ဒုႆီလမ်ား ကင္းေဝးေရး

သာသနာေတာ္၏ အသက္သည္ “ဝိနည္း” ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဝိနည္းတရားေတာ္အတိုင္း သီလသိကၡာကို မထိန္းသိမ္း မေစာင့္စည္းဘဲ ဆယ္ပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္း႐ုံမွ်ျဖင့္ သကၤန္းဝတ္ၿပီး ေနေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ အဆုံးအမ ၾသဝါဒခံမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သာသနာပ ရေသ့ပရိဗိုဇ္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း “ဝိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု” ဟု ဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ “ဝိနည္းတရားေတာ္သည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။


ဆိုရွယ္ကြန္ရက္မ်ား ထြန္းကားလာသည့္ေခတ္တြင္ Facebook ကဲ့သို႔ေသာ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ရဟန္းဝတ္႐ုံ ဝတ္ၿပီး ေပါက္ကရ လုပ္ေနၾကသည့္ ပုံမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ သာသနာေတာ္ကို ညႇိဳးႏြမ္းေစလိုေသာေၾကာင့္ လုပ္သည္ျဖစ္ေစ လက္ေတြ႔ သာသနာေတာ္တြင္ ပရိဗိုဇ္ေတြ မည္မွ်မ်ားေနသနည္း ဆိုျခင္းအား ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရန္ လိုေပသည္။

သာသနာေတာ္တြင္ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပညတ္ရျခင္းသည္ သာသနာေတာ္ အရွည္တည္ေရးအတြက္ ျဖစ္သည္။ ဝိနည္းကို ျပ႒ာန္းရျခင္းသည္ ဒုႆီလ ရဟန္းမ်ားကို ႏွိမ္နင္းရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုႆီလ ရဟန္းမ်ားေၾကာင္း သံဃာေတာ္ အစစ္အမွန္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲၿပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ဗုဒၶက ဝိနည္းကို ျပ႒ာန္းခဲ့ျခင္းသည္ ၾကည္ညိဳသူကို ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳေစရန္ႏွင့္ မၾကည္ညိဳေသးေသာ သူမ်ားကိုလည္း ၾကည္ညိဳႏိုင္ေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ “ရဟန္းဆိုသည္မွာ အလြန္က်င့္ႏိုင္ခဲေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ေစာင့္ထိန္းၾကရသည့္ ျမင့္ျမတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါလား” ဟု ယုံၾကည္သူတို႔ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးစိတ္မ်ား ဝင္လာေစရန္လည္း ဝိနည္းကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သာသနာေတာ္ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္ ရဟန္းမ်ားသည္ အေနအစား ေခ်ာင္ေသာေၾကာင့္ ဝင္ေနသည္ဆိုသည့္ သေဘာတရားမ်ား ထြန္းကားလာလွ်င္၊ ဝိနည္းေတာ္အတိုင္း မက်င့္ႀကံႏိုင္ေသာ သူမ်ားကို ရဟန္းအျဖစ္ လက္ခံထားလွ်င္ ဒုႆီလ ရဟန္းမ်ား ေပါမ်ားလာမည္သာ ျဖစ္သည္။ ရဟန္းသည္ ရဟန္းအလုပ္ ရဟန္းအက်င့္ကို က်င့္မွသာလွ်င္ ရဟန္းစစ္စစ္မ်ား အျဖစ္ ကိုးကြယ္လိုသူမ်ား၏ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေရးတြင္လည္း ဝင္ၿပီးလႈပ္၊ ဘာသာေရး ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္ေစရန္ အေဟာအေျပာမ်ားႏွင့္ ဝင္႐ႈပ္၊ လူတို႔ က်င့္သလိုက်င့္၊ လူေတြ ေျပာသလိုေျပာ၊ လူေတြ ေနသလိုေန၊ လူေတြၾကားထဲ လူႏွင့္ ခြဲမရေသာ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္ ဒုႆီလမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ဝါဝါျမင္တိုင္း ဦးတင္ခ်င္သည့္ သူမ်ားမွာလည္း စိတ္ဆင္းရဲရသည္။

ေခတ္က ေျပာင္းလဲေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ အစဥ္အလာ ေကာင္းခဲ့ေသာ သာသနာေတာ္ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ဘာသာတရားမ်ား အားၿပိဳင္ေနခ်ိန္၌ ကိုးကြယ္မႈကို သံသယ ျဖစ္ေစျခင္းက အဆိုးဘက္သို႔သာ တိမ္းေစာင္းသြားေစႏိုင္သည္။ လက္ရွိ အေနအထားက ဘာသာတရားအေပၚ သံသယျဖင့္ ပစ္ပယ္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ဘာသာတရားကို ကိုးကြယ္ျခင္းထက္ မကိုးကြယ္ျခင္းက ပိုေကာင္းဦးမည္ဆိုသည့္ စိတ္မ်ိဳး ဝင္လာႏိုင္ေသာ အေနအထားမ်ားကို ဒုႆီလမ်ားက ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ ဘာသာတရားသည္ လူသားကို လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံကိုလည္းေကာင္း ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ရာတြင္ အေရးပါသည္ဟု လက္ခံၿပီး အဓြန္႔ရွည္ေစလိုလွ်င္ ဒုႆီလမ်ားကို တိုက္ဖ်က္ျခင္းျဖင့္သာ ကုစား၍ ရႏိုင္မည္ထင္သည္။

အယ္ဒီတာ (၃-၁၂-၂၀၁၄)

---------------------------
Editorial, The Voice Daily Vol-2/No-201 (#voiceeditorial)