သမိုင္းဥယ်ာဥ္
သမိုင္းဟာ အဆံုးအစမဲ့ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုပါပဲ။ ေရွးႏွစ္သန္းေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ျဖစ္တည္လာတဲ့ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြဟာ အဆံုးမဲ့ေနဆဲပါ။ သမုိင္းရဲ႕ မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ေရးထိုးေပးရဦးမယ့္ ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။ အနိ႒ာ႐ံုေတြ ဒုနဲ႔ေဒးဟာ သမိုင္းဥယ်ာဥ္ထဲက ေရပုတ္အိုင္လို ဖယ္ထုတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဣ႒ာ႐ံု ႐ႈခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာလည္း သမိုင္းဥယ်ာဥ္ထဲက ႏွင္းဆီ၊ ေသာ္က၊ စံပယ္၊ ၾကက္႐ုန္း၊ ဂမုန္း၊ ခတၱာလုိပါပဲ။ ျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြနဲ႔ သမိုင္းတြင္ခဲ့တဲ့ ဟစ္တလာ၊ မူဆိုလိုနီတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သမိုင္းထဲမွာ စြဲထင္ဆဲပါ။ ျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြနဲ႔ သမိုင္းတြင္ခဲ့တဲ့ အီဘရာဟင္လင္ကြန္း၊ ေဂ်ာ့ခ်္၀ါရွင္တန္၊ ဂ်၀ါဟာေန႐ူး၊ မဟတၱမဂႏၵီ၊ ရာဘင္ ျဒာနတ္တဂိုး၊ ဟဲမင္းေ၀း၊ ေဂ်ာ့ဘားနတ္ေရွာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ သူေတာ္ေကာင္းေတြလည္း
သမိုင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ခေရပန္းလို ထံုးမြမ္းေမြးပ်ံ႕ေစပါ။ စင္စစ္ သမိုင္းဥယ်ာဥ္ဟာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုသာ ရွင္သန္ခြင့္ျပဳခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမကပ္ပန္း၊ ျမက္႐ိုင္းလို မထင္မရွား ၀င္ေရာက္လာၿပီး မထင္မရွား ျပန္ထြက္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ရွင္သန္ခြင့္ျပဳခဲ့တာပါ။ သမိုင္းဟာ မ်က္ႏွာမလိုက္ပါဘူး။ သမုိင္းဥယ်ာဥ္ဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးပီသစြာ ပန္းတုိင္းပြင့္ခြင့္ ျပဳခဲ့သလို၊ အပင္တိုင္း ရွင္သန္ခြင့္ျပဳခဲ့တာပါ။
သမိုင္းဥယ်ာဥ္ကို ေပါင္းသင္ေပးသူ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွာ ဥယ်ာဥ္ရဲ႕အလွကို ႐ုပ္ဆိုးေစတဲ့ အမိႈက္သ႐ိုက္၊ ေပါင္းပင္၊ ျမက္ပင္တို႔ကလည္း ရွိေနေသးတာပဲ။ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ေတြေၾကာင့္ အုတ္ခံု၊ ထုိင္ခံုေတြ ပ်က္စီး၊ အပင္ငယ္ေတြ ေသဆံုးရပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးကေတာ့ သမိုင္းဥယ်ာဥ္ သန္႔ရွင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ပန္းေကာင္းေတြ အညြန္႔မက်ဳိးရေအာင္ ႏိုင္သေရြ႕ တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ သေႏၶပါတဲ့ပန္းေတြ ႏုတ္ပစ္ခဲ့သလို ဥယ်ာဥ္အလွကို ၾကြယ္၀ေစမယ့္ ပန္းေကာင္းေတြကိုေတာ့ ေရေလာင္းေပါင္းသင္၊ ေနေရာင္မွ ကာတန္တာကာ၊ မုိးျပင္းမွ ကာတန္တာ ကာေပးခဲ့ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့သမုိင္းထဲမွ အ႐ိုင္းမ်ား၊ အယဥ္မ်ားကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိႏိုင္၊ နားလည္ႏိုင္ေစဖို႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေရးသားေပးခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးက (သူ႔ကိုယ္သူ ဥယ်ာဥ္မွဴးျဖစ္ခဲ့မွန္း သိခ်င္မွသိမွာပါ) ဆရာတင္ႏိုင္တိုးပါ။
စာေရးဆရာဆုိတာ ၀မ္းစာ၊ ကုန္ၾကမ္းျပည့္၀မွ စာတစ္ေစာင္ ဖြဲ႕လို႔ရတာပါ။ ရသ စာေရးဆရာတစ္ဦးက ဒီလို ဥပမာေပးပါတယ္။ ကိုးလလြယ္ၿပီး ဆယ္လျပည့္၀မွ ေမြးဖြားရသလို ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာလည္း ရင္ထဲကိန္းေအာင္းထားရၿပီး အဆံုးသတ္ေရးၿပီးေတာ့မွ ရင္ထဲေပါ့သြားတာလို႔ တင္စားေျပာဆုိတာ ၾကားနာဖူးပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ဖို႔ကလည္း data ခိုင္လံုမႈ၊ source မွန္ကန္မႈဟာ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာတင္ႏိုင္တိုးရဲ႕ သမိုင္းမွတ္္တမ္းစာအုပ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းေတြ ဖတ္မိရာမွ ေဆာင္းပါးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတင္ႏိုင္တုိး ပ်ဳိးေထာင္ထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲကို ၀င္ေရာက္လည္ပတ္မိရာမွ ပါလာတဲ့စာမ်ားလည္း ရွိေနပါတယ္။
သမိုင္းဥယ်ာဥ္ဟာ အခ်ိန္ကာလအလိုက္၊ ေဒသအလိုက္၊ ျဖစ္ရပ္အလိုက္၊ လူသားမ်ားရဲ႕ ဆႏၵမ်ားအလိုက္ ဥယ်ာဥ္ငယ္မ်ား ျဖစ္ထြန္းေနတာပါ။ သမုိင္းဥယ်ာဥ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ဘယ္လူသားတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ လက္လွမ္းမီၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူ႔သက္တမ္းက ရွစ္ဆယ္ [ဆရာတင္ႏိုင္တိုးရဲ႕သက္တမ္းက (၅၁)ႏွစ္ပါ] သာ ရွိၾကတာပါ။ အဲဒီ သက္တမ္းရွစ္ဆယ္အတြင္း လူစဥ္မီမီ လူမွန္းသိတတ္လာတာက ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွ စတာျဖစ္ေလေတာ့ လူလူသူသူ ေတြးတတ္ေခၚတတ္တဲ့ သက္တမ္းက ေျခာက္ဆယ္မွ် ရွိပါတယ္။ ဒီမွ်သာရွိတဲ့ သက္တမ္းတစ္ခုအတြင္းမွာ လူေတြဟာ ကိုယ့္သမုိင္းကိုယ္ေရးတယ္လို႔ ေျပာၾကတာ မၾကာခဏ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘယ္လိုသမိုင္းေတြ ေရးေနလဲေတာ့ မသိရွိရပါ။
ဒါေပမဲ့ ဆရာတင္ႏိုင္တုိးက သူ႔သမိုင္းသူေရးဖုိ႔ထက္ အမ်ားျပည္သူသမိုင္း ေရးခဲ့သူ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူ႔သက္တမ္း တိုတိုေလးအတြင္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားသူ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမုိင္းကို ဂ႐ုစိုက္တတ္ျခင္း၊ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ျခင္း၊ မွ်ေ၀ေပးႏိုင္ျခင္း (Sharing and Publishing) စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြဟာ ဆူးၾကားမွာေပါက္ရတဲ့ ဘူးခါးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ သုေတသန လုပ္ငန္းအေပၚ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ သုေတသနျပဳလုပ္ျခင္းကို အားမေပးတဲ့ အေျခအေနၾကားမွာ ဆရာက သမိုင္းသုေတသနလုပ္ငန္းကို အဆက္မျပတ္ လုပ္ကိုင္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ စာေရးလို႔ အဆင္မေျပတဲ့ကာလမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ႏိုင္ပါလ်က္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကစၿပီး ၀ါသနာပါရာ ျမန္မာ့သမိုင္း သုေတသနလုပ္ငန္းကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ကိုင္လာပါတယ္။ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတဲ့ စာမူမွာ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္ မဂၢဇင္း(၁၉၉၈) “ကိုတိုးတုိး” (စီမံကိန္းအမည္ျဖင့္ ေရးသားသည့္ “ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕၀န္” ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ျပကၡဒိန္မ်ား ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ သမိုင္းဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ား မသိ၊ မမီလိုက္ေသာ ပကတိျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေရွးအစဥ္အဆက္ သတင္းစာမ်ားကို မွီျငမ္းၿပီး ျပန္လည္စုစည္း ေဖာ္ထုတ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
သမိုင္းက ရွင္သန္ဆဲ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာတင္ႏိုင္တိုး (သမိုင္းဥယ်ာဥ္မွဴး)တစ္ေယာက္ အနိစၥတရားသေဘာကို မလြန္ဆန္သာခဲ့လို႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ေပမယ့္ သမိုင္းဥယ်ာဥ္က ရွင္သန္ဆဲပါ။ ကမၻာတည္သေရြ႕ ရွင္သန္ေနဦးမွာပါ။ ရွင္သန္ေနမယ့္ သမိုင္းဥယ်ာဥ္ႀကီးကို ပန္းမ်ဳိးစံု ေ၀ဆာလွပဖို႔၊ ပန္းေကာင္းေတြ အညြန္႔မက်ဳိးဖို႔၊ ေပါင္းျမက္သုတ္သင္ေပးမယ့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ားကို သမုိင္းဥယ်ာဥ္က ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ပါ။ သတိျပဳရမယ့္ အခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးေယာင္ေဆာင္ထားၿပီး သမုိင္းကို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေစမယ့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကိုေတာ့ သမိုင္းဥယ်ာဥ္က သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ေရွာင္ရွားရပါမယ္။ ပန္းသတင္း ေလညင္းေဆာင္ၿပီး ေကာင္းသတင္း ေ၀ဆာေနရမယ္။ သမိုင္းဥယ်ာဥ္ႀကီးကို ေလပုပ္ေလဆိုးေတြ လႊင့္ထုတ္ၿပီး သမိုင္းဥယ်ာဥ္ရဲ႕ ေကာင္းျမတ္မႈ၊ ဥယ်ာဥ္ထဲမွ ပန္းမ်ားကို ၫႈိးႏြမ္းေအာင္ ၾကံစည္မႈ၊ ပန္းေကာင္းေတြ အညြန္႔ခ်ဳိးျခင္း၊ ဖူးသစ္စ အဖူးအပြင့္တုိ႔ကို ေျခြခ်ျခင္းလုပ္မဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးအေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သမုိင္းဖ်က္မယ့္ အ႐ိုင္းပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ဖယ္ရွားၾကဖို႔ သတိေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာတင္ႏိုင္တုိးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ Eleven staff party မွာ ေတြ႕ၾကစဥ္က သူကခုလုိ အမူအရာအတုိင္း ေအးေအးလူလူ ျပံဳးျပရင္း “ဆရာ့ေဆာင္းပါးေတြကို ေစာင့္ဖတ္ၿပီး မိတၱဴ ကူးသိမ္းေနတဲ့လူ ရွိတယ္ေနာ္” “ဟုတ္လားဆရာ၊ ဒါနဲ႔ သူကဘယ္သူလဲ ဆရာ” “ေနာက္ၾကံဳရင္ မိတ္ဆက္ေပးမွာေပါ့ ဆရာရဲ႕”
အဲဒါက ဆရာတင္ႏိုင္တိုးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးေတြကို မိတၱဴကူးၿပီးသိမ္းထားတာ ဘယ္သူလဲလို႔ သိခ်င္လိုက္တာ ဆရာရယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မေျဖႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး သတိျပဳလုိက္မိတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားကိုးေနရတဲ့ သမုိင္းဥယ်ာဥ္မွဴး သူ႔ကိုယ္သူမကယ္ႏိုင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ပါ အားကိုးရာမဲ့သြားပါလား ဆိုတာပါပဲ။ ခုေတာ့ Daily စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ Weekly စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ “တင္ႏိုင္တိုး” ဆိုတဲ့ ကေလာင္ကို ျပန္လည္အမွတ္ရေစဖုိ႔ တစ္လျပည့္အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါေၾကာင္း။
Credit - Eleven Media Group
No comments:
Post a Comment