 |
| ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေစ်းတစ္ခုျမင္ကြင္း (ဓာတ္ပံု-ေအာင္မ်ဳိးသန္႔) |
ကြ်ဲႏွစ္ေကာင္ခတ္တဲ့အၾကား ေျမစာပင္ခံရတယ္ဆိုတဲ့စကား ရွိပါတယ္။ အခုလည္း ႏိုင္ငံသားေတြက အတက္နဲ႔အက်ႏွစ္ခုအၾကားမွာ ဒဏ္ခံေနၾကရတယ္။ မၾကာေသးမီကပဲ ေဒၚလာေဈးႏႈန္းရဲ႕ ျမန္မာေငြလဲလွယ္ႏႈန္း ျမင့္တက္လာမႈကေန ႏိုင္ငံျခားကသြင္းယူတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေဈးႏႈန္းတက္လာတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံစားသံုးသူေတြ ေဈးႀကီးေပးဝယ္ယူေနၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံတုိးတက္တာက ေကာင္းတဲ့အသြင္သဏၭာန္ကိုေဆာင္ေပမယ့္ ကုန္ေဈးႏႈန္းတက္တာကေတာ့ မေကာင္းတဲ့အသြင္အျပင္ ျဖစ္တယ္။
စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္ရွိသူေတြ၊ ငါ့ေလွ ငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ျမင္း ငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ဆိုသူေတြရဲ႕ အတၱဆန္တဲ့အေတြး၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာတဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကေန ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ဘဝအေျခအေနေတြ က်ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြက ဆင္းရဲတြင္းနက္လာၾကေတာ့ ဘာေကြ်းမယ္၊ ဘာလုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ လုပ္ေပးတတ္ၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဝမ္းေရးေျဖရွင္းဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံသားေတြက ဘာအတြက္ ဘာေတြကိုင္ေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပတယ္ဆိုရင္ ဒါေတြက အခုိင္းခံရလို႔ လုပ္ၾကတာလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ သူတို႔ရဲ႕ပင္ကိုစိတ္ဓာတ္အရင္းခံနဲ႔ လုပ္ၾကတာလားဆိုတာ သိေနတယ္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ရွင္းေနတာကိုး။
အဲဒီလို ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကလည္း ႏွစ္ေပါင္း ရာစုႏွစ္ဝက္တုိင္ေအာင္ မိမိႏိုင္ငံသားေတြကို အေၾကာက္တရားဖံုးလႊမ္းေစမႈ (Fear) ပညာမဲ့ေစမႈ (Ignorance) နဲ႔ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေစမႈ (Poverty) ေတြရဲ႕အက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတၱိေတြက်ဆင္းေစတာ၊ ပညာေတြက်ဆင္းေစတာ၊ ခ်မ္းသာေစမႈေတြ က်ဆင္းေစတာေတြက မေကာင္းတဲ့အက်ေတြ ျဖစ္တယ္။
လူေတြမွာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကာကြယ္ေရးဝါဒ (Protectionism for Self) ကိုက်င့္သံုးတတ္ၾကတယ္။ စာေရးသူ ယခင္ေဆာင္းပါးေတြမွာေရးခဲ့သလို ပညာေတာ့ရွိၿပီး အသိတရားမရွိသူကလည္း သူ႔ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ဆိုရင္ ဘာမဆိုလုပ္တတ္တယ္။ ပညာလည္းမရွိ အသိလည္းမရွိရင္ေတာ့ အဆိုးရြားဆံုး ျဖစ္တယ္။ ပညာမရွိေပမယ့္ အသိရွိတဲ့သူက ေတာ္ေသးတယ္။ အသိတရားေၾကာင့္ မလုပ္သင့္တာကိုမလုပ္ဘဲ ေရွာင္ႏိုင္တယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ပညာလည္းရွိ အသိလည္းရွိဖို႔ျဖစ္တယ္။ ပညာလည္းရွိ၊ အသိလည္းရွိရာမွ ႏွလံုးသားအသိနဲ႔ ဦးေႏွာက္အသိ ေပါင္းစပ္ထားတာျဖစ္လို႔ အမွားဆိုရင္ လံုးဝ(လံုးဝ) မလုပ္သူျဖစ္တယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီက လူ႔တန္ဖိုးကို တတ္သိနားလည္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။
အာဏာရွိသူေတြက မိမိမွာ ပိုင္စိုးထားတဲ့အာဏာကို အသံုးျပဳၿပီး အသိတရားကင္းမဲ့ရာကေန အမွားေတြလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာရာမွာ ေငြကိုအဓိကထားသူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ဓာတ္တူနံတူေ ဆးဖက္ယူလုပ္တတ္ၾကတယ္။
ဒီလိုလုပ္တဲ့ အာဏာရွိသူေတြနဲ႔ ခ႐ိုနီေတြက လူနည္းစုအေနနဲ႔သာ ႂကြယ္ဝလာၾက၊ သူတို႔ရဲ႕ဘဝအေျခအေနေတြ တက္လာေစတယ္။
ဆင္းရဲသားလူတန္းစားအမ်ားစုရဲ႕ ဘဝကေတာ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္အထိ က်သြားတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ လူနည္းစုက ခ်မ္းသာ၊ လူမ်ားစုကဆင္းရဲၿပီး ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈမ်ားရင္ ႏိုင္ငံအတြက္ မေကာင္းတဲ့အေျခအေန ျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံကို ေကာင္းေသာတိုးတက္ျခင္းေတြ ျဖစ္ေစရမယ္။ အခုကေတာ့ ႏိုင္ငံက အဆင္းရဲဆံုးစာရင္းဝင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္လာေတာ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ က်လာတာျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားအမ်ားစုက အက်ျဖစ္တဲ့ အက်ရဲ႕ဒဏ္ကို မခ်ိတင္ကဲ ခံစားေနၾကရတယ္။
ဒီဒဏ္ကိုခံစားေနၾကရတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းက အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။
၂ဝ၁၅ မွာေပၚေပါက္လာေစေတာ့မယ့္ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္းေဈးကြက္ကလည္း စနစ္တက်အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရင္ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားေတြအတြက္ ေရရွည္အက်ဳိးရွိႏိုင္ေစမယ့္ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။ သို႔ေပမဲ့ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္းေဈးကြက္ သေဘာတရားေတြကိုေတာ့ ႏုိင္ငံသားေတြအားလံုးသိေအာင္ နားလည္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။
အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားမ်ားေပၚေပါက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ေစမယ့္နည္းလမ္းက စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေက်းရြာထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိး (One Village One Product) ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စနစ္တက် ႐ုပ္လံုးေဖာ္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီနည္းလမ္းက စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရွးျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြလက္ထက္ကတည္းက က်င့္သံုးခဲ့တဲ့နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။
သံလုပ္ငန္း လုပ္ရင္သံရြာ၊ ပန္းပဲလုပ္ငန္းလုပ္ရင္ ပန္းပဲရြာ စသည္ျဖင့္အမည္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ မြန္ျပည္နယ္ ရြာလြတ္က ေဆးတံဆိုရင္ ကမၻာမွာနာမည္ႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားသူေတြေသာ္မွ Made in Ywalut ဆိုတာကို ျမန္မာႏိုင္ငံထြက္ပစၥည္းမွန္းမသိလို႔ ဝယ္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္မွ မိမိႏိုင္ငံထြက္ပစၥည္းမွန္းသိခဲ့ရလို႔ ရွက္လိုက္တာဗ်ာလို႔ ေျပာဖူးတယ္။
စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံက ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ အလွ်ံပယ္ထြက္ရွိတယ္။ တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြအလိုက္ ရရွိႏိုင္မယ့္ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြကို သုေတသနလုပ္ၾကရမယ္။ ၿပီးရင္ မိမိတို႔တိုင္းေဒသႀကီး နဲ႔ ျပည္နယ္ေတြအတြင္းမွာရွိေနတဲ့ ရြာေတြမွာ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးစီ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကရမယ္။ ေက်းရြာတစ္ရြာခ်င္းအလိုက္ ေက်းရြာတစ္ရြာထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စီးပြားေရးအသိပညာေပးမႈေတြ လုပ္ၾကရမယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ ပုသိမ္ထီးက နာမည္ရွိတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ေက်းရြာတစ္ရြာထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးပံုစံ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္။
စာေရးသူတို႔နယ္ဘက္မွာ Talcum Powder ထုတ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ကုန္ၾကမ္းေတြ မ်ားစြာရွိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ထန္းရည္ေတြ အလွ်ံပယ္ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီထန္းရည္ကို သတၱဳဘူးေတြနဲ႔ ထုတ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာေဈးကြက္ကို တင္ပို႔ႏိုင္တယ္။
အလားတူေဈးကြက္မွ ရႏိုင္မယ့္ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေတြမ်ားစြာ ထြက္ရွိလာမွာပါ။ ဒါကို စနစ္တက်သာ ႏိုင္ငံအစိုးရအေနနဲ႔ ႐ုပ္လံုးေဖာ္လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ရင္ မိမိႏိုင္ငံသားေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ အတက္နဲ႔အက်ဒဏ္ေတြ ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ႏိုင္ေစမွာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
စာေရးသူရဲ႕သင္တန္းသားတစ္ဦးဆိုရင္ ရႊံ႕ေတြကေန အ႐ုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ျပင္သစ္ႏိုင္ငံကို တင္ပို႔တယ္လို႔ သိရတယ္။ သို႔ေပမဲ့ သူက စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ရႊံ႕႐ုပ္လုပ္တဲ့ေျမေတြရွိတာကိုမသိဘဲ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ရႊံ႕ေတြကိုသြင္းၿပီးလုပ္ရာမွာ ကုန္က်စရိတ္ေၾကာင့္ ေရရွည္မလုပ္ႏုိင္ဘဲ လုပ္ငန္းရပ္သြားခဲ့ရတယ္။ တိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြအလိုက္ သုေတသနလုပ္ၾကည့္ရင္ အေျဖထြက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အစုိးရရယ္၊ မိမိႏိုင္ငံအတြက္ ေစတနာျပန္ထားႏိုင္မယ့္ ခ႐ိုနီဆိုသူေတြရယ္၊ အသိပညာ အတတ္ပညာရွင္ေတြရယ္ ေပါင္းစည္းလိုက္ရင္ေက်းရြာတစ္ရြာ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးကေန ေက်းရြာမ်ားစြာ ထုတ္ကုန္မ်ားစြာအဆင့္အထိ တိုးတက္လာၿပီး ၂၁ ရာစုရဲ႕ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေဈးကြက္ကို ထိန္းထားႏိုင္မွာျဖစ္တယ္လို ႔ဆိုခ်င္ေၾကာင္းပါ။
၂၁ ရာစုမွာ အာရွႏိုင္ငံေတြက ကမၻာ့ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေဈးကြက္ ျဖစ္လာမယ္။ အကယ္၍ စာေရးသူတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ စာေရးသူအထက္မွာဆိုခဲ့သလို ေက်းရြာတစ္ရြာ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးကို စနစ္တက်႐ုပ္လံုးေဖာ္ေပးႏိုင္ရင္ အဲဒီကေန ေက်းရြာမ်ားစြာ ထုတ္ကုန္မ်ားစြာ (Many Village Many Products) ကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရင္ ၂၁ ရာစုမွာ အာရွတုိက္ႏိုင္ငံေတြအနက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကမၻာ့ထုတ္ကုန္ေဈးကြက္ျဖစ္လာေစမွာပါ။
စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓာတ္ရွိသူေတြ၊ ငါ့ေလွ ငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ျမင္း ငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ဆိုသူေတြရဲ႕ အတၱဆန္တဲ့အေတြး၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာတဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကေန ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ဘဝအေျခအေနေတြ က်ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြက ဆင္းရဲတြင္းနက္လာၾကေတာ့ ဘာေကြ်းမယ္၊ ဘာလုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ လုပ္ေပးတတ္ၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဝမ္းေရးေျဖရွင္းဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံသားေတြက ဘာအတြက္ ဘာေတြကိုင္ေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပတယ္ဆိုရင္ ဒါေတြက အခုိင္းခံရလို႔ လုပ္ၾကတာလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ သူတို႔ရဲ႕ပင္ကိုစိတ္ဓာတ္အရင္းခံနဲ႔ လုပ္ၾကတာလားဆိုတာ သိေနတယ္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ရွင္းေနတာကိုး။
အဲဒီလို ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကလည္း ႏွစ္ေပါင္း ရာစုႏွစ္ဝက္တုိင္ေအာင္ မိမိႏိုင္ငံသားေတြကို အေၾကာက္တရားဖံုးလႊမ္းေစမႈ (Fear) ပညာမဲ့ေစမႈ (Ignorance) နဲ႔ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေစမႈ (Poverty) ေတြရဲ႕အက်ဳိးဆက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတၱိေတြက်ဆင္းေစတာ၊ ပညာေတြက်ဆင္းေစတာ၊ ခ်မ္းသာေစမႈေတြ က်ဆင္းေစတာေတြက မေကာင္းတဲ့အက်ေတြ ျဖစ္တယ္။
လူေတြမွာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကာကြယ္ေရးဝါဒ (Protectionism for Self) ကိုက်င့္သံုးတတ္ၾကတယ္။ စာေရးသူ ယခင္ေဆာင္းပါးေတြမွာေရးခဲ့သလို ပညာေတာ့ရွိၿပီး အသိတရားမရွိသူကလည္း သူ႔ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ဆိုရင္ ဘာမဆိုလုပ္တတ္တယ္။ ပညာလည္းမရွိ အသိလည္းမရွိရင္ေတာ့ အဆိုးရြားဆံုး ျဖစ္တယ္။ ပညာမရွိေပမယ့္ အသိရွိတဲ့သူက ေတာ္ေသးတယ္။ အသိတရားေၾကာင့္ မလုပ္သင့္တာကိုမလုပ္ဘဲ ေရွာင္ႏိုင္တယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ပညာလည္းရွိ အသိလည္းရွိဖို႔ျဖစ္တယ္။ ပညာလည္းရွိ၊ အသိလည္းရွိရာမွ ႏွလံုးသားအသိနဲ႔ ဦးေႏွာက္အသိ ေပါင္းစပ္ထားတာျဖစ္လို႔ အမွားဆိုရင္ လံုးဝ(လံုးဝ) မလုပ္သူျဖစ္တယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီက လူ႔တန္ဖိုးကို တတ္သိနားလည္ၾကရမွာျဖစ္တယ္။
အာဏာရွိသူေတြက မိမိမွာ ပိုင္စိုးထားတဲ့အာဏာကို အသံုးျပဳၿပီး အသိတရားကင္းမဲ့ရာကေန အမွားေတြလုပ္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာရာမွာ ေငြကိုအဓိကထားသူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ဓာတ္တူနံတူေ ဆးဖက္ယူလုပ္တတ္ၾကတယ္။
ဒီလိုလုပ္တဲ့ အာဏာရွိသူေတြနဲ႔ ခ႐ိုနီေတြက လူနည္းစုအေနနဲ႔သာ ႂကြယ္ဝလာၾက၊ သူတို႔ရဲ႕ဘဝအေျခအေနေတြ တက္လာေစတယ္။
ဆင္းရဲသားလူတန္းစားအမ်ားစုရဲ႕ ဘဝကေတာ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္အထိ က်သြားတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ လူနည္းစုက ခ်မ္းသာ၊ လူမ်ားစုကဆင္းရဲၿပီး ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈမ်ားရင္ ႏိုင္ငံအတြက္ မေကာင္းတဲ့အေျခအေန ျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံကို ေကာင္းေသာတိုးတက္ျခင္းေတြ ျဖစ္ေစရမယ္။ အခုကေတာ့ ႏိုင္ငံက အဆင္းရဲဆံုးစာရင္းဝင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္လာေတာ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ က်လာတာျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားအမ်ားစုက အက်ျဖစ္တဲ့ အက်ရဲ႕ဒဏ္ကို မခ်ိတင္ကဲ ခံစားေနၾကရတယ္။
ဒီဒဏ္ကိုခံစားေနၾကရတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းက အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။
၂ဝ၁၅ မွာေပၚေပါက္လာေစေတာ့မယ့္ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္းေဈးကြက္ကလည္း စနစ္တက်အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရင္ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားေတြအတြက္ ေရရွည္အက်ဳိးရွိႏိုင္ေစမယ့္ နည္းလမ္းျဖစ္တယ္။ သို႔ေပမဲ့ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္းေဈးကြက္ သေဘာတရားေတြကိုေတာ့ ႏုိင္ငံသားေတြအားလံုးသိေအာင္ နားလည္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။
အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားမ်ားေပၚေပါက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ေစမယ့္နည္းလမ္းက စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေက်းရြာထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိး (One Village One Product) ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စနစ္တက် ႐ုပ္လံုးေဖာ္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီနည္းလမ္းက စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရွးျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြလက္ထက္ကတည္းက က်င့္သံုးခဲ့တဲ့နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။
သံလုပ္ငန္း လုပ္ရင္သံရြာ၊ ပန္းပဲလုပ္ငန္းလုပ္ရင္ ပန္းပဲရြာ စသည္ျဖင့္အမည္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ မြန္ျပည္နယ္ ရြာလြတ္က ေဆးတံဆိုရင္ ကမၻာမွာနာမည္ႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားသူေတြေသာ္မွ Made in Ywalut ဆိုတာကို ျမန္မာႏိုင္ငံထြက္ပစၥည္းမွန္းမသိလို႔ ဝယ္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္မွ မိမိႏိုင္ငံထြက္ပစၥည္းမွန္းသိခဲ့ရလို႔ ရွက္လိုက္တာဗ်ာလို႔ ေျပာဖူးတယ္။
စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံက ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ အလွ်ံပယ္ထြက္ရွိတယ္။ တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြအလိုက္ ရရွိႏိုင္မယ့္ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြကို သုေတသနလုပ္ၾကရမယ္။ ၿပီးရင္ မိမိတို႔တိုင္းေဒသႀကီး နဲ႔ ျပည္နယ္ေတြအတြင္းမွာရွိေနတဲ့ ရြာေတြမွာ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးစီ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကရမယ္။ ေက်းရြာတစ္ရြာခ်င္းအလိုက္ ေက်းရြာတစ္ရြာထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စီးပြားေရးအသိပညာေပးမႈေတြ လုပ္ၾကရမယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ ပုသိမ္ထီးက နာမည္ရွိတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ေက်းရြာတစ္ရြာထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးပံုစံ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္။
စာေရးသူတို႔နယ္ဘက္မွာ Talcum Powder ထုတ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ကုန္ၾကမ္းေတြ မ်ားစြာရွိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ထန္းရည္ေတြ အလွ်ံပယ္ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီထန္းရည္ကို သတၱဳဘူးေတြနဲ႔ ထုတ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာေဈးကြက္ကို တင္ပို႔ႏိုင္တယ္။
အလားတူေဈးကြက္မွ ရႏိုင္မယ့္ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေတြမ်ားစြာ ထြက္ရွိလာမွာပါ။ ဒါကို စနစ္တက်သာ ႏိုင္ငံအစိုးရအေနနဲ႔ ႐ုပ္လံုးေဖာ္လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ရင္ မိမိႏိုင္ငံသားေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ အတက္နဲ႔အက်ဒဏ္ေတြ ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ႏိုင္ေစမွာျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
စာေရးသူရဲ႕သင္တန္းသားတစ္ဦးဆိုရင္ ရႊံ႕ေတြကေန အ႐ုပ္ေတြလုပ္ၿပီး ျပင္သစ္ႏိုင္ငံကို တင္ပို႔တယ္လို႔ သိရတယ္။ သို႔ေပမဲ့ သူက စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ရႊံ႕႐ုပ္လုပ္တဲ့ေျမေတြရွိတာကိုမသိဘဲ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ရႊံ႕ေတြကိုသြင္းၿပီးလုပ္ရာမွာ ကုန္က်စရိတ္ေၾကာင့္ ေရရွည္မလုပ္ႏုိင္ဘဲ လုပ္ငန္းရပ္သြားခဲ့ရတယ္။ တိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြအလိုက္ သုေတသနလုပ္ၾကည့္ရင္ အေျဖထြက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အစုိးရရယ္၊ မိမိႏိုင္ငံအတြက္ ေစတနာျပန္ထားႏိုင္မယ့္ ခ႐ိုနီဆိုသူေတြရယ္၊ အသိပညာ အတတ္ပညာရွင္ေတြရယ္ ေပါင္းစည္းလိုက္ရင္ေက်းရြာတစ္ရြာ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးကေန ေက်းရြာမ်ားစြာ ထုတ္ကုန္မ်ားစြာအဆင့္အထိ တိုးတက္လာၿပီး ၂၁ ရာစုရဲ႕ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေဈးကြက္ကို ထိန္းထားႏိုင္မွာျဖစ္တယ္လို ႔ဆိုခ်င္ေၾကာင္းပါ။
၂၁ ရာစုမွာ အာရွႏိုင္ငံေတြက ကမၻာ့ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေဈးကြက္ ျဖစ္လာမယ္။ အကယ္၍ စာေရးသူတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ စာေရးသူအထက္မွာဆိုခဲ့သလို ေက်းရြာတစ္ရြာ ထုတ္ကုန္တစ္မ်ဳိးကို စနစ္တက်႐ုပ္လံုးေဖာ္ေပးႏိုင္ရင္ အဲဒီကေန ေက်းရြာမ်ားစြာ ထုတ္ကုန္မ်ားစြာ (Many Village Many Products) ကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရင္ ၂၁ ရာစုမွာ အာရွတုိက္ႏိုင္ငံေတြအနက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကမၻာ့ထုတ္ကုန္ေဈးကြက္ျဖစ္လာေစမွာပါ။
No comments:
Post a Comment