သူ႔ေနရာနဲ႔သူ - ေဆာင္းပါး

(ေဆာင္းပါးရွင္ - သဲသီရိေက်ာ္)

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေလာက္က ကြၽန္မနဲ႔ အေတာ္ေလးခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူက ကြၽန္မစာေတြေရးေနတယ္ဆိုတာ သိရလို႔ ကြၽန္မေရးထားတဲ့ စာမူေတြေပးဖတ္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္မက ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ခ်င္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စာမ်က္ႏွာထက္ မေရာက္ေသးတဲ့ ကြၽန္မဘာသာ ေလ့က်င့္ေရးသားထားတဲ့ ရသ၀တၴဳေလးေတြ ဖတ္ခ်င္တာလားလို႔ေမးေတာ့ သူကအံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ “နင္က ရသစာေပေရးတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တာလား” လို႔ ေမးပါတယ္။ ကြၽန္မက ‘ေဆာင္းပါးေတြေရးရတာ ႀကိဳက္သလို၊ ရသစာေပေတြကိုလည္း ေရးတတ္ခ်င္လို႔ ေလ့က်င့္ေရးေနတာပါ’ လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ အခုေခတ္မွာ
ရသစာေပေတြ ေခတ္မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ ေခတ္ကလည္း ေျပာင္းလဲလာေတာ့ ရသစာေပထက္ လူေတြကလည္း သုတစာေပကိုပဲ အခ်ိန္ေပး ဖတ္ျဖစ္လာေတာ့ေၾကာင္း၊ ရသစာေပ ဖတ္႐ႈသူ နည္းပါးလာတဲ့အတြက္ ရသစာအုပ္ေတြကလည္း ေစ်းကြက္အရ ေနရာသိပ္မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ရသစာေရးသူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ရပ္တည္ဖို႔ခက္ခဲတာမို႔ ကြၽန္မကို ရသစာေရးသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္တည္သြားမွာ စိုးရိမ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
ကြၽန္မမိတ္ေဆြက သူေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ၿပီးသြားေပမယ့္ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့သူကေတာ့ ကြၽန္မပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ရွိလာၿပီဆို ဆက္စပ္ျဖန္႔ၾကက္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ကြၽန္မအက်င့္ေၾကာင့္ပဲ သူေျပာသလို တကယ္ပဲ ရသစာေပဖတ္႐ႈတဲ့သူ နည္းပါးသြားၿပီလား၊ တကယ္ပဲ ဖတ္႐ႈသူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ စာေရးတဲ့သူေတြ ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲတာ၊ မခက္ခဲတာ အသာထားဦး။ မဖတ္တဲ့သူ မ်ားလာတာနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ေတြမွာ ဘာေတြမ်ားဆိုးက်ဳိးေတြ၊ ထိခိုက္မႈေတြ ရွိလာႏိုင္သလဲ။ ရသစာေပမရွိလည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အရွိန္ကို ထိခိုက္ေလာက္စရာ ႀကီးႀကီးမားမားမ်ဳိး ရွိႏိုင္မွာမို႔လို႔လား။ သူမ်ားေတြေျပာသလို ရသစာေပေစ်းကြက္က ဒီအတိုင္းဆက္သြားရင္ ရပ္တည္ဖို႔ လံုး၀ခက္ခဲတဲ့အထိ ဆိုးရြားေနၿပီလားဆိုတာကို စဥ္းစားမိပါရဲ႕။
တကယ္လည္း ရသစာေပ ေရႊေခတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ အခုခ်ိန္မွာ ရသစာေပဖတ္႐ႈသူက အေတာ္ေလးကို က်ဆင္းသြားတာကို ရသစာေပ ထုတ္ေ၀သူမ်ား၊ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္၊ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြရဲ႕ ေျပာစကားနဲ႔ စစ္တမ္းေတြအျပင္ ရသစာအုပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ေ၀ရတဲ့ အုပ္ေရအေရအတြက္ကို ၾကည့္ရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာေနပါၿပီ။ ရသစာေပရဲ႕ အခန္းက႑ က်ဆင္းလာတာကို ျပန္လည္ျမႇင့္တင္ႏိုင္ဖို႔ စာေရးသူေတြကလည္း ရသစာေပရဲ႕ တန္ဖိုးေတြ၊ ရသစာေပရဲ႕ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြကို ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳတို႔နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ပံုေဖာ္ေရးသားၾကသလို၊ ရသစာေပကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူေတြကလည္း ရသစာေပရဲ႕ အခန္းက႑ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဖို႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ရသ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ေတြကို နာမည္ရစာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ စာေတြအျပင္ ကေလာင္ေသြးခ်င္တဲ့ စာေပ၀ါသနာရွင္ေလးေတြအတြက္လည္း ရသစာေပ က႑အသစ္ေလးေတြ ဖြင့္လွစ္ေပးထားၾကတာမ်ဳိးေတြနဲ႔လည္း ရသစာေပ ဆက္လက္တည္တံ့ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါတယ္။ ရသစာေပကို ေရးသားတဲ့သူေတြဟာ ရသစာေပကိုႏွစ္သက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း တကယ္ခံစား ဖတ္႐ႈတတ္သူေတြျဖစ္မွပဲ တကယ္အရည္အေသြးျပည့္မီတဲ့ ရသစာေပေတြကို ေရးသားႏိုင္မွာပါ။ ဒီလိုဆို ဖတ္႐ႈသူနဲ႔ ေရးသားသူ အေရအတြက္ ညီမွ်႐ုံေလာက္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ေရရွည္မွာ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ အျခားသူေတြကေရာ ရသစာေပကို ဘာေၾကာင့္မဖတ္႐ႈေတာ့တာလဲ။
ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ မ်ားျပားလာသလို၊ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ Social network ေတြကလည္း က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့အတြက္ ကမၻာမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို အခ်ိန္နဲ႔တစ္ေျပးညီ သိႏိုင္ေနပါၿပီ။ အဲ့သလိုပဲ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေတြ လုပ္လာၾကသလို၊ ေခတ္ကလည္း တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အညီ လူေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္၊ သူမ်ားနဲ႔တန္းတူ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးလည္းျဖစ္ေနေတာ့ စာဖတ္ရင္ေတာင္ ဘ၀ေအာင္ျမင္ႀကီးပြား တိုးတက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေပမ်ဳိး၊ လူမႈဆက္ဆံေရး နည္းဗ်ဴဟာအေၾကာင္းေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေပးတဲ့ တက္က်မ္းလို စာေပမ်ဳိးေတြစတဲ့ သုတစာေပေတြကိုမွ ေရြးခ်ယ္ဖတ္႐ႈျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ မိန္းကေလးအမ်ားစုက ဖက္ရွင္၊ အလွအပနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားမ်ားနဲ႔ ေမာ္ဒယ္ေတြရဲ႕ အလွပံုေတြပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ဖတ္႐ႈလာၾကသလို၊ ေယာက်္ားေလးေတြကလည္း နည္းပညာဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြ၊ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြ၊ ဂိမ္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြေလာက္ကိုသာ ဖတ္႐ႈလာၾကတာကို ကြၽန္မတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ရသကို ဖတ္တဲ့သူ မရွိဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရွိေတာ့ရွိပါတယ္။ လူနည္းစုေလာက္သာ ဖတ္ေနၾကတာေၾကာင့္ပါ။ စာေပဆိုတာကေတာ့ သုတဖတ္လည္း ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိတာပါပဲ။ အလွအပအေၾကာင္းဖတ္လည္း ကိုယ့္အလွအပအတြက္ ျပင္ဆင္ျခယ္သႏိုင္လို႔ အက်ဳိးရွိတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရသစာေပကိုလည္း မခ်န္လွပ္ထားေစခ်င္ပါဘူး။
သုတစာေပက ဘ၀ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈအတြက္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ ေပးႏိုင္သလို၊ ရသစာေပကလည္း ဘ၀ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ၊ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔ၿပီး ေရးသားထားသလို၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ အေျခအေနအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုခ်င္းစီအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ သူတို႔တစ္ဦးဆီရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ၊ စိတ္ထားေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္မတို႔ သိျမင္ခံစားႏိုင္မွာပါ။ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ဘ၀အသိေတြ သိျမင္လာေအာင္ေပးႏိုင္သလို၊ ကြၽန္မတို႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဘ၀ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကြၽန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ အဲ့ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္လို ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အခါ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ျဖတ္မလဲ၊ ဘယ္လိုစိတ္ထားမလဲ ဆိုတာေတြကို ကြၽန္မတို႔ သိျမင္ေစႏိုင္တာလည္း ရသစာေပပါပဲ။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔လာေအာင္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ ရသစာေပေတြက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သုတစာေပေတြ လိုအပ္သလို၊ မွန္ကန္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ျဖစ္ဖို႔အတြက္လည္း ရသစာေပေတြကတစ္ဆင့္ သင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေစသလို၊ ကမၻာက ရြာႀကီးတစ္ရြာလို ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာအားလံုးကို အခ်ိန္နဲ႔တစ္ေျပးညီ သိလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြလည္း ရွိလာတဲ့အတြက္ အရာရာ ငါသိ၊ ငါတတ္နဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ၿပိဳင္ရင္ေတာင္ မွန္ကန္တဲ့စိတ္နဲ႔ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈျဖစ္ဖို႔၊ ‘မနာလိုတာ’ နဲ႔ ‘အားက်တာ’ ကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အသိတရားေတြကို ရသစာေပေတြကတစ္ဆင့္ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ဘက္ေတြမွာ တိုးတက္လာေပမယ့္ ဆုတ္ယုတ္တဲ့ဘက္ေတြမွာလည္း အေတာ္ေလး ဆုတ္ယုတ္လာတာဟာ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း အျမင္ေတြနဲ႔ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း အားသာခ်က္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ အသိတရားေတြလည္း လိုပါတယ္။
ဒီေတာ့ ရသစာေပေစ်းကြက္မရွိလို႔ စာေရးဆရာေတြရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲလာခဲ့ရင္ ရသစာေပေရးမယ့္သူ၊ ဖတ္မယ့္သူ အခုလို ေလ်ာ့နည္းလာရာကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ ဘယ္မွာသြားရွာၾကမလဲ။ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း မရွိမွေတာ့ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာေရာ ရွိႏိုင္ပါ့မလား၊ ရွိခဲ့ရင္လည္း ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ စဥ္းစားမိဖို႔လိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သုတစာေပေတြက အေရးပါသလို၊ ရသစာေပကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အေရးပါပါတယ္။ ရသစာေပရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးဟာ ကြၽန္မတို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ တုိက္႐ိုက္သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရသစာေပရဲ႕ အခန္းက႑ မေပ်ာက္ပ်က္ဖို႔ဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လူသားေတြအားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ေတြထဲက တစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။

Credit - Eleven Media Group