လူငယ္၊ ၀န္ထမ္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး - ေဆာင္းပါး

(ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္တင္ဦး (ေျမာင္းျမ))
  
 ႏိုင္ငံေရး
  ႏိုင္ငံေရး၏ သ႐ုပ္သကန္အမွန္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို လူႀကီးေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ စတဲ့လူတန္းစားအလိုက္ သတ္မွတ္ပံု ကြဲျပားေနတာကို သတိျပဳမိလာပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းက တစ္ပါတီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး စတင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားကို အေခ်ာင္သမားလိုလို၊ ေပၚေၾကာ့သမားေယာင္ေယာင္၊ အေျပာသမားေတြ၊ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနသူေတြ၊ အာေခ်ာင္ေနသူေတြလို႔ သာမန္ျပည္သူအလည္မွာ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ထိုေခတ္က စာေပေတြမွာ၊ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ၀ါဒေတြျဖန္႔ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပထစ၊ ပမညတ၊ တည္ျမဲ၊ သန္႔ရွင္းစတဲ့ ပါတီ၀င္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အခ်ဳိ႕က
ထိန္းသိမ္းၿဖိဳခြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားဟာ ျပည္သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွာ ထင္ထင္ေပၚေပၚ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရဲၾကေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ကိုလည္း ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဖတ္ၾကရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္ရင္လည္း တစ္ေနရာရာမွာ၊ တိတ္တိတ္ပုန္းစုေ၀းၿပီး ေဆြးေႏြးၾကရပါတယ္။ ဆံပင္တိုတို၊ ပုဆုိးတုိတုိ၊ ပင္နီအက်ႌ၀တ္ထားတဲ့ လူငယ္ဆိုရင္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ဖို႔ သူတို႔သားသမီးေတြကို မိဘေတြက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာၾကားထားတတ္ပါတယ္။
၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇ ရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ပါလီမန္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္လိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း အာဏာရလိုက္တာနဲ႔ တပ္မေတာ္ကို အေျခခံၿပီး ပါတီေတြအားနည္းသြားေစဖို႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္း သက္သက္သာ ေဆာင္ရြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကင္းရွင္းတဲ့ ၾကံ့ခိုင္အသင္းကို စတင္ဖြဲ႕စည္းပါတယ္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၃၀ နဲ႔ ၃၁ ရက္တို႔မွာ ပထမအႀကိမ္ ျပည္လံုးကြၽတ္ၾကံ့ခိုင္ေရးအသင္းမ်ား ညီလာခံကို မဂၤလာဒံု အမွတ္ ၁ ေလ့က်င့္ေရးတပ္မွာ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစလို႔ ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ဓာတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရား၊ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ သားေၾကာျပတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္အထိဟာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာျပတ္ခဲ့တဲ့ ကာလတိုတစ္ရပ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မတိုင္မီ တည္ရွိခဲ့တဲ့ ပထစ၊ ပမညတ၊ သန္႔ရွင္း၊ တည္ျမဲ စတဲ့ေျမေပၚမွာ တရား၀င္ရပ္တည္ေနတဲ့ ပါတီ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ဖ်က္သိမ္းပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ပါတီ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမွ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီဟာ တစ္ပါတီစနစ္ တည္ေထာင္ထားတာျဖစ္ေလေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီထဲ ၀င္႐ံုမွတစ္ပါး အျခားမရွိတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။
၀န္ထမ္းတိုင္း ပါတီမ၀င္မေနရ
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၄ ရက္မွာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကို စတင္အသက္သြင္းပါတယ္။ ထုိစဥ္ကစလို႔ ပါတီ၀င္မ်ားကို စည္း႐ံုးတဲ့အခါ ၀န္ထမ္းေတြကို အဓိကထား စည္း႐ံုးခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္မီတဲ့ ထုိစဥ္က ကမၻာတစ္၀န္းလံုးမွာ ကြန္ျမဴနစ္အသြင္ေျပာင္း ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ ေရပန္းစာေနခ်ိန္ပါ။ ေခတ္မီတဲ့၀ါဒ ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒကုိ ကမၻာ့ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ တစ္မူထူးျခားေစဖို႔ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ကို ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္နဲ႔ ခ်ီတက္မယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ဒီမုိကေရစီက်င့္စဥ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မသံုးေစဘဲ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ကိုသာ သံုးစြဲလာရာမွ ၾကာလာတဲ့အခါ ဗဟိုမွခ်ေပး၊ လ်ာထားေပးတဲ့ ပါတီစိတ္အတြင္းေရးမွဴး၊ ပါတီယူနစ္ေကာ္မတီ၀င္၊ ပါတီညီလာခံကိုယ္စားလွယ္၊ ပါတီဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ စသူေတြကိုသာ ပါတီ၀င္ေတြက ေရြးခ်ယ္ေပးရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ (၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရမရ စာဖတ္သူတို႔ ကိုယ္ေတြ႕သိၾကမွာပါ။) ထိုအဆင့္ဆင့္မွေသာ ပါတီေရြးခ်ယ္ပြဲေတြမွာ တပ္မေတာ္မွပုဂၢိဳလ္မ်ား အရပ္၀တ္ေျပာင္း၀တ္ၿပီးတစ္ဖံု၊ မေျပာင္းဘဲတစ္နည္း ဗဟိုမွာ လ်ာထားတဲ့စနစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ခိုင္မာဖို႔ အင္အားေတာင့္တင္းဖို႔ တပ္မေတာ္သားမ်ားနဲ႔ ၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕ အင္အားဟာ အဓိကက်ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၀န္ထမ္းတုိင္း ပါတီ၀င္ရပါတယ္။ အရန္ပါတီ၀င္၊ တင္းျပည့္ပါတီ၀င္၊ ပါတီစိတ္ေကာ္မတီ၀င္၊ ပါတီယူနစ္ေကာ္မတီ၀င္ စတဲ့ အဆင့္လိုက္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္ေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ရာထူးတိုး၊ ရာထူးအေျပာင္းအေရႊ႕၊ ႏိုင္ငံျခားသြားခြင့္ စတဲ့အခြင့္အေရးေတြ ရၾကပါတယ္။ ၀န္ထမ္းမ်ား ပါတီႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမည္
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းအတြင္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးေအးကိုက ျပည္သူ႔ရဲနဲ႔ ၀န္ထမ္းမ်ားကို လမ္းစဥ္ပါတီ၊ ပါတီ၀င္အျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ၀န္ထမ္းတိုင္း(တပ္မေတာ္သားမ်ားအပါအ၀င္) ပါတီႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ အသံဟာ က်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။ အစိုးရအပါအ၀င္ အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အသုိင္းအ၀ိုင္း၊ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ဘယ္ဟာမွန္း ဂဃဏနမသိတဲ့ သူေတြကပါ ၀န္ထမ္းတုိင္း ပါတီႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမယ္ ဆိုလာၾကပါတယ္။ စင္စစ္ အစိုးရကိုယ္တုိင္က ၀န္ထမ္းေတြကို ခုႏွယ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သင့္မသင့္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေစလိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ေလးေလးနက္နက္ ေလ့လာစမ္းစစ္ၿပီး လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္မျပတ္ေအာင္၊ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚမ်ား ရွင္သန္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္သင့္မသင့္ အၾကံျပဳေပးေစလုိပါတယ္။
လူသားအရင္းအျမစ္
အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ေသာက္စရာေရမရွိလို႔ ေသာက္ေရကို ႏိုင္ငံျခားက ၀ယ္ရပါတယ္။ ကုန္းေျမက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘာသယံဇာတတစ္စမွ မထြက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ လူတိုင္းဟာ ပညာတတ္ၾကပါတယ္။ နည္းပညာ ကြၽမ္းက်င္ၾကပါတယ္။ လူသားအရင္းအျမစ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို အေလးထားၾကတယ္။ အဲဒီလူသားေတြဟာ မိမိယံုၾကည္ရာကို လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ရၾကပါတယ္။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာပါတီကို မဲေပးခြင့္ရွိသလို ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခြင့္လည္း ရၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြမွာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ျခင္းဟာ လူမႈဘ၀နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ဘ၀ကိုပါ အံ၀င္ခြင္က် ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးရာ ေနရာေကာင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ အဲဒီႏိုင္ငံေတြဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြအျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သစ္၊ သယံဇာတ၊ ေရအရင္းအျမစ္ စတာေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏိုင္ငံပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအရင္းအျမစ္ေတြက ႏိုင္ငံကိုခ်မ္းသာေအာင္ ထလုပ္မေပးႏိုင္ပါ။ လူသားအရင္းအျမစ္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကသာ ႏိုင္ငံကို ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာပါ။ အဲဒီလူေတြက လူအေတြ၊ လူႏံုေတြ ျဖစ္ေနလို႔ မရပါ။ ထုိ႔အတူ လူလည္ေတြ၊ လူညာေတြ ျဖစ္ေနျပန္ရင္ တုိင္းျပည္ ငါးပါးေမွာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လက္ငင္း ဘယ္ႏွပါးေလာက္ ေမွာက္ေနၿပီလည္း မေျပာတတ္ပါ။ တကယ္အေရးႀကီးတာက လူသားအရင္းအျမစ္ ေပၚထြက္ရာ လူငယ္ေတြမွာ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ အျမင္က်ယ္တဲ့ အသိစိတ္၊ အေတြ႕အၾကံဳ ၾကြယ္၀မႈေတြ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္က အေျခခံလာတာပါ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းစာေတြ သင္ၾကားေပးေနသလို လူငယ့္ဘ၀၊ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက သင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ပရမ္းပတာ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္ မျဖစ္ရပါဘူး။ စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူရာမွသာ နည္းလမ္းမွန္တဲ့ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ေပၚထြန္းလာတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရးသေႏၶခ်ေပးခဲ့တဲ့ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၊ ဖဆပလ၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတုိ႔ရဲ႕ အဖြဲ႕မွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားရင္း ႏုိင္ငံေရးကို သင္ယူခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီကမွ မွန္ကန္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ေပါက္ဖြားလာၿပီး ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး ရသည္အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။
၀န္ထမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ လူငယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ျပည္သူျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ပါတီ၀င္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္လုပ္၊ ပါတီမ၀င္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လုပ္ လုပ္ၾကပါေစ။ ဒါဟာ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးကို ဦးတည္မွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို စနစ္တက် မေတြးေခၚတတ္ျခင္းသာ တိုင္းျပည္အတြက္ အႏၲရာယ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးကို သားေၾကာျဖတ္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္တို႔ အလိုက် အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ကာလ တိုင္းျပည္ ဘာေတြေကာင္းစားလာပါသလဲ။ ေျဖႏိုင္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေျဖရဲရင္ ေျဖၾကည့္လိုက္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းေတြ ႏိုင္ငံေရးကင္းရွင္းရမယ္တို႔၊ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဘူးတို႔၊ ျပည္သူေတြကိုေတာ့ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးပဲ လုပ္ရမယ္တုိ႔ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္မႈလိုလို၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈလိုလို တားျမစ္ခ်က္ေတြကို မလုပ္သင့္ေတာ့ပါေၾကာင္း တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးကို ေမွ်ာ္ကိုးလ်က္ ေရးသားလုိက္ရပါတယ္။

Credit - Eleven Media Group