ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးခ်ဲ႕ဖို႔မလို

ေအာင္ခ်ိန္ဘြား

ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြမွာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေနရတဲ့ဘဝဟာ ဒုကၡဗရပြနဲ႔ပါပဲ။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြေနရထိုင္ရပံုရဲ႕ ဘဝ လမ္းေၾကာင္းကို ဆိုလုိတာပါ။ ကမၻာေပၚရွိ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ဆင္းရဲႏိုင္ငံေတြမွာ အနည္းဆံုးလူဦးေရသန္း ၁ဝဝဝ ဟာ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြရဲ႕ျပည့္သိပ္ညစ္ညမ္းလွတဲ့ဝန္းက်င္မွာ ေနၾက ရပါတယ္။

ကုလသမဂၢရဲ႕ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ေလ့လာ သံုး သပ္ခ်က္အရ ၂ဝ၂ဝ ျပည့္ႏွစ္ေရာက္ရင္ အဲဒီလိုေန ၾကရတဲ့လူဦးေရဟာ သန္း ၁၄ဝဝ အထိတိုးမ်ားလာ မယ္တဲ့။


အဲဒီလုိေနရတဲ့ၿမိဳ႕ျပဆင္းရဲသားေတြဟာ အခ်ဳိ႕က ဆင္ေျခဖံုးတဲတန္း အိမ္က်ပ္ေတြမွာေနၾကရမယ္။ ခိုအိမ္ လိုအခန္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ပန္းကန္စင္လိုတိုက္ခန္းေတြမွာ တစ္မိသားစုလွ်င္ အခန္းတစ္ခန္းတည္းနဲ႔ေနရတဲ့အျဖစ္ မ်ဳိးေရာက္မယ္။ တခ်ဳိ႕က ၿမိဳ႕စြန္ရွိယာယီရပ္ကြက္တို႔ က်ဴးေက်ာ္ေနရာတို႔မွာ က်ဴးေက်ာ္တဲတို႔မွာေနၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕က စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ကားအိုကားစုတ္တို႔၊ ကုန္ေသတၱာ ေဟာင္းတို႔မွာေနၿပီး အခ်ဳိ႕ကသြပ္ျပားတို႔၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔၊ ခ်ပ္ပံုးခ်ပ္ျပားတို႔စတဲ့စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ အခန္းဖဲြ႕ေန ၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕က ပလတ္စတစ္ေဟာင္း၊ တာလပတ္ ေဟာင္း၊ တာေပၚလင္ေဟာင္းေတြနဲ႔ အမိုးအကာလုပ္ ထားတဲ့ တဲကုပ္မွာေနၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ေနစရာ ကိုမရွိလို႔ လမ္းေဘးနဲ႔တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကားေတြမွာပဲ ေနၾက အိပ္ၾကတယ္။

ဆင္းရဲႏိုင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ သန္႔စင္တဲ့ေရေပးေဝ ေရးမရွိ၊ ေရႏုတ္ေျမာင္း၊ မိလႅာပိုက္လိုင္းမရွိ၊ လွ်ပ္စစ္ မီးမရွိ၊ လမ္းမရွိဘဲ စက္႐ံုေတြအနီးမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ပ်ံက်ရပ္ကြက္သစ္မို႔ ေရေရာေလပါညစ္ ညမ္းတဲ့အျပင္ စက္႐ံုရဲ႕စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ ဒုကၡေပးတဲ့ဒဏ္ပါ ခံရ ေသး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီသူေတြေနထိုင္ရာ ေနရာေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေျမၿပိဳတဲ့ဒဏ္၊ ငလ်င္ဒဏ္နဲ႔ေရႀကီးတဲ့ ဒဏ္ကို အခံရဆံုးေနရာေတြျဖစ္ေနတတ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေတြက အဲဒီက်ဴး ေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြ၊ ျဖစ္သလိုေဆာက္ေနတဲ့အိမ္ေတြ၊ တရားမဝင္အေျခခ်ေနထိုင္သူေတြရွိရာကို ရဲနဲ႔စစ္တပ္ လႊတ္ၿပီး ေမာင္းထုတ္တာလဲရွိတယ္။ ဘူဒုိဇာနဲ႔ထိုးၿပီး ရွင္းပစ္တဲ့အဆင့္ထိလုပ္တာလဲရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့အဲဒီလို ေနထိုင္ရသူေတြဟာ ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ရဲ႕အျခားတစ္ေနရာ ကို ႐ုတ္တရက္ဝင္ေရာက္ၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္တဲ့ အိမ္ရာ ေလးေတြနဲ႔ႀကီးထြားမ်ားျပားလာေအာင္ ျပန္ေပၚလာၾက တာပါပဲ။
ကမၻာေပၚရွိႏိုင္ငံအမ်ားအျပားမွာ အဲဒီလိုနဲ႔ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြကို အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေစတာေတြအမ်ား အျပားရွိခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာလဲ ရွိ ခဲ့တာပဲ။ ရွိေနတာပဲ။ ဒါမ်ဳိးမရွိေအာင္ အစိုးရက မလုပ္ ႏိုင္ဘူးလားတဲ့။ လုပ္ခ်င္ရင္၊ လုပ္တတ္ရင္၊ လုပ္ႏိုင္ပါ တယ္လို႔ ကမၻာ့ၿမိဳ႕ျပပညာရွင္ေတြကေျပာတယ္။ နည္း လမ္းလဲေပးတယ္။
ဒီလုိျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ေရရွည္စီမံကိန္းခ်ၿပီး တစ္ရစ္ခ်င္းပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ေစာင့္က်ပ္ လုပ္ကိုင္ရပါမယ္။ ဥပမာေပးတယ္။ ဘရာဇီးႏိုင္ငံနဲ႔ ပီ႐ူး ႏိုင္ငံတို႔မွာလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာေတြရွိိတယ္တဲ့။
ဦးစြာပထမေက်းလက္ေဒသေတြက ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ေတြဆီကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကတာေတြေႏွးေအာင္ေလ်ာ့ ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ရြာစြန္႔ရြာေရွာင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကို မရွိေအာင္လုပ္ရမယ္။

(ျမန္မာႏုိင္ငံလိုျပည္တြင္းစစ္မီး မၿငိမ္းေသးလို႔ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေတာ့ စစ္ေျပးစစ္ေရွာင္သူေတြၿမိဳ႕တက္လာတာကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ေျပာသူေတြရွိတယ္။ မလြယ္လွဘူး။ ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္၊ အပစ္ရပ္ေရးအျမန္လုပ္ ေပးလို႔ရမလား။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ေနာက္ျပႆနာႀကီးတစ္ ခုက ေက်းလက္ေဒသရွိလယ္ယာေျမေတြကို နည္းမ်ဳိး စံုနဲ႔အာဏာလက္ကိုင္ရွိသူေတြက အမ်ားႀကီးသိမ္းပိုက္ တယ္။ ေက်းေတာသားေတြလုပ္ကိုင္စရာ ေနစရာေျမ ေတြလက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးရေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီ တက္လာၾကတာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးႀကီးမားတဲ့ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းမေပးႏုိင္ေသးသေရြ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီး ေတြဆီကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာတာေလ်ာ့ေအာင္ လုပ္ဖို႔မ လြယ္ေသးပါ။)

ေက်းလက္ေဒသေတြက ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ကမၻာလံုး ေရွးကေနယေန႔အထိ ေတာရြာကေနၿမိဳ႕ဘက္ခ်ည္းတက္လာၾကတဲ့ သမိုင္းစဥ္ လာပဲရွိတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေန႔တျခားေက်းလက္ ေဒသေနလူဦးေရေလ်ာ့လာၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေနလူဦး ေရတိုးၿပီးရင္း တိုးလာေနတာကို ဘယ္လိုဟန္႔တားမွာ တဲ့လဲ။

ပညာရွင္ေတြက နည္းလမ္းေတြေပးလာၾကပါၿပီ။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတထြက္ကုန္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြဟာ ေက်းလက္ေဒသတြင္သာ ရွိၾကတယ္။ အဆိုပါထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ ရြက္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္စီစဥ္ေပး ရမွာျဖစ္တယ္။ အနီးဝန္းက်င္မွ ေက်းရြာေတြကို ေျမမသိမ္း မီ၊ အစားထိုးေနရာမ်ား အက်အနစီစဥ္ေပး႐ံုမက မူလ ေက်းရြာအဆင့္ထက္ လူေနမႈ စနစ္ပိုမိုျမင့္မားေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။ ပညာေရးအတြက္ ေက်ာင္းမ်ား၊ က်န္းမာ ေရးအတြက္ ေဆး႐ံုေဆးခန္းမ်ား၊ လူမႈေရးဘာသာေရး ဆိုင္ရာ အေဆာက္အအံုမ်ား တည္ေထာင္ေပးရမယ္။ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ားျဖစ္တဲ့ လမ္းမ်ားေကာင္းမြန္ ေရး၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားရရွိေရး၊ ေရသန္႔ရရွိေရး၊ပတ္ဝန္း က်င္ ေကာင္းမြန္ေရးမ်ားစနစ္တက်လုပ္ေဆာင္ေပးရမယ္။

ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဆိုတာ သဘာဝထြက္ကုန္မ်ား၊ သယံဇာတပစၥည္းမ်ားျဖစ္တဲ့၊ သတၱဳ၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္ မ်က္ႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ လုပ္ကိုင္တိုင္း အလိုအေလ်ာက္တြဲဖက္ပါဝင္လာမယ့္ လုပ္ငန္းေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ထူးၿပီး သီးသန္႔လုပ္ ေပးေနရမယ့္ကိစၥမဟုတ္တာကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၾကလို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ေက်းရြာေန ျပည္သူတို႔ကို အေလးမထား ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အထင္ေသးေလ့ရွိခဲ့တဲ့ အစိုးရေတြေၾကာင့္ သာျဖစ္တယ္။ အခ်ဳိ႕အယူအဆလြဲမွားခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့ တဲ့အႏွစ္ ၂ဝဝ ေက်ာ္က ေရွး႐ိုးစြဲအသိပညာေဟာင္း ေတြကို ေခတ္အျမင္နဲ႔မလုပ္ဘဲ ေမွ်ာလိုက္ခဲ့လို႔သာျဖစ္ တယ္လို႔ဆိုတယ္။

စက္မႈေတာ္လွန္ေရးမ်ားေပၚေပါက္ ၿပီး စက္႐ံုႀကီးမ်ားကို ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအနီးမွာတည္ေဆာက္ ခဲ့ျခင္းမွာ စက္သံုးဆီေရနံေတြကို ၿမိဳ႕ႀကီးနားမွာသာရရွိ ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားစတဲ့ စြမ္းအင္ကို ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား ကို ပံ့ပိုးရာမွ ၿမိဳ႕အနီး၌သာရရွိျခင္း၊ လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးကို ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား၌သာ ေကာင္းေစျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထိုစဥ္က ထုိအေျခအေနအရ ၿမိဳ႕ႀကီးနားမွာ စက္မႈလုပ္ ငန္းေတြတည္ေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကို ႏုိင္ငံအႏွံ႔ေနရာတိုင္းအေရာက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္ၿပီျဖစ္တယ္။ သဘာဝ ထြက္ကုန္မ်ားထုတ္လုပ္တဲ့ ကုန္ၾကမ္းရရွိရာ ေက်းလက္ ေဒသေတြမွာသာ ကုန္ေခ်ာထုတ္စက္႐ံု တည္ေထာင္ရင္ ပိုလို႔သာ အဆင္ေျပတယ္။

ဒါ့ျပင္ႏုိင္ငံတုိင္းလိုလုိ လုပ္သားအင္အားလူ႔စြမ္း အားကို ေက်းလက္ေနျပည္သူတို႔ဆီက အမ်ားဆံုးရရွိ တယ္။ ထိုသူေတြကို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီကို က်ပ္ညပ္မ်ား ျပားေအာင္ လာေရာက္ေစၿပီးမွ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေစမယ့္ အစား အဲဒီလုပ္သားအင္အားလူ႔အရင္းအျမစ္အမ်ား ဆံုးရွိရာနဲ႔ ကုန္ၾကမ္းထြက္ရွိရာေဒသေတာရြာတို႔မွာသာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြ သြားေရာက္ တည္ေဆာက္ေပးတဲ့ နည္းမ်ဳိးကို ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾက တယ္။ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးလိုေျမဧရိယာ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ေဝးလံသီေခါင္တဲ့ အေနာက္ ေျမာက္ပိုင္းက ေတာင္ကုန္းထူထပ္ၿပီး သဲကႏၲာရေတာင္ ရွိတဲ့ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကိုဦးတည္ ၿပီး ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြကို ေသြးေဆာင္စည္း ႐ံုးလို႔ရေအာင္ ကားလမ္း၊ ေတာင္ေပၚရထားလမ္းႀကီး ေတြေဖာက္ေပးခဲ့တယ္။ ေက်းလက္ေဒသေတြဖြံ႕ၿဖိဳးလာ ခဲ့တယ္။ ဒါမ်ဳိးတျခားႏိုင္ငံေတြမွာေရာ ဘာလို႔မလုပ္ႏုိင္ ရမွာလဲ။

အဲဒီလိုေက်းလက္ေဒသေတြဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာ ရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြကို တက္လာမယ့္လူဦးေရသိသိသာ သာေလ်ာ့က်သြားပါမယ္။ အဲဒီေက်းလက္ေဒသေတြက ထြက္တဲ့ ကုန္ေခ်ာေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြ၊ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေတြဆီ အလြယ္တကူအျမန္ေရာက္ေအာင္ ကားလမ္း၊ ရထား လမ္းေတြေကာင္းေကာင္းေဖာက္ေပး႐ံုမက၊ လုိအပ္ ရင္ ပိုက္လိုင္းေတြ သြယ္ေပးရမယ္။ ဒါ့အျပင္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး ေတြကိုလဲ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြမွာ သြားေရာက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံျဖစ္ေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ က သိမ္းသြင္းေပးရမယ္။

ဥပမာ-ေရာ္ဘာစက္႐ံု၊ တာယာစက္႐ံုေတြလာ တည္ေဆာက္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြကို သံျဖဴ ဇရပ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ တည္ေထာင္ေစမယ္။ ေရထြက္ကုန္ ပစၥည္း၊ စည္သြတ္ဘူးစက္႐ံုလုပ္ငန္းကို ဖ်ာပံုၿမိဳ႕မွာတည္ ေထာင္ေစမယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ံု ႀကီး လာေဆာက္ခ်င္ရင္ ျမင္းၿခံသို႔မဟုတ္မံုရြာၿမိဳ႕မွာလုပ္ ေစေပါ့။ အဲဒီလိုၿမိဳ႕ေတြအမ်ားႀကီးမွာခြဲၿပီး စက္မႈလုပ္ ငန္းေတြေပးလုပ္ရင္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးမွာ လူေတြၿပံဳမတိုး ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုမဟာဗ်ဴဟာနည္းေတြ၊ မူဝါဒေတြကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေတြးေတာႀကံဆ လုပ္ကိုင္ရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးေတြတိုးခ်ဲ႕ျပန္႔ကားလာလို႔ အလြန္ဇယား႐ႈပ္ေအာင္ ရွင္းမရတဲ့ျပႆနာမ်ဳိးေတြေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

#Democracytoday

(ဒီမိုကေရစီတူေဒး သတင္းစာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

Credit - Yangon Media Group