တပ္မေတာ္ႀကီးကုိျဖင့္ အားနာၾကဖုိ႔ ေကာင္းေနၿပီ

 

တပ္မေတာ္အရာရိွမင္းမ်ားဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တာ၀န္ေက်စြာနဲ႔ အေသအခ်ာေလ႔လာၿပီး “ပီအာ” ဆိုတာ ျပည္ျမန္မာနဲ႔ မသင့္ေတာ္ေသးပါဘူး၊ ဒီဟာႀကီးကို မသံုးစြဲသင့္ေသးပါဘူးလို႔ အမိန္႔နဲ႔ အာဏာနဲ႔ ဇြတ္ႀကီး အဓမၼႀကီးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ အက်ိဳးနဲ႔အေၾကာင္း နဲ႔ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ခ်ီၿပီး ေလ႔လာဆန္းစစ္ တင္ျပရွာတာပါဗ်ာ။ အဲဒါ ကို အာဏာရပါတီ လူႀကီးမင္း မ်ားက သူတို႔ ဦးေဆာင္ေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒႀကီးအရ ေနရာတလြဲ ကို ေရာက္ေနတာေတာင္ တုိင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ အိပ္ပ်က္ခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေလ႔လာတင္ျပတာေတြကို “ဒုန္႔ကဲ”လုပ္လိုက္တာကေတာ့ ရက္စက္ လြန္းတယ္ ထင္မိတာပါပဲ။

တပ္မေတာ္ႀကီးကုိျဖင့္ အားနာၾကဖုိ႔ ေကာင္းေနၿပီ
----------
ရီေနႏုိင္
----------

အခုတေလာ သတင္းေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္ႀကီးကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ျမင္ေနရတာဟာ အျမင္မေတာ္ေကာင္း၊ အဲ ဒီအေျခခံဥပေဒကို ျပင္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ သံလည္းၾကားရ၊ တပ္မေတာ္ႀကီးက ေျမေတြ သိမ္းလယ္ေတြသိမ္းထားလို႔ ျပန္ေတာင္းတဲ့ အသံ၊ ဆႏၵျပအျပစ္ဆိုသံေတြလည္း ၾကားေနျမင္ေနရ၊ တစ္ခါ ျမန္မာ့သမုိင္းကို ျပန္ျပန္ ေျပာတဲ့အခါ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာ သိမ္းခ်ိန္ကစၿပီး ဒီမိုကေရစီ အေမွာင္က်ခဲ့ပံု ကို (အမွန္တရားပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္းပဲ) ခဏခဏ ထည့္ထည့္ေျပာေျပာရတာ ၾကာ လာေတာ့ ေျပာရတဲ့သူေတြမွာ တပ္မေတာ္ ႀကီးကိုေတာင္ အားနာစရာျဖစ္ေနၿပီလို႔ ခံစား ရပါသဗ်ာ။ (အင္း၊ ခ်စ္ရတဲ့တပ္မေတာ္ႀကီးနဲ႔ မတတ္သာဘဲ ထိပ္တုိက္ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါေတြ မွာ ဟိုသီခ်င္းထဲကလို “အား ... နာလိုက္ တာအခ်စ္ရယ္” လို႔ ေအာ္ခဲ့ရတာကလည္း ခဏခဏကိုးခင္ဗ်)။
ဒီလို အားနာမိရင္းနဲ႔ တစ္ခုစဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔၊ ဘန္ေကာက္မွာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႔ ေသြး ေသာက္သစၥာျပဳၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို စ တင္ အေျခတည္ဖြဲ႕စည္းၾကစဥ္က ေျမေတြ သိမ္းမယ္၊ ယာေတြသိမ္းမယ္၊ တပ္ပိုင္ေျမ ဆိုင္းဘုတ္ေတြစိုက္မယ္၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ ယူနီ ေဖာင္းနဲ႔၀င္ထုိင္ၿပီး ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ စီနီယာ မ်ားနဲ႔အတူတူ ႏိုင္ငံေရး၀င္လုပ္မယ္ စသျဖင့္ ႀကံစည္စိတ္ကူးခဲ့မယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာ ပါပဲ။ ဒီလုိေတာင္ စိတ္မကူးဘူးဆိုရင္ စစ္တပ္ နာမည္နဲ႔ စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီး ေထာင္ ၿပီး စီးကရက္ေတြ၊ ဘီယာေတြေရာင္းမယ္။ဘဏ္ေတြေထာင္မယ္၊ ေက်ာက္ေတြတူးမယ္၊ ေရႊေတြတူးမယ္၊ လုပ္ကြက္ေတြႀကိဳက္တာယူ မယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့ႏုိင္ငံက ႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ ႀကိဳက္ သလိုစာခ်ဳပ္ၿပီး ေရာင္းမယ္၀ယ္မယ္ စသျဖင့္ စိတ္မကူးခဲ့မွာကလည္း ေသခ်ာပါတယ္။

စိတ္မကူးခဲ့တာေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္မေတာ္ႀကီးဟာ အေရွ႕ကို ဘာေတြဆက္ လုပ္ၿပီး ဘယ္ေျခလွမ္းကို လွမ္းရမယ္ဆုိတာ အတြက္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေရးဆြဲရမွာေတာ့ ေသ ခ်ာပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ျဖစ္တာ ေတြလည္း တကယ္ကို ရိွပါတယ္။ ဥပမာ တပ္ကသိမ္းထားတဲ့ေျမေတြ ျပန္ေပးရမယ္လို႔ အစိုးရႀကီးက ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္ပိုင္ ေျမတခ်ိဳ႕ထဲက ျပန္မေပးလို႕မရတာမ်ား (ခဏ ခဏတုိင္၊ ခဏခဏစစ္၊ ျပန္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့ မယ္လို႔ လူႀကီးေတြကကို ေျပာလာတာမ်ိဳး)၊ ျပန္ေပးလို႔ရတာမ်ား (ဒီေျမေလာက္ျပန္ေပး လို႔လည္း သိပ္နစ္နာစရာေတာ့ မရိွပါဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ေျမမ်ိဳး) ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေပးခဲ့တာ မ်ား နည္းနည္းေနာေနာမထင္နဲ႔။ ဧရာ၀တီတိုင္း ထဲမွာကို ျပန္ေပးခဲ့တဲ့ဧကက ဧကငါးေထာင္ ေတာင္ေက်ာ္ဆိုပါလား။ ဒီဂဏန္းကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ္ေတာင္ လန္႔သြားမိပါရဲ႕။ (ေၾသာ္၊ ဒီ ေလာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ သိမ္းခဲ့၊ အဲေလ၊ ျပန္ ေပးခဲ့တာပါလားလို႔ေပါ႔)။

သမုိင္းမွာ ၀န္းက်င္ေဒသမ်ားျဖစ္တဲ့ မဏိ ပူရတို႔၊ ယိုးဒယားတို႔ကို ေအာင္ႏိုင္သိမ္းပိုက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ ေရွးေခတ္ျမန္မာ တပ္မေတာ္ႀကီးက လည္း အစဥ္အလာႀကီးေလေတာ့ ဒီေန႔တပ္မ ေတာ္ႀကီး ဘာေျခလွမ္းေတြလွမ္းခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုအႀကံအစည္မ်ားနဲ႔ ဘာနယ္ေျမေတြမ်ား သိမ္းပိုက္ဖို႔ လုပ္ေနေသးလဲလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေတြ အတြက္ေတာင္ ပူ ပန္မိပါတယ္။ မပူပန္ရင္ခံႏုိင္႐ိုးလား။ အရင္ တုန္းက ရာဂဏန္းမွ်သာ သင္ၾကားထုတ္လုပ္ ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ တပ္ မေတာ္အရာရိွသင္တန္းက ဗိုလ္လုပ္နည္းေတြ သင္ၿပီး ဗိုလ္ေတြကိုေလ႔က်င့္ ေမြးထုတ္ေပး ေနရာမွာ တစ္ႏွစ္ကို ေသာင္းဂဏန္းအထိ ထုတ္လုပ္ေနေၾကာင္း မၾကာခင္က ဟုိတယ္ ႀကီးတစ္ခုမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြး၀ို္င္းတစ္ခုမွာ သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပံုမွန္သတင္း ေဆာင္းပါးေတြေရးေနတဲ့ ဆရာစည္သူေအာင္ ျမင့္က ေျပာျပတာၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုနက အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားအတြက္ ပူပန္တာ က မွားေနတယ္ဆိုတာ ဆရာဆက္ေျပာတ့ဲ စကားနဲ႔မွ သေဘာေပါက္နားလည္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေျခတစ္ေသာင္းေလာက္ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ထုတ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ျပည္ပနယ္ေျမမ်ားဆီ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေနတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲ မွာပဲ အရပ္သား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ပယ္ထဲကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ဖို႔သာ ႀကံစည္ၿပီး ယခု လည္း တပ္မေတာ္အရာရိွမ်ားကို အရပ္ဘက္ ကို ေျပာင္းေနဟာ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရပါတယ္။

အင္းေလ၊ တကယ္ေတာ့ စစ္ဘက္တပ္ ဘက္ အရာထမ္းမ်ားကို အရပ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မွာ ၀င္ၿပီးလုပ္ခိုင္းတယ္ဆိုတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္က အိမ္ေစာင့္ အစိုးရဆိုတာႀကီးလက္ထက္ကတည္းကေန ယခုထက္တုိင္ ရိွေနခဲ့တာမို႔ ေရာဂါသစ္ မ ဟုတ္ဘဲ ကုမရေသးတဲ့အနာေဟာင္း၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ နာတာရွည္ေရာဂါ တစ္ခုပဲကိုး။ ဒီ ေရာဂါဆိုးေၾကာင့္ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အရာရိွရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈခံရသူ ျပည္သူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာဌာနက ၀န္ထမ္းမ်ားသာ ဒုကၡ ေရာက္တာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ကစားေနက် ကြင္း မဟုတ္ဘဲ နည္းျပႀကီး ဇြတ္ခိုင္းလို႔ ၀င္ကန္ ရတဲ့ တပ္မေတာ္အရာရိွမ်ားခမ်ာလည္း အ ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ “ထ ညက္(ထန္းလ်က္) မ်ိဳးခ်န္စိုက္ခိုင္းတာတုိ႔၊ စပါး နက္ကို မီးေလာင္တဲ့စပါးဆိုၿပီး လႊင့္ပစ္ခုိင္း တာတို႔၊ ၀ယ္သာ မေကာင္းရင္ လဲလိုက္ေပါ႔ ေျပာတာတို႔”လို ဟာသပံုျပင္ေတြ ေပၚလာ ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ အရာရိွဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္လုပ္ သူတစ္အုပ္တို႔ဟာ လူညံ႔ေတြ၊ လူဆိုးေတြ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မကၽြမ္းက်င္ တဲ့အလုပ္၊ သူတို႔နားမလည္တဲ့လုပ္ငန္း၊ သူတို႔ လံုးလံုးမသိတဲ့နယ္ပယ္မွာ စီမံခန္႔ခြဲမႈလုပ္ခိုင္း ေတာ့ အမ်ားရယ္စရာဘ၀နဲ႔ ဟာသဇာတ္ လိုက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ရတာကေတာ့ တပ္မေတာ္ ႀကီးကို တကယ္အားနာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ၁၉၆၂ ေလာက္ကတည္းက ယေန႔အထိ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ ပယ္ထဲကို တပ္အရာရိွမင္းမ်ား က်ဴးေက်ာ္၀င္ ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းရရာမွာ ျမန္မာ့မီးရထား ဌာနႀကီးမွာလည္း ဒုအေထြေထြမန္ေနဂ်ာ၊ အေထြေထြ မန္ေနဂ်ာ၊ ဦးေဆာင္ညြန္ၾကားေရး မွဴး၊ ဒု၀န္ႀကီး၊ ၀န္ႀကီးအစရိွသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးအရာထမ္းအဆင့္ဆင့္မွာ တပ္အရာရိွမင္း မ်ား ေရာက္ေရာက္လာတတ္ပါသတဲ့။ အဲဒီ ထဲမွာ မီးရထားဌာနႀကီးကို ႏွစ္အတန္ၾကာ ေအာင္အုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ကိုင္သြားတဲ့ တပ္အရာရိွ မင္းတစ္ဦးရဲ႕တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဟာသပံုျပင္ကို နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။

အဲဒီ အရာရိွမင္းဟာ မီးရထားဌာနကို ေရာက္ၿပီး တစ္ေန႔ သူစီးလာတဲ့ မီးရထားက ဘူတာကေနေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္ဘဲျဖစ္ေန ေတာ့ “ဘာျဖစ္လို႔မထြက္တာလဲ”လို႔ ေမးသ တဲ့။ အဲဒီရထားက ဒီဇယ္ေခါင္းျဖစ္ၿပီး ဘရိတ္ စနစ္က Vacuum Brake လို႔ေခၚတဲ့ ေလဟာနယ္ဖိအားကို သံုးၿပီး ရပ္တဲ့စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ “ဗက္က႐ူမ္”ေလဖိအား မေကာင္းရင္ ဘရိတ္မမိလို႔ အဲဒီအေနအထားကို ရထားေမာင္းသူမ်ားက “ဗက္က႐ူမ္ မလာဘူး”လို႔ သံုးႏႈန္းေလ႔ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ခမ်ာ အဂၤလိပ္စကား ကၽြမ္းသူမ်ားမဟုတ္ေတာ့ အသံထြက္မွားၿပီး “၀ါကင္မလာဘူး”လို႔ ေျပာေလ႔ရိွပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္မင္းေမးတဲ့အေမးကို တာ၀န္ရိွသူ တစ္ဦးက “၀ါကင္မလာလို႔ပါခင္ဗ်”လို႔ဆိုေတာ့ သူက “၀ါကင္”ဆိုတာကို ၀န္ထမ္းနာမည္ မွတ္သြားၿပီး ဒီေကာင္မလာလို႔ ရထားမထြက္ ႏိုင္တာကိုးလုိ႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့အတြက္ “အဲဒီ၀ါကင္ဆိုတဲ့အေကာင္ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ ကြာ”လို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။ က်န္ပုဂိၢဳလ္မ်ားကလည္း သူ မဟာအရွက္ ေတာ္ကြဲမယ့္ကိစၥႀကီးကို ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘယ္ရွင္းျပပါ႔မလဲ။ ဒီေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်” ဆိုၿပီး သူ႕ေရွ႕မွာပဲ “ဦး၀ါကင္အား အလုပ္မွ ထုတ္ပယ္လိုက္သည္” ဆိုတဲ့ အမိန္႔စာထုတ္ ျပန္ေပးရတယ္ဆိုပဲ။
မယံုရင္ပံုျပင္မွတ္ပါပဲခင္ဗ်။ ဇာတ္လမ္း က ဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ရထားစီးၿပီး စစ္ေဆးေရး သြားျပန္တဲ့အခါ ဒီတစ္ခါသူစီးတဲ့ရထားက မီးေသြးေခါင္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ေရေႏြးေငြ႕သံုး အင္ဂ်င္စက္ေခါင္းတဲ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက အရင္က အိႏၵိယကေက်ာက္မီးေသြးတင္သြင္း ၿပီး လည္ပတ္ရတဲ့ အင္ဂ်င္ဟာ အခုေတာ့ ကေလး၀ေက်ာက္မီးေသြးအမႈန္မ်ားနဲ႔ အပူ ေပးတဲ့အခါ လံုေလာက္တဲ့အပူခ်ိန္နဲ႔ ပရက္ရွာ မရလို႔ ရထားမထြက္ႏိုင္ဘူးေပါ႔။ အဲဒီလိုအ ေနအထားကို ရထားေမာင္းသူေတြက “မီး ေပါင္က်ေနတယ္” လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ မီး ေပါင္တက္လာမွ ရထားကထြက္လို႔ရမွာပါ။ အဲဒီမွာလည္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဘာလို႔ရထား မထြက္တာလဲလို႔ ေမးျပန္လို႔ “မီးေပါင္က် ေနလို႔”ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ သူက “မီး ေပါင္က်တာ ျမန္ျမန္ျပန္ေကာက္ခိုင္းလိုက္ေပါ႔ ကြ”လို႔ ေျပာသတဲ့။

အဲဒီေတာ့လည္း ထံုးစံ အတုိင္း သူ႕အရွက္ကြဲမယ့္ကိစၥဆိုေတာ့ ျပန္ ရွင္းမျပရဲဘဲ “ေဟ႔၊ မီးေပါင္ျမန္ျမန္ သြား ေကာက္စမ္း” ဆိုၿပီး ရထားအေနာက္ဘက္ကို တစ္ေယာက္လႊတ္ၿပီး ေကာက္ခုိင္းရသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ မီးေပါင္ မတက္ခင္မွာ ဟုိရွာဒီရွာနဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲေနရၿပီး ေနာက္မွ မီးေပါင္တက္ၿပီလို႔ အခ်က္ျပလိုက္မွ” ေတြ႕ၿပီဆရာ၊ ေတြ႕ၿပီ” ဆို ေျပးလာရပါသတဲ့။ ေရွ႕တင္မွာ မရယ္ရဲတဲ့ ၀န္ထမ္းအရာထမ္းမ်ားက ကြယ္ရာက် ရယ္ ပြဲဖြဲ႕ ဟာသလုပ္ၾကမွာေပါ႔ဗ်ာ။ တပ္မေတာ္ ႀကီးကို တကယ္အားနာစရာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေနာင္ေတာ့ ရထားမွာအေနၾကာ လာတဲ့အခါ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အျဖစ္မွန္ေတြကို နားလည္သြားၿပီး “ခင္ဗ်ားတို႔ကၽြန္ေတာ့္ကို လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ”လို႔ ေျပာရွာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ”အဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဘကို ဘယ္လို ရွင္းျပရဲမွာလဲ၊ ေၾကာက္လို႔ ဒီလိုလုပ္ၾကရ တာပါ”လို႔ ေတာင္းပန္ၾကရပါသတဲ့။ ေနာင္ ေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္က ဒီလိုထပ္အရွက္ကြဲ မခံႏုိင္ ေတာ့လို႔ ရထားကိစၥအားလံုးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ႔လာသင္ၾကားၿပီး ရထားဌာနမွာလည္း အဆင့္ဆင့္ရာထူးမ်ား တက္လို႔ ႏွစ္အေတာ္ ၾကာတာ၀န္ထမ္းသြားရွာပါသတဲ့။ (အခုေတာ့ ေနာက္ကြင္းအသစ္ ကန္ေနရွာျပန္ၿပီလား မ သိပါဘူးဗ်ာ) သူ႕အေၾကာင္း ေျပာရတာဟာ သူညံ့လို႔မဟုတ္ဘဲ စနစ္ရဲ႕ဒဏ္ကို ခံရၿပီး ဇာတ္လိုက္၀င္လုပ္ရင္းက “လူျပက္”ျဖစ္ရရွာ တဲ့ ဗိုလ္မင္းဘဘတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း သင္ခန္းစာယူၾကရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတာပါ ဗ်ာ။ လူေတာ္တာမေတာ္တာနဲ႔မဆိုင္၊ စနစ္ ဆိုးတစ္ခု ရွင္သန္ေနသေရြ႕ေတာ့ ဦး၀ါကင္ မ်ားအလုပ္ျပဳတ္၊ မီးေပါင္လုိက္ရွာ ေကာက္ရ သူမ်ားလည္း ဟန္ျပအလုပ္ရႈပ္ေနဦးမယ္ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။

အခုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ နဂိုက ကိုယ့္အ လုပ္မဟုတ္လို႔ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ ေသာ္ျငားလည္း တပ္မေတာ္ အရာရိွမင္းမ်ား ဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တာ၀န္ေက်စြာနဲ႔ အ ေသအခ်ာေလ႔လာၿပီး “ပီအာ”ဆိုတာ ျပည္ျမန္ မာနဲ႔ မသင့္ေတာ္ေသးပါဘူး၊ ဒီဟာႀကီးကို မသံုးစြဲသင့္ေသးပါဘူးလို႔ အမိန္႔နဲ႔ အာဏာနဲ႔ ဇြတ္ႀကီးအဓမၼႀကီးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတာမဟုတ္ ဘဲ အက်ိဳးနဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေလ႔လာဆန္းစစ္ တင္ျပရွာတာပါဗ်ာ။ အဲဒါ ကို အာဏာရပါတီ လူႀကီးမင္းမ်ားက သူတို႔ ဦးေဆာင္ေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အေျခခံဥ ပေဒႀကီးအရ ေနရာတလြဲကို ေရာက္ေနတာ ေတာင္ တုိင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ အိပ္ပ်က္ခံ၊ အခ်ိန္ ကုန္ခံ (ညကို အိပ္ပ်က္တာေျပာတာပါေနာ္၊ ေန႔ခင္းမဟုတ္ပါဘူး) ၿပီး ေလ႔လာတင္ျပတာ ေတြကို “ဒုန္႔ကဲ”လုပ္လိုက္တာကေတာ့ ရက္ စက္လြန္းတယ္ ထင္မိတာပါပဲ။
အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စနစ္ဆိုးေတြ ေၾကာင့္ မၾကာခဏအရွက္ကြဲကြဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်စ္ေတာ္ႀကီးကို တကယ္ႀကီးကို အားနာေနမိတာပါပဲဗ်ာ။

အတြဲ (၂) အမွတ္စဥ္ ၂၀၊ သည္ေလဒီးစ္ နယူးစ္ဂ်ာနယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

credit -   The Ladies News Journal (Facebook)