အဆိပ္ပင္ ေရမေလာင္းၾကပါႏွင့္

[ Opinion ]
စက္တင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ ကမာၾကည္ တံတားအနီး၊ ဝါးေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ဗူးဆရာေတာ္ဆိုသူ ဦးပ႑ိစၥဟာ ေရကသိုဏ္း က်င့္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ပုံနဲ႔ ဗီဒီယိုေတြကို ဆိုရွယ္ကြန္ရက္ ျဖစ္တဲ့ Facebook ေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေရထဲႏွစ္ၿပီး လူၾကားထဲမွာ က်င့္ျပတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က က်င့္ျပ၊ လူေတြကလည္း ယုံၾကည္စြာ ရွိခိုးျပနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ အေတာ္ေလး သံသယ ျဖစ္လာမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီစာကို ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။

အုတ္ကန္ထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာျပေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ုပ္ျပစားေနတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတာနဲ႔ ေဘးကေန အတင္းလိုက္ အလွဴခံေနတာေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ စစ္စစ္ ဗုဒၶသာဝကေတြ အတြက္ အရွက္ရစရာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီးဟာ “သူယုတ္မာတို႔၏ တရား မထြန္းကားမီ၊ တရားဓမၼ တားျမစ္ပိတ္ပင္ျခင္း မခံရမီ၊ အက်င့္ပ်က္မႈ၊ စည္းကမ္းမဲ့မႈမ်ား မထြန္းကားမီ၊ အက်င့္ျမတ္ ဝိနည္းတရား တားျမစ္ ပိတ္ပင္ျခင္း မခံရမီ၊ အဓမၼဝါဒီ ရဟန္းဆိုးမ်ား အင္အားမမ်ားမီ၊ ဓမၼဝါဒီ ရဟန္းေကာင္းမ်ား အင္အားမနည္းမီ၊ အက်င့္ပ်က္ ရဟန္းဆိုးမ်ား အင္အားမမ်ားမီ၊ အက်င့္သိကၡာ ျဖဴစင္ေသာ ရဟန္းေကာင္းမ်ား အင္အားမနည္းမီ၊ ဓမၼႏွင့္ ဝိနယကို သဂၤါယနာတင္အံ့။ ထိုသို႔ သဂၤါယနာ တင္ၿပီးေသာအခါ၌ ရဟန္းဆိုးမ်ား ေခါင္းေထာင္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သျဖင့္ သာသနာေတာ္ စည္ပင္ျပန္႔ပြားလတၱံ႕” လို႔ အႀကံျဖစ္ေတာ္မူၿပီး သဂၤါယနာ တင္ခဲ့တယ္လို႔ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားအရ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီး ေတြးႀကံခဲ့သလို ေနာက္သာသနာက လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီလားလို႔လည္း ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
ရဟန္းသံဃာဆိုတာ ဂႏၴဓုရ သို႔မဟုတ္ ဝိပႆနာဓုရ တာဝန္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို ထမ္းေဆာင္ရသူေတြ ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဂႏၴဓုရ ဆိုတာက ဘုရားတရားေတာ္ကို မကြယ္ပေအာင္ သင္ယူပို႔ခ်ရတဲ့ တာဝန္ကို ယူရတဲ့ ရဟန္းသံဃာမ်ား ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဝိပႆနာဓုရ ဆိုတာကေတာ့ သီလသမာဓိကို အေျခခံၿပီးေတာ့ ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
သံဃာဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ပရမတၳသံဃာနဲ႔ သမၼဳတိသံဃာ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဝိပႆနာ တရားကို က်င့္ၿပီးေတာ့ သစၥာေလးပါး တရားကိုသိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကို ‘အရိယာပုဂၢဳိလ္’ လို႔ေခၚပါတယ္။ အရိယာ ျဖစ္ၿပီးသား ရဟန္းဟာ ရဟန္းဘဝက မေလွ်ာေတာ့ဘဲ မေဖာက္ျပန္ ေတာ့တာေၾကာင့္ ‘ပရမတၳသံဃာ’ လို႔ ေခၚပါတယ္။ အရိယာ မျဖစ္ေသးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုေတာ့ ‘သမၼဳတိ သံဃာ’ ေတြလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အရိယာ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ျမတ္ေသာအက်င့္ က်င့္ႏိုင္မွ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
‘သံဃ’ ဆိုတာ ပါဠိစကား ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာလို ‘တူညီသူတို႔၏အေပါင္း’ လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ သီလ၊ အက်င့္ တူညီေသာ ရဟန္းအေပါင္းကို ‘သံဃာ’ လို႔ေခၚပါတယ္။ သံဃာေတြမွာလည္း ဘုရားရွင္လက္ထက္ ေရွ႕ပိုင္းက်တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားေလာက္သာ အရိယာ ျဖစ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၊ ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္စုံၾကတာေၾကာင့္ ‘အရိယာသံဃာ’ ေတြလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ ရဟန္း သံဃာေတြဟာ ရဟန္းဘ၀ကေန လူ႔ဘဝကို မေျပာင္းမလြဲ ခိုင္ၿမဲတည့္မတ္စြာ က်င့္ႀကံ ေနထိုင္ၾကတဲ့အတြက္ မေဖာက္ျပန္ေသာသံဃာ ‘ပရမတၳသံဃာ’ ေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။
အရိယာရဟန္း မျဖစ္ေသးတဲ့ သမၼဳတိသံဃာမွာလည္း အဆိုးနဲ႔အေကာင္း ႏွစ္မ်ဳိး ေရာေထြးေနပါတယ္။ သံဃာလို႔သာ ေခၚတယ္ ဆရာထံမွာ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့သူ မဟုတ္ဘူး၊ မိမိဘာသာ သကၤန္းဝတ္ၿပီး အလွဴခံ စားေသာက္ေနတဲ့ သံဃာေတြကေတာ့ သံဃာတုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕သံဃာတုေတြမွာ သားမယားေတြေတာင္ ရွိေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္သံဃာတုထဲမွာ အလဇၨီ (အရွက္မရွိေသာ) သံဃာတစ္မ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတြက ဆရာထံမွာ ရဟန္းခံခဲ့ေပမယ့္ ဘုရားပညတ္ခဲ့တဲ့ သိကၡာပုဒ္မ်ား က်ဴးလြန္ၿပီးေတာ့ ဂႏၴဓုရ၊ ဝိပႆနာဓုရ ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးကို မက်င့္တဲ့ ရဟန္းမ်ဳိးေတြကို ေခၚဆိုတာပါ။ ဒါေတြကေတာ့ သံဃာဆိုးေတြေပါ့။
သံဃာေကာင္းဆိုတာ အနိမ့္ဆုံး ဂႏၴဓုရ၊ ဝိပႆနာဓုရ ႏွစ္မ်ဳိးတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မွ သံဃာေကာင္းလို႔ ေခၚဆိုႏိုင္တာျဖစ္လို႔ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ သူေတြလည္း သတိနဲ႔ ဆင္ျခင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္ ယုံၾကည္သူေတြဟာ သာမေဏကို ျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းကိုျဖစ္ေစ၊ အမ်ားသံဃာကိုျဖစ္ေစ စိတ္ထဲမွာ အေကာင္းကိုသာ ကိုးကြယ္မယ္လို႔ စိတ္ထားတတ္မွ ျမတ္ပါတယ္။ သံဃာကို ရည္မွန္းၿပီး သံဃိကဒါန ျဖစ္ေအာင္ မလွဴတတ္ရင္ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းေနသလို ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္က သာသနာ ဖ်က္ဆီးသူ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဆိပ္ပင္ကို အဆိပ္ပင္မွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေရေလာင္းေနသူဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သာသနာ့ရန္သူအစစ္ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
မိလိႏၵပဉႇာဝတၳဳမွာ မိလိႏၵမင္းႀကီးက အရွင္နာဂေသနကို ‘အရွင္ဘုရား၊ သူေတာ္ေကာင္း တရားကြယ္၏ဟူေသာ အၾကင္စကားသည္ ရွိ၏။ ထိုသူေတာ္ေကာင္းတရား ကြယ္ျခင္းသည္ အဘယ္သို႔နည္း’ ဆိုၿပီး ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္နာဂေသနက - “မင္းႀကီး…သာသနာေတာ္ ကြယ္ျခင္း သုံးပါးရွိသည္။ မဂ္ဖိုလ္ေၾကာင့္ ကြယ္ျခင္း၊ ပဋိပတၱိေၾကာင့္ ကြယ္ျခင္းႏွင့္ ရဟန္း အသြင္ေၾကာင့္ ကြယ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ မဂ္ဖိုလ္ကြယ္ေသာ္ မည္မွ်ပင္ က်င့္သည္ျဖစ္ေစ မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္။ ပဋိပတၱိ ကြယ္လွ်င္ သိကၡာပုဒ္ ကြယ္သည္။ သိကၡာပုဒ္ ကြယ္ေသာ္လည္း ရဟန္းအသြင္ တည္ေသးသည္။ ရဟန္းအသြင္ ကြယ္ေသာ္ အစဥ္အႏြယ္ ျပတ္ေလ၏” လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
အရွင္နာဂေသနက မင္းႀကီးကို ေျပာၾကားတဲ့အထဲမွာ - “မင္းႀကီး…ဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္သည္ ပဋိပတၱိလွ်င္ အရင္းရွိ၏။ ပဋိပတိၱလွ်င္ အရင္းတည္း။ ပဋိပတိၱ မကြယ္သျဖင့္ သာသနာေတာ္ တည္၏။ သာသနာေတာ္သည္ က်င့္သူရွိက မကြယ္။ က်င့္သူ မရွိေသာ္သာ ကြယ္၏” လို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာလည္း ဆင္ျခင္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
အိႏၵိယသမိုင္းမွာ ဘာသာျခားမင္းေတြ အာဏာရလာရင္ ဗုဒၶဘာသာကို အျမစ္ကလွန္ၿပီး က်ဴပင္ခုတ္၊ က်ဴငုတ္မက်န္ေအာင္ အစတုံးပစ္ေလ့ ရွိတယ္။ အိႏၵိယမွာ ကြယ္ပသြားတဲ့ သာသနာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လာၿပီးထြန္းကားတာ သမိုင္းရွိပါတယ္။ ဗုဒၶ သာသနာေတာ္ကို ဦးေဆာင္ေနရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက ဘုရားရဲ႕ ဝိနည္း ေဒသနာေတာ္နဲ႔အညီ မက်င့္ေဆာင္ ၾကေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဗုဒၶသာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရပါတယ္။
ကပိၸယေမာင္ေမာင္
ရည္ညႊန္း - အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ ဗုဒၶဘာသာသင္ခန္းစာ
--------------------------------------------
(ဤက႑ပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားသည္ စာေရးသူ၏ ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္ အာေဘာ္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး The Voice ၏ အာေဘာ္ မဟုတ္ပါ)

Credit - The Voice Weekly