written by : ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ
(၁)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၾကတယ္။အစိုး
ဒီလို အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းထဲက အခ်ဳိ႕ကို “ဘိုေက်ာင္း” ေတြလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာကိုပဲ အဓိကထား သင္ေပးၾကတာကိုး။ ဒီလိုေက်ာင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ငွားထားတယ္။ ဒီႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခိုင္းတယ္။
သူတို႔ ဘာသင္ၾကမလဲ။ အဂၤလိပ္စာေပါ့။ သူတို႕ဟာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတိုင္းျပည္က
သူတို႔တစ္ေတြကိုျပၿပီး ေက်ာင္းေၾကာ္ျငာေတာ့တယ္။ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ထဲကအခ်ဳိ႕ဟာ စာမသင္တတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကေပမယ့္ Grammer လည္း မတတ္ၾကဘူး။ ဒါလည္း အဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ Native Speakers ေတြဆိုေတာ့ လူေတြအထင္ႀကီးတယ္။
ဒီလိုအထင္ႀကီးတာက ယံုၾကည္မႈကိုရေစတာပဲ။ ယံုၾကည္မႈရွိမွ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တာရွည္ေအာင္ျမင္မႈကို မရေစပါဘူး။ ဒီယံုၾကည္မႈကို မွန္ကန္စြာတည္ေဆာက္ဖို႕လိုတ
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ Native Speakers ပညာတတ္ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းပညာတတ္ေတြကို ေပါင္းစည္းကာ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းဖြင့္ဖိ
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ နယူးေယာက္မွာ တကၠစီေခၚတယ္ဆိုပါေတာ့။ လမ္းေဘးက လက္ေခါက္မႈတ္ေခၚ႐ံုပါပဲ။ ဒီလိုမေခၚတတ္ရင္လည္း လက္ေလးျပေပါ့။ လက္ေခါက္မႈတ္လိုက္တာနဲ႔ပဲ တကၠစီေရာက္လာတတ္တဲ့ ေနရာဟာ အဆင္ေျပပါတယ္။ တကၠစီေရွ႕ မွာ လာရပ္ရင္ ေနာက္တံခါးဖြင့္ၿပီး တကၠစီေပၚတက္ရတယ္။
အိတ္ထဲက လိပ္စာကတ္ျပားကို တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာကို ေပးလို႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္းကြာ၊ ငါ လိပ္စာေပးမယ္ဆိုၿပီး 24 Campbell Road, Queens ဆိုတဲ့ လိပ္စာမ်ဳိးကိုေျပာလိုက္တာန
ဒ႐ိုင္ဘာေတြက ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။ျပတင္းေပါက
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ယာဥ္ေမာာင္းသူကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္ဆိုပါစို႕ ။
“ဟယ္..ကေလးေပါက္စေလးပါလား”
ယာဥ္ေမာင္းသူဟာ ကေလးေလးျဖစ္ေနတယ္။
“ဟင္... ဒုကၡပါပဲ”
ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ တကၠစီကိုရပ္ခိုင္းၿပီး ျပန္ဆင္းမွပဲ။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္မခ်ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ့္ကေလးက တကၠစီေမာင္းေနရတယ္လို႕။
“ေရွ႕မွာ ရပ္ပါ”
သူ ရပ္ေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ က်သင့္ေငြေပးၿပီး တကၠစီေပၚကေန ဆင္းလိုက္ပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔သာေပါ့။ ဒီကေလးေမာင္းတဲ့ကားကို မစီးရဲပါဘူး။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္မွာ သတင္းစာထဲေတြ႔တယ္။ နယူးေယာက္မွာ အေတာ္ဆံုးတကၠစီေမာင္းသမား၊ သက္ႀကီးပုေလး Tom တဲ့။ အရပ္က ေလးေပ၊ ကေလးပံုစံလိုျဖစ္ေနတဲ့ အသက္ ၄ဝ ရွိတဲ့ Tom ဟာ ကေလးေလးလို႔ ထင္ရေလာက္သတဲ့။
သူဟာ အင္မတန္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ယာဥ္ေမ
“ဟိုကေလးေလးပါလား”
ကေလးလို႔ ထင္ရတဲ့ “သက္ႀကီးပု”ရဲ႕ တကၠစီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုစီးရဲမွာလဲ။မယံုၾကည္ဘ
(၃)
ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ မုိက္ကယ္ဒဲလ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိမယ္ထင္တယ္။ သူဟာ တကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္ ကြန္ပ်ဴတာဆင္ေရာင္းတယ္။ အေဆာင္မွာ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအခန္းကိုပါ
“ကြ်န္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ၾကည့္လို႔ အဆင္မေျပရင္ ေက်ာင္းျပန္တက္မယ္”လို႕ေျပာ
ေနာက္ဆံုး အေဖက သေဘာတူလို႔ သူေက်ာင္းထြက္ၿပီး Dell ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို တည္ေထာင္တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ သူ ဘီလ်ံနာႀကီးျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကုမၸဏီကုိ စေထာင္တာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကပါပဲ။
အင္မတန္ အေျခခိုင္တဲ့ကုမၸဏီမွာ Michael Dell ဟာ CEO ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႕ကုမၸဏီရဲ႕ ရွယ္ယာေတြဟာ အေတာ္ေလးက်လာတယ္။ဘာေၾကာင့္လ
ဒါေပမဲ့ Dell ကုမၸဏီ စေတာ့ေတြ ေဈးက်တာ အေတာ္ေလးေစာေစာက ျဖစ္တာပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေတာ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကိုမီဒီယာသမားေတြက အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကိုေျဖတဲ့အထဲမ
ေနာက္ သူ႔မွာ Computer Knowledge သိပ္မရွိတာေတြ ပါသြားတယ္။ လူေတြက ဒါကိုဖတ္မိၾကၿပီး Dell ကို မယံုေတာ့ဘူး။
ဒီပညာမတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္တဲ့ကုမၸဏီ
(၄)
လွ်ပ္စစ္ေမာ္တာတို႔ ဂ်င္နေရတာတို႕ တီထြင္တဲ့ မိုက္ကယ္ဖာရေဒးဟာ စာအုပ္ခ်ဳပ္သမားပါ။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မေနရပါဘူး။ တီထြင္ပါရဂူ ေသာမတ္စ္အက္ဒီဆင္ဆို လည္း ေက်ာင္းတစ္လေလာက္ပဲ တက္ဖူးတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်းဇူးေ
ေက်ာင္းမေနၾက၊ ဘြဲ႔မရၾကေပမယ့္ ဘဝမွာ ပညာရွာမွီးလို႕ရတယ္။ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းနဲ႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ဖို႔ပါ။
ကိုယ့္အိတ္ထဲ ကိုယ္ထည့္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားေနၾကရင္ေတာ့ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘယ္သူမွယံုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕စကားေတြလည္း ျပည့္နားထဲေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံကာ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ၾကပါ။
ေခါင္းေဆာင္ေတြကို မယံုၾကရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္လို႔ ဘယ္အခါမွာမွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
(ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င
Credit - Eleven Media Group
No comments:
Post a Comment