း ေဆးေလာကေန လာတာ သူတို႔ေတြနဲ႔ ဆုံဖူးတယ္။ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အရပ္ဘက္နဲ႔ တပ္ဘက္ ဘယ္သူေတြက ပိုေတာ္သလဲ ဘယ္သူေတြက ပိုညံ့သလဲ။ လာမေမး နဲ႔ ႏိုးကြန္မန္႔။ ေသြးခြဲစကားလည္း မေျပာဘူး။ ေၾကးႏႈိင္းစကားလည္း မဆိုဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ သဘာ၀ခ်င္း မတူျခားနားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႏႈိင္းလို႔မရဘူး။ ဆရာဝန္ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အတူတူ ေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာ လက္တြဲ အလုပ္လုပ္ လို႔ မခက္ခဲဘူး။

ဒါေပမဲ့ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ ဆရာဝန္ခ်င္းတူေပမယ့္လည္း ေက်းညီေနာင္ ပုံျပင္ထဲက ေက်းသားေလးေတြလိုပဲ က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္လို႔ အေသြးအေမြး အေလ့အထခ်င္း ေတာ္ေတာ္ျခားနားခဲ့ၿပီ။ ေဆးေက်ာင္း တက္ ကတည္းက လုပ္ခလစာ၊ ရိကၡာ၊ အေဆာင္ရတယ္ဆိုတာေတြက သူတို႔ တစ္ ေတြ လို စစ္ပုံမက် မဝင္ရ ဆိုတဲ့ နယ္ေျမမွာ အသားေသ အေရထူေနဖို႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ကို ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ယူနီေဖာင္း ကေလး ဂ်ဴတီကုတ္ ကေလးေတြနဲ႔ ေဘာ္ေက်ာ့ထားမွာ မဟုတ္ ဘူး။ ေရွ႕တန္းမွာ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ထမ္းၿပီး ဆင္ကန္းေတာတိုးလုပ္ ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးထားတာ။ သည္အခါမွာ သူတို႔ခမ်ာ အရပ္ဘက္ ဆရာဝန္ေတြေလာက္ ၿမိဳ႕ေပၚက ဆရာဝန္ေတြေလာက္ ေဆးပညာရပ္ေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ထိေတြ႕မႈမရွိေတာ့ဘဲ အေစ့က်ရာ အပင္ေပါက္ ရွင္သန္ဖို႔သာ အေလးေပးၾကရတယ္။ ဂ်ီပီပညာမ်ား သြားအထင္မေသးေလ နဲ႔။ ေက်း႐ြာ အေရာက္ ခရီးေပါက္ေအာင္ ကုႏိုင္တာ သူတို႔ပဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕လြန္ေတြ ဆက္လက္ဆည္းပူးဖို႔ အခြင့္အေရးဆိုတာက်ေတာ့ အငိုလြယ္ သေလာက္ အ႐ႈိက္ခက္ၾကတယ္။ စနစ္တစ္ခုရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ရတဲ့အထဲမွာ သူတို႔လည္း ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ရာႏႈန္းျပည့္မွန္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ရွိ သေလာက္ ေျပာရရင္ သားေကာင္ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေက်းကၽြန္ေတြ။

ကေလးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက သားသားႀကီးရင္ ဘာလုပ္မယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ ခ်င္တယ္ဆိုတာလိုပဲ။ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ ဆရာဝန္ျဖစ္လာတဲ့ အခါမွာလည္း ဘာ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာ ဆရာဝန္ဘ၀ရဲ႕ အသက္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အတန္းစဥ္ ဆပ္ပလီအဆက္ဆက္နဲ႔ ေအာင္တဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေတာ္ပါၿပီ။ အမ္ဘီဘီအက္စ္။ စာထပ္မက်က္ႏိုင္လို႔ပါဆို တဲ့ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ျဖစ္ ႏိုင္ရင္ဒစ္ပလိုမာေလး တပ္ရတပ္ရ။ အၿမီးေလးေတာ့ ထပ္ဆက္ ခ်င္တဲ့ သူခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဝန္တိုင္းအတြက္ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕လြန္ တက္ရ ဖို႔ ဆိုတာ အသက္တမၽွ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲသည္အသက္ကို တပ္ထဲက ဆရာဝန္ေတြက သူတို႔ဟာ သူတို႔မပိုင္ဘူး။ သူတို႔မွာ သက္ဦးဆံပိုင္ အရွင္ သခင္ေတြ ရွိ တယ္။ ဟိုက ေမ်ာက္ဆိုင္းတီးရင္ ေမ်ာက္က , က ရတယ္ ။ ေဇာ္ သံေပးရင္ ေဇာ္ေတးဆိုရတယ္။ ကိုယ္ဝါသနာပါတာေလး တက္ပ်စီဆိုတာ လူႀကီးသားသမီးမဟုတ္ရင္ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္နဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တတ္လွၿပီလို႔ ထင္မေနနဲ႔။ တပ္ထဲမွာဆိုတာ ေတာ္လည္းေတာ္ တတ္လည္း တတ္မွ။ လူမတတ္ရင္ေတာင္ လက္ဖက္ထုပ္ကေလးတတ္မွ။ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ပတ္ စဥ္ထဲမွာ ဘယ္သူပါသလဲ၊ သူက ဘာေျဖမွာလဲ ဆိုတာေလာက္မွ အရိပ္ သုံးပါး နားမလည္ရင္ ပိုးသာကုန္မယ္ ေမာင္ပုံလည္း ေစာင္းတတ္ဖြယ္ မျမင္။

လူႀကီး သားသမီးမ်ားက်ေတာ့ ထြိန္နင္ ေတြရွိသမၽွ ေဘဘီႀကိဳက္တာေျပာ။ မေအာင္ဘဲ ျပန္လာရလည္း အဲ့ေက်ာင္း ေသာက္ျမင္ကတ္လို႔ ေနာက္လူေတြ ထပ္မလႊတ္နဲ႔ကြာတဲ့။ ေဆာ္ေတြၾကည္ခ်က္ကေတာ့ မင္းသမီးေလးေတြ လိုခ်င္ သလား၊ အဆိုေတာ္ေလးေတြ လို ခ်င္သလား။ ဒါေတြအကုန္လုံး သူ႕ကုသိုလ္နဲ႔ သူဗ်။ ကိုယ္ေတြက သူတို႔လို မေအေပးမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ တူစရာလား။ ျဖတ္ လမ္းက လိုက္ခ်င္သပဆို ကိုယ့္႐ုပ္ကေလး ကိုယ္သထား။ ႏွမေပး၊ သမီးယူ ရထားနဲ႔ လိုက္လို႔ရေသးတယ္။

သူတို႔တိုင္းျပည္ႀကီးထဲမွာ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ိဳးမွ မေနတတ္ရင္ ဖင္ပါ အာမခံထားလို႔ မေလာက္ဘူး။ လိုခ်င္တယ္ဆို ျငင္းလို႔ရမယ္ ထင္သလား။ ပုံျပင္ေတြ တစ္ေထာင့္တစ္ညတို႔လည္း ၾကားဖူးပ။ သည္လူေတြမွာ သုံးခါ မေအာင္ရင္ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ထပ္ေျဖလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အနာေဟာင္း ႀကီးရွိေနၿပီ။ “အခု တပ္ထဲမွာ မသုံးခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရပ္ဘက္မွာ ေခ်ာင္လာထိုး မလို႔” ဆို တာေရနစ္သူ ဝါးကူထိုးတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ မေျပာသင့္ မလုပ္သင့္ဘူး။

စနစ္ႀကီးက ပစ္ခ်လို႔ ရင္နာစရာ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ရသူေတြထဲမွာ အရပ္ဘက္ ဆရာဝန္ေတြကိုလည္း ေလၽွာ႔မတြက္နဲ႔။ အိမ္မွာ ေဆးေက်ာင္းၿပီး စ ေက်ာင္းသားမိဘတိုင္း နားလည္တယ္။ ကိုယ့္သားသမီး ဆရာဝန္အျဖစ္ အစိုးရ အလုပ္ထဲ ဝင္ေစခ်င္ရင္ ဘယ္သူ႕ ကိုမွ မေမးနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ျပန္ေမး။ သူ႕တာဝန္ကို ေနာက္ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ အိမ္က ဆက္ယူႏိုင္ေသး သလား။ မယူႏိုင္ရင္ စိတ္ကူးမယဥ္နဲ႔။ ဒါ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လခႏွစ္သိန္းမျပည့္ဘဲ သူ ဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ။ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ္ လူနာေတြဆီက ခိုးဆိုးလုယက္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ ေနတာ ဘယ္ မိဘမွ မျမင္ရက္ဘူး။ ေစတနာ ဆရာဝန္ကေလးဆိုတာ ဝတၳဳထဲမွာသာ ဖတ္ေကာင္းတာ။ အျပင္မွာ တကယ္မရွိဘူးလို႔သာ မွတ္ထားလိုက္။ သိပ္မၾကာ ဘူး။ သူလည္း ေစတနာပ်က္သြားေသာ ဆရာဝန္ကေလးပဲ ျဖစ္လာဖို႔ရွိမယ္။ ဝန္ထမ္း ဆရာဝန္ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး။ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ ေန ရတာ။

ျပည္နယ္ျပည္မ ကြာဟခ်က္ေတြကို ေလၽွာ႔ခ်ဖို႔ နယ္စပ္နဲ႔ ေတာင္ေပၚ ေဝး လံေခါင္သီေသာ အရပ္ေတြပါမက်န္ ေဆး႐ုံမွန္သမၽွကို ခုတင္ ၁၀၀ ဆို ၁၀၀၊ ၂၀၀ ဆို ၂၀၀၊ သူ႕ဖြဲ႕စည္းပုံအတိုင္း ႏြားထီးငါးက်ပ္ ႏြားမငါးက်ပ္နဲ႔ ဆရာဝန္ေတြ ခန္႔အပ္ လႊတ္ေလေသာအခါ အရင္တုန္းက လက္ေထာက္ဆရာဝန္ ၃ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ လည္ပတ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ သန္လ်င္လို ေဆး႐ုံမ်ိဳးကို အေယာက္ ၅၀ တိတိ ခန္႔လႊတ္လိုက္တယ္။ (ဥပမာမ်ားစြာထဲက တစ္ခုေျပာ တာေနာ္) တခ်ိဳ႕ေဆး႐ုံေတြဆို ဖြဲ႕စည္းပုံအသစ္ တိုးခ်ဲ႕ခြင့္ျပဳ လိုက္တာပဲ ရွိတယ္။ အေဆာက္အအုံေတာင္ ေျမကြက္ႀကီး အတိုင္းရွိေသးတာ။ ဆရာဝန္ေတြေတာ့ ခန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီ။ သူတို႔တစ္ေတြ ေနစရာ ထိုင္စရာမေျပာနဲ႔ အလုပ္လုပ္စရာ စားပြဲကုလားထိုင္ေတာင္ ဝဒ္ထဲမရွိ။ လူနာလည္း မရွိ။ ဖလမ္းေဆး႐ုံ၊ ဟားခါးေဆး႐ုံေတြကို ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး ဆရာဝန္ေတြ ပို႔ျပန္ေတာ့ ဟိုမွာ ဘာသြားလုပ္ၾကသလဲ ေရာက္ဖူးသူတိုင္း သိၾကတယ္။

ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကေပါ့ေအ။ အေရးႀကီးတာက ေျမပုံေပၚ ေဆးေရာင္ေလး ေတြျခယ္ ။ ၫႊန္ၾကားခ်က္ အတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ၿပီးစီးေၾကာင္း အဘျပန္သတင္း ပို႔ႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ။ ကိုယ္ေတြ႕ေတြ ထည့္ေျပာရင္ မ်က္ရည္ေတာက္ ေတာက္ေတာင္ ယိုသြားမယ္။

ပထမဆုံးအႀကိမ္ နယ္ထြက္ဖူးေတာ့ ေလာက္ကိုင္ကိုဗ်။ ေနာက္ဆုံးေရာက္တဲ့ ဆရာဝန္တို႔ ထုံးစံအတိုင္း အလုပ္သမားနဲ႔ ဆရာမတန္းလ်ားက အစုတ္ဆုံး အခန္းကေလးမွာ ေဆး႐ုံေပၚက ခုတင္နဲ႔ ကိုယ့္မီးေခ်ာင္း ကိုယ္ဆင္ၿပီး ေန ခဲ့ရတယ္။ အိမ္သာထဲေဆးဖို႔ ခြက္ကအစ ဝယ္ရတယ္။ ကိုယ့္ေရကိုယ္ ဆြဲ သယ္ ရတယ္။ အိမ္သာသြားရင္ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထီးေဆာင္းၿပီး ေႁမြပါးကင္းပါးၾကည့္သြား ။(ေလာက္ကိုင္မွာ ေႁမြေပါက္ခံရဖူးတယ္။ အဆိပ္မရွိလို႔ မေသတာ)။ ကိုယ့္ေရွ႕က လူေျပာင္းေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အခန္းေလးေ႐ႊ႕ေန။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ထက္ ေဆး႐ုံသက္ရင့္တဲ့သူ မရွိမွ လူလိုသူလိုေနရတာ။ ဒါဆရာဝန္တိုင္း အတြက္ မထူးဆန္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း။ အိမ္ကမိသားစု လိုက္မေနႏိုင္တာလည္း မေျပာနဲ႔။ ဆရာဝန္ယူၿပီးမွ တဲအိုပ်က္က မတက္ႏိုင္တဲ့ဘ၀။ မိန္းကေလး အပ်ိဳေတြဆို စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အမ္းမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ မေလးရွား က စီနီယာမမ တစ္ေယာက္က ခ်ီးမြမ္းတယ္။ သူ႕မွာ အလုပ္ မထြက္ ခ်င္ ဘဲနဲ႔ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ၿမိဳ႕တဲ့။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အိမ္မျပန္ဘဲ ႏွင္မရတဲ့ အလုပ္သမား ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ ရန္က ဘယ္သူမွ ကာကြယ္ေပးမယ့္ သူမရွိလို႔ ဆရာဝန္ဘ၀ကို ရင္နာနာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အရပ္ဘက္က ဆရာဝန္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ေပၚကလြဲလို႔ ဘယ္မွလႊတ္လို႔မရဘူး။ ရန္ကုန္က ဒလေလာက္ဆို ထြက္စာတင္ကုန္ၿပီဆိုတာလည္း မေျပာသင့္ဘူး။ သူလည္း သူ႕ဒုကၡနဲ႔သူ။ အလုပ္ထြက္ခ်င္မွျဖင့္ အစကတည္းက သည္လခနဲ႔ အပင္ပန္းမခံဘူး။ နယ္ေရာက္သြားတဲ့ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနေရး ထိုင္ေရး လုံၿခဳံေရးကို (စားဝတ္ေနေရးေတာင္မပါ) ဘယ္သူကမွ တာဝန္ယူ မယ့္သူ မရွိတဲ့အခါ (ဝန္ႀကီးဌာနကေရာ၊ ေရာက္ရာေဒသကပါ) သူတို႔လည္း ဆက္အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ႀကီးတို႔မွာ ေရွ႕တန္းကျပန္လာရင္ တန္းလ်ားရွိတယ္။ ဆရာဝန္မွာ တံစက္ၿမိတ္ေတာင္မရွိဘူး။ ဒီေနရာေတြကို ဗိုလ္ႀကီးတို႔ လာခ်င္သပဆိုလည္း လာပါ၊ တြတ္ပါ၊ လပြတၱာ။ ဆီးသီး မကလို႔ တစ္ေတာင္လုံး သိမ္းသိမ္း။

အခုေတာ့ ကိုယ္တို႔အျဖစ္ဟာ မၾကာခင္ ကာစင္ဘိုင္လက္မွာ ကပၸိခံရေတာ့ မယ့္ ဆဲဆဲ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြလိုပဲ ေခါင္းဆိတ္မခံ၊ ေတာင္ပံ တျဖန္းျဖန္း ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေရာ့လားဗ်ာ။ တပ္လည္း တပ္အထြာနဲ႔ အရပ္ လည္း အရပ္အထြာနဲ႔ အၿပဲႀကီးနဲ႔ အၿပဲေလးေတာင္ မကြာ။ ၿပဲၿပဲကိုလန္ေနရတာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စာနာႏိုင္မွ ႏွလုံးစိတ္ဝမ္း ေအးခ်မ္းလိမ့္မယ္။ ဟိုးအထက္က လူေတြက ကိုယ္တို႔ကို လူလို႔မျမင္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ကိုယ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ပဲ လူကို လူလိုျမင္ၾကမွျဖစ္မယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြ အသက္စြန္႔ရရွာ တာ ေလးစားပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဘယ္သူ႕အတြက္ အသက္စြန္႔ ရတာလဲ၊ ဘယ္သူေတြ အက်ိဳးရွိသြားတာလဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျမင္ေအာင္ သုံးသပ္သင့္တယ္။

တိုင္းျပည္အတြက္ ျပည္သူ႕အတြက္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ယုံၾကည္တယ္ဆိုလည္း ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္စြန္႔တယ္ပဲ ထားလိုက္ ပါေတာ့။ စစ္တပ္မွ အပျဖစ္ေသာ ေလးဆယ့္ငါးသန္းဟာလည္း လူေတြပါလို႔ လက္ခံေပးေနာ္။ ရန္သူေတြလို႔ မွတ္လည္းမေနပါနဲ႔။ ေျပာမရရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေကာက္ ဝတ္ပလိုက္မွာဗ်ား။ ထိုင္ရွိခိုးဖို႔သာ ျပင္ထား။ ဆြမ္းစားပါ ႂကြပလိုက္မယ္။ ဘာမွတ္လဲ။

 Credit - The Ladies News Journal

 
 

No comments:

Post a Comment