ဒီတပတ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးကို ဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေလးနဲ႔ပဲ စတင္ၿပီးေတာ့ ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။
သူ႔ ကဗ်ာ ေလးနာမည္က “ခြင့္တူညီမွ်” ပါ၊ ခြင့္တူညီမွ် ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ က်မတို႔နဲ႔ တကယ္ေတာ့ မစိမ္းပါဘူး၊ “ကမၻာမေၾက” သီခ်င္းထဲမွာ ပါပါတယ္၊ ခြင့္တူညီမွ် … ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ … တို႔ေျမ ..တဲ့။
ဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔က ခြင့္တူညီမွ်ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ဘယ္လို ေရးထားသလဲဆိုေတာ့ -
သူဆည္းကပ္ရာ သူ႔ဘာသာကို
သူ႔မွာေစာ္ကား၊ မထိပါးႏွင့္။
သူတတ္ေျမာက္ရာ၊ သူ႔ပညာကို
သူ႔မွာ ေစာ္ကား၊ မထိပါးႏွင့္။
သူျမတ္ႏိုးရာ၊ သူ႔ေျမတာကို
သူ႔မွာေစာ္ကား၊ မထိပါးႏွင့္
ကိုယ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၊ သူ႔ကိုခင္၍
ကြ်မ္းဝင္ ေလးျမတ္၊ ႏူးအၫြတ္သည္
ခြင့္လႊတ္တတ္ေစ၊ ခ်စ္တတ္ေစ။ လို႔ ေရးထား ပါတယ္။
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္က ကေလးေတြ အတြက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
ဒီကဗ်ာ ေလးထဲမွာ တေယာက္ကို တေယာက္ ေလးစားမႈ၊ ခ်စ္ခင္တတ္မႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားရွိမႈ၊ စာနာမႈ၊ ၾကင္နာမႈ စတဲ့ သေဘာထားေလးေတြ ပါပါတယ္။
ဒါေတြဟာ တကယ္ေတာ့ မ်ိဳးဆက္ တခုကေန တခုကို လက္ဆင့္ ကမ္းေပးရမယ့္ စိတ္ေကာင္းေလးေတြ ပါပဲ၊ လူတဦးခ်င္း၊ တဦးခ်င္းတိုင္းမွာ ယံုၾကည္ရာ စံႏႈန္း၊ ယံုၾကည္ရာ အယူအဆ တို႔ဟာ မတူညီၾကပါဘူး။
ယံုၾကည္ရာေတြ မတူၾက သလို ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေတြဟာလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မတူၾကပါဘူး၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ တူတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာေတာင္မွ ကိုးကြယ္ပံု၊ ကိုးကြယ္နည္းေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူၾကပါဘူး။
က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ဆိုရင္လည္း နတ္ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္သူေတြ ရွိတယ္၊ နတ္ မယံုၾကည္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဗုဒၶ ဘာသာထဲမွာတင္ကိုပဲ မဟာယန၊ ေထရဝါဒ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူတို႔လည္း ရွိၾကပါ တယ္။
ဒါ့အျပင္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ အစၥလမ္ဘာသာ စသျဖင့္ ဘာသာစံု၊ လူမ်ိဳးစံု ေနထိုင္ၾက၊ ရွိၾကပါတယ္။
အဲဒီ လိုပဲ ဘယ္ဘာသာကိုမွ မကိုးကြယ္ မယံုၾကည္တဲ့ သူေတြလည္း က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးပါ။
ဘာသာတခုခု၊ ဝါဒတခုခုကို ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မကိုးကြယ္ မယံုၾကည္သည္ ျဖစ္ေစ… ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္သာ မို႔လို႔ မင္းဘာသာကေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ငါ့ဘာသာကေတာ့ ေကာင္းတယ္ရယ္လို႔ တဦးနဲ႔ တဦး ေစာ္ကားပိုင္ခြင့္၊ ထိပါးပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။
ဒီလိုေစာ္ကားျခင္းဟာ လူအခ်င္းခ်င္း ေလးစားမႈ မရွိျခင္း၊ စာနာၾကင္နာမႈ မရွိျခင္း ျဖစ္သလို အင္မတန္မွ လည္း ႐ိုင္းပ်တဲ့ အျပဳအမူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတို႔ရဲ႕ ဝန္းက်င္မွာ အသားေရာင္ မတူတဲ့ လူေတြ၊ အေတြးေခၚ မတူတဲ့ လူေတြ၊ ဘာသာအယူ မတူတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္နဲ႔ မတူညီတဲ့ လူေတြ၊ မတူညီတဲ့ အေတြးေခၚေတြ၊ မတူညီတဲ့ ဘာသာေတြ ေပၚမွာလည္း မတူညီမႈကို လက္ခံၿပီးေတာ့ အတူယွဥ္တြဲၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနႏိုင္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
က်မတို႔ဟာ အနာဂတ္ လူ႔အဖြဲ႔စည္းအတြက္ တခ်ိန္မွာ လူႀကီးမ်ား ျဖစ္လာမယ့္ ကေလးေတြကို ကိုယ္နဲ႔ အေသြး အေရာင္၊ အေတြးအေခၚခ်င္း မတူတဲ့ လူေတြအေပၚ ေလးစားတတ္ဖို႔၊ စာနာနားလည္တတ္ဖို႔ အတြက္ သင္ၾကား ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
အခုခ်ိန္မွာဆိုရင္ျဖင့္ ကမၻာရဲ႕အေျခအေနေတြ၊ အခင္းအက်င္း ေတြဟာ ဟိုးအရင္ ေခတ္ေတြတုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့ပဲ ေျပာင္းလဲ လာသလို၊ က်မတို႔ ႏိုင္ငံကလည္း ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံအျဖစ္ စတင္ၿပီးေတာ့ အေျချပဳ ေျပာင္းလဲစ ျပဳလာပါၿပီ။
က်မတို႔ဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုယ္ခ်ည္းပဲ သီးသန္႔ေနၾကလို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ေရာက္လာ မယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲကို ဝင္လာၾကေတာ့မယ့္ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ လူမ်ိဳးေတြ၊ ဘာသာေရးေတြ၊ သေဘာထားေတြ၊ ဝါဒေတြ စတာေတြကို ႀကံဳလာ ေတြ႔လာၾက ရေတာ့မွာပါ။
က်မတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈကို မထိပါးေစဖို႔ အတြက္ လံုၿခံဳေအာင္လို႔ ထိန္းသိမ္းတဲ့ ေနရာမွာ တဖက္က ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ တဖက္က ဘာသာစကားေတြ၊ တဖက္က ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေတြကို ေစာ္ကား တိုက္ခိုက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။
တျခားလူမ်ိဳး၊ တျခားဘာသာ၊ တျခား ယံုၾကည္မႈကိုလည္း မုန္းတီးစက္ဆုတ္သြားေစဖို႔ အတြက္ ကေလးေတြကို အမုန္းစကားေတြ သင္ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္း တရပ္အတြက္ေရာ၊ တိုင္းျပည္ အတြက္ပါ အင္မတန္မွ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အရာပါ။
က်မတို႔ဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့၊ စိတ္သေဘာထား ႀကီးျမတ္တဲ့၊ စာနာနားလည္တတ္တဲ့၊ တဖက္သားကို ေလးစား တတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္ယဥ္ ေက်းမႈကိုလည္း တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ အတြက္ ကေလးေတြကို သင္ၾကား ေလ့က်င့္ေပးရမွာပါ။
ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ့္ဘာသာထဲက စံထားစရာ၊ အတုယူ စရာ အရာေတြကို ကေလးမ်ားကို သင္ၾကား ေပးၾကရပါ မယ္။
အဲဒီလို သင္ၾကား ေပးတဲ့ အခါမွာလည္း ကိုယ့္ယဥ္ ေက်းမႈ၊ ကိုယ့္ဘာသာစကား၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ ရာကို ကိုယ္တိုင္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုသလို ကိုယ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း၊ ကိုးကြယ္ မႈခ်င္း၊ ယံုၾကည္မႈခ်င္း မတူတဲ့ လူမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈမ်ားကိုလည္း တန္ဖိုးထား ေလးစားတတ္ ေအာင္လို႔ ကေလးမ်ား ကို သင္ၾကားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ဒီလို သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးဖို႔ အတြက္ ပထမဆံုးကေလးတို႔ကို ေလ့က်င့္ေပးရမယ့္ အရာကေတာ့ တဖက္ သား ကို ေလးစားတတ္၊ စာနာနားလည္တတ္တဲ့ ကေလးေတြ (လူႀကီးေတြ) ျဖစ္လာေစဖို႔ ပါပဲ။
က်မတို႔ ဟာ ကေလးတို႔ေရွ႕မွာ ဘယ္ ဘာသာကေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဘယ္သူကေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို စသျဖင့္ မေကာင္းစကားေတြ၊ အမုန္းစကားေတြကို မဆိုမိဖို႔ပါပဲ။
လူေကာင္းနဲ႔ လူဆိုးကို ခြဲျခားတဲ့ အခါမွာ အသားေရာင္၊ ဘာသာတရား၊ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ စတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ မခြဲ ျခားဘဲနဲ႔ လူတေယာက္ရဲ႕ အမူအက်င့္၊ အေျပာအဆို စတာေတြနဲ႔သာ ဆံုးျဖတ္ တတ္ေစဖို႔ အတြက္ ကေလး တို႔ကို သင္ၾကား ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ကေလးတို႔ အတန္းထဲမွာ၊ အိမ္နားဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္နဲ႔ အသားေရာင္ မတူတဲ့၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ မတူတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာလည္း ကိုယ့္လိုပဲ လူသားခ်င္း အတူတူပါပဲ၊ သူတို႔မွာလည္း ခံစားတတ္၊ နာက်င္တတ္၊ ဝမ္းသာတတ္၊ ဝမ္းနည္းတတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားေတြ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ ဆိုတာကို ကေလးတို႔ကို သင္ၾကား ေပးရပါမယ္။
တဖက္သားကို ေလးစားတတ္ဖို႔၊ ကိုယ္နဲ႔ မတူေပမယ့္ တဖက္လူရဲ႕ မတူညီမႈကို လက္ခံတတ္ဖို႔ အတြက္ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ ကေလးတို႔ရဲ႕ စကားကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ နားေထာင္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
အဲဒီလိုပဲ ကေလးတို႔ရဲ႕ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္၊ အေတြး စတာေလးေတြကို မိဘကို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာနဲ႔ ေျပာ ဆိုၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ္နဲ႔ သေဘာ မတူတာ ရွိေပမယ့္လည္း စိတ္ရွည္စာနာစြာ နားေထာင္တတ္ဖို႔ လိုပါ တယ္။
ဒီလိုပဲ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ မိသားစု အလိုက္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ မိသားစု ႏႈန္းစံ တန္ဖိုးေတြ ဆိုတာ ရွိၾကတာပါပဲ။
အဲဒီႏႈန္းစံေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ကေလးေတြ လိုက္နာဖို႔ သင္ၾကားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ႏႈန္းစံေတြကို တန္ဖိုးထားရသလို ကိုယ္နဲ႔မတူတဲ့ တျခားသူမ်ားရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားနဲ႔ ႏႈန္းစံမ်ားကိုပါ တန္ဖိုးထား ေလးစားတတ္ေစဖို႔ အတြက္ သင္ၾကား ေပးရပါမယ္။
တဖက္သားကို ေလးစားမႈရွိတဲ့ လူမ်ိဳးဟာ တဖက္သားရဲ႕ ျပန္လွန္ေလးစားမႈကိုလည္း ခံၾကရမွာပါ၊ တမိသားစုတည္း၊ တႏိုင္ငံ တည္း၊ တေယာက္တည္းေနလို႔ မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို အထင္ မေသးဖို႔၊ ေစာ္ကား မခံရဖို႔ အတြက္ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေတြ ရွိဖို႔ လိိုပါၿပီ။
ဒီလို လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ခိုင္မာ စြဲၿမဲေစဖို႔ အတြက္ ကေလးတို႔ကို သင္ၾကားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ကိုယ့္အယူအဆမွ မွန္တယ္၊ ကိုယ္ေတြးတာမွ မွန္တယ္၊ ကိုယ္လုပ္တာမွ မွန္တယ္၊ ကိုယ္နဲ႔တူမွ လူေတာ္၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားမွ တကယ့္ဘုရား ဆိုတဲ့ ငါအေျခခံတဲ့ အတၱ အေတြးအေခၚ မ်ိဳးေတြကို ေနာက္ လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ အသစ္တခုဆီကို လက္ ဆင့္ မကမ္းမိေစဖို႔ အတြက္ က်မတို႔ ႀကိဳးစားရေအာင္ ပါ။
ဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔ရဲ႕ ကဗ်ာထဲကလိုပါပဲ။
ကိုယ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၊ သူ႔ကိုခင္၍
ကြ်မ္းဝင္ ေလးျမတ္၊ ႏူးအၫြတ္သည္
ခြင့္လႊတ္တတ္ေစ၊ ခ်စ္တတ္ေစ။ ။ ဆိုတဲ့ အတိုင္း ကေလးမ်ားကို လူေတြကို မုန္းတတ္ဖို႔ မသင္ၾကားဘဲနဲ႔ လူေတြကို ခ်စ္တတ္ဖို႔၊ လူေတြကို ခင္မင္တတ္ဖို႔၊ လူ႔ေကာင္းက်ိဳးေတြကို ေဆာင္ရြက္တတ္ဖို႔ သင္ၾကားေပးရေအာင္ပါ။
No comments:
Post a Comment