“ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ ဗဟုသုတ နိမ့္က်ေနေသးေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေအာင္ျမင္ပါ့မလား”
အသက္ ၂ဝ၊ ၂၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ေလးေတြေရာက္လာ၊ စကားေျပာၾကတိုင္း ဒီေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးျမဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးေတြလို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကဟန္ ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕စရာလို႔ယူဆၿပီ
အေပၚယံမွာ ေ၀့ကာ၀ဲကာ
ေရေပၚဆီ လူတန္းစားဆိုတာက အမ်ားအားျဖင့္ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းမွာ ေရေပၚဆီလို အေပၚယံမွာခ်ည္း ေဝ့ေနေလ့ရွိလို႔ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားလို႔ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြျဖစ္ေတာ့ လည္လည္ပတ္ပတ္ ရွိၾကတယ္။ ဘယ္သူတန္ခိုး ရွိသလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိၿပီး တန္ခိုးရွိသူတိုင္းနဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ အျမတ္ထုတ္တတ္ၾကတယ္။ ေပါင္းေနတဲ့သူ တန္ခိုးအေရာင္မွိန္သြားရင္ ခ်က္ခ်င္းစြန္႔ခြာၿပီး အေရာင္ေတာက္သူကို ေျပးကပ္ေလ့ရွိတယ္။ ရာသီဥတုကို လိုက္ၿပီး အေရာင္ေျပာင္းတတ္တဲ့ ပုတ္သင္ညဳိလို လူစားမ်ဳိးေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္း အေပၚယံလႊာမွာခ်ည္း ေဝ့ကာဝဲကာ ေနၾကေလေတာ့ လူေတြကို အျမဲတမ္း ငုံ႔ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ တန္ခိုးေရာင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လက္တဲ့လူမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အထင္ႀကီးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူေတြၾကား ဘယ္ေတာ့မွမေနဘူး။ လူေတြအေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိဘူး။ လူေတြအေၾကာင္း မသိေတာ့ တိုင္းျပည္ႏုိင္ငံ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိပါဘူး။ စင္ကာပူႏုိင္ငံႀကီး တိုးတက္ပုံေတြ၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး စည္ကားပုံေတြအေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ လယ္ဆိုတာဘာလဲ၊ ယာဆိုတာဘာလဲ၊ ကိုင္းဆိုတာဘာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာင္ မွန္ေအာင္ေျဖႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဆယ္ဆသာတယ္
ဒီလို “လူပုတ္သင္ညဳိ” ေတြက တိုင္းေရး ျပည္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သူတို႔လို ေရေပၚဆီေတြနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္၊ လက္လုပ္လက္စားလူ သာမန္ေတြနဲ႔ လားလားမွ ထိုက္တန္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာ ပညာတတ္ ေရေပၚဆီေတြသာ သေဘာေပါက္ နားလည္ႏိုင္တာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။
လိမ္မွန္းညာမွန္းသိတဲ့ လူမ်ဳိး
ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ တျခားေနရာမ်ားမွာ ညံ့ခ်င္ညံ့မယ္။ ႏိုင္ငံေရးအသိမွာေတာ့ ထိပ္တန္းကရွိေနတဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔၊ ဒိုမီနီယံ အဆင့္ေပးမယ္တို႔နဲ႔ လွည့္စားခဲ့ေပမယ့္ လိမ္တာကိုလိမ္မွန္းသိ၊ ညာတာကို ညာမွန္းသိလို႔ လုံးဝလြတ္လပ္ေရးမွတစ္ပါး ဘာမွမလိုခ်င္ဘူးလို႔ အျပတ္ေျပာခဲ့တာပါ။ ပါးစပ္ေျပာသာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႕မွာလည္း မရရတဲ့နည္းနဲ႔ ယူမယ္ဆိုတာ အထင္အရွား ျပခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း ဂ်ပန္ေပးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔တင္ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ မေနခဲ့ပါဘူး။ လိမ္တာကို လိမ္မွန္းသိလို႔ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးလူႀကီးေတြကသာ ေပးတာေလးယူၿပီး ေရာင့္ရဲေနလိုက္ၾကရင္ ဒီေန႔လြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးရယ္လို႔ ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရန္/ငါ ျပတ္လို႔
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘိုးဘြားမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ တိက်ခိုင္မာၿပီး ရန္/ငါ ျပတ္သားခဲ့ၾကလို႔သာ လုံးဝတ္လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာပါ။ ဒီကေန႔ အာဆီယံႏုိင္ငံေတြထဲမွာ ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား ျဖစ္ေနတဲ့ မေလးရွားႏိုင္ငံဆိုရင္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က်မွ လုံးဝလြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားကို ႏုိင္ငံေရးအသိ နိမ့္က်တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို လုံးဝလက္မခံပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က ေရေပၚဆီ “လူပုတ္သင္ညဳိ” ေတြေလာက္က ေျပာတာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးေတြက ျမန္မာ့အေရး ကြ်မ္းက်င္သူလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့ “ႏုိင္ငံေရးဂု႐ု” ဆိုသူေတြ ေျပာတာလည္း လက္မခံပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ဒဏ္၊ ဖက္ဆစ္ဒဏ္၊ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ေတြကို ေက်ာေကာ့ေအာင္ခံခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြေလာက္ ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္တဲ့လူ ဘယ္မွာမွ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
မ်က္ႏွာေျပာင္သူေတြ
မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ဒီလိုေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခန္႔တဲ့ “ဂု႐ု” ေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ထားဖူးလို႔ ေျပာတာပါ။ ဆင္စြယ္ရဲတိုက္ႀကီးေတြထဲက စာအုပ္ေတြထဲ လွန္ေလွာရွာေဖြၿပီး သူမ်ားတကာ ေရးထားတဲ့ သီအိုရီေတြနဲ႔ ခ်ိန္ညွိၿပီး ေရးသားထားတာမ်ဳိးေတြသာ မ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သိပၸံပညာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ ဂဲဩေမႀတီတြက္သလို၊ သခၤ်ာတြက္သလို တြက္လို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ လူေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ ေနတာျဖစ္လို႔ လူေတြရဲ႕ ဘဝ၊ လူေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို အေလးထားၿပီး စဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူေတြၾကား မဝင္ဖူးတဲ့ေရေပၚဆီ “အီလစ္” ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသား “ဂု႐ု” ေတြက ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဘဝ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ျမန္မာေတြထက္ ပိုသိတယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္
(ဆရာလူထုစိန္၀င္း မကြယ္လြန္မီ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၅ ရက္ထုတ္ Favourite သတင္းဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးကို ဆရာလူထုစိန္၀င္း မိသားစု၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
- အယ္ဒီတာအဖြဲ႕
Credit - Eleven Media Group
(ဓာတ္ပုံ - Ludu U Sein Win Facebook မွ)
No comments:
Post a Comment