ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီကေလးက အျခားကေလးတစ္ေယာက္ကို ခဲတံနဲ႔ ထိုးခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။
ဒါကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးငယ္ကို အတန္းေရွ႕မွာထြက္ၿပီး
ရပ္ခိုင္းထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကပဲ ကေလးရဲ႕အစ္မ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕
ေရွ႕မွာလည္း ႐ိုက္ႏွက္တယ္။ မိဘေခၚခိုင္းတယ္။ ရဲနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ မိဘေတြ
ေရာက္လာေတာ့ မိခင္ေရွ႕မွာ တစ္ခါ႐ိုက္ျပန္တယ္။ ရဲစခန္းပို႔မယ္လို႔ ထပ္ၿပီး
ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။
ဒီအေၾကာင္းကိုဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ခဲတံနဲ႔
အထိုးခံရတဲ့ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္နား ထိုးမိသြားသလဲ။
နာက်င္ေနမွာပဲ၊ ခဲဆိပ္မ်ား တက္ေနမလားပဲ၊ ျပည္ေတြမ်ား တည္ေနမလားပဲ
ဒီလိုေတြလည္း ပူပန္ေပးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီပူပန္ေပးမႈဟာ ခဲတံနဲ႔ အထိုးခံရတဲ့ ကေလးတစ္ဦးတည္းအတြက္
ပုဂၢလဓိ႒ာန္ဆန္တဲ့ ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ မ်က္လံုးေတြ၊ နားတြင္း
ေပါက္ေတြကလြဲရင္ အျခားေနရာေတြက ဒဏ္ရာဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားၿပီး
ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဒီကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္တယ္။
အစြန္ဆံုးထိ ေျပာရရင္ ဒီကေလး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းတယ္ဆိုဦးေတာင္၊ နားတစ္ဖက္
ပင္းသြားတယ္ ဆိုဦးေတာင္ ဒါဟာ ကေလးတစ္ဦးတည္းပဲ ခံစားရမယ့္ ရလဒ္သာ
ျဖစ္တယ္လို႔ (ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဦးေတာင္) ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔
ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးပံုကေတာ့
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ကေလးကို လူဆိုးေလးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္
ဆံုးမတဲ့နည္းက ပုဂၢလဓိ႒ာန္ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုဆံုးမမႈမ်ဳိးဟာ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးအျပင္
တျခားကေလးေတြဆီလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ သက္ေရာက္သြားေစလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္
မလိုလားအပ္တဲ့ နာခံမႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားေစလို႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး ဆိုးရြားလွတဲ့
ေရာဂါဆိုးႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူမႈဘဝ ျဖစ္တည္မႈေတြကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေအာင္
ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ
ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥရပ္ကိုမွ စြမ္းသန္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို မွားယြင္းတဲ့
နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာထားလိုတာက
ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့
ဟိရီၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို
ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုေျပာေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ စိတ္အားသတၱိကို ေလ်ာ့ပါးေစမယ့္၊
ကိုယ္အားသတၱိကို ညိႇဳးခ်ံဳးေစမယ့္၊ ဉာဏ္အားသတိၱကို နာလန္မထူ ျဖစ္ေစမယ့္
ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ျပင္းထန္တဲ့
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ ဆိုဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္
ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ
ဒီလူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးကိုပဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆံုးမမႈေတြကိုသာ
လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔အဖြဲ႔အအံုတြင္းမွာ
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္ကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုး
တစ္ခုပါပဲ။ အစကေတာ့ ဒါကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလုပ္တာ၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စုက လုပ္တာ
ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏၲိမမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်င့္
စ႐ိုက္ဆိုးကို အားလံုးနီးပါး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သေဘာကို ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဓေလ့ႀကီးသဖြယ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္
ရလာခဲ့တယ္။ ရြာသမုတ္ေတာ့ သစ္ငုတ္လည္း က်ားျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
လူညီညီနဲ႔ ဤကို ကြၽဲဖတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း မိုးခါးေရကို ထေသာက္လိုက္ရတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ
အေၾကာင္းျပ သက္သက္ပါပဲ။ မ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။
မိေပါင္းတစ္ေထာင္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မရႏိုင္ဘူး။
လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ရွိတဲ့ အတန္းကို ထိန္းရတာ တုတ္မကိုင္လို႔
မရဘူး။ မၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ပညာဉာဏ္
အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါကို ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းမွာကေတာ့
အထိေရာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုး နည္းစနစ္ တစ္ခုအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအေမြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ထက္ထိ ရေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။
စာဏက်ႀကီးကဆို ဘယ္အရြယ္မွာ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ
ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ကို လမ္းညႊန္ျပ႒ာန္း ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ စာဏက်ႀကီး
အလိုအရကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၀
ႏွစ္သား ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးျပ ဆံုးမဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ စာဏက်ႀကီးထက္ ႏွာတစ္ဖ်ား ပိုသာတယ္လို႔
ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းမွာပဲ
ႀကိမ္ဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးပါဘူး။ ရဲနဲ႔
ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္လို႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ျပင္ပေနရာ သာမန္
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရပ္တြင္းရြာတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကေပးတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာဟာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့
ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ အျဖစ္ ယေန႔ထက္တိုင္
မင္းမူေနေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္စိတ္ေတြ
ႀကီးစိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဘုရားရွိခိုး၊ ေက်ာင္းကအျပန္
ဘုရားရွိခိုး၊ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္ျမင္တိုင္း
ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ “ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပဲ
ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ဟာ လူေတာထဲ မတိုးရဲေအာင္
ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း မတရား လုပ္လာတာကိုေတာင္ ျပန္လည္
မတုံ႔ျပန္ဝံ့တဲ့အထိ ကိုယ္အားသတၱိေရာ၊ စိတ္အားသတၱိေရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဉာဏ္အားသတၱိကိုပါ ထိခိုက္သြားေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ
ဆံုးမမႈရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။
ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္
ရွိေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ဆံုးမမႈက ေခါင္းေလာင္းထိုးျပလိုက္သလို ရွိတယ္။
ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
နာက်င္ေအာင္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို တားျမစ္ေနေသာ္ျငား
ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲမွာက ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းမွာကိုပဲ ဒီလို႐ုိက္ႏွက္
ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆို ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို
ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနၾကေသးတယ္။ အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးႀကီးကလည္း ဆရာဟာ “လံုး”
သံုးလံုးျဖစ္တဲ့ စကားလံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႀကိမ္လံုးေတြနဲ႔ အတန္းကို
ထိန္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာအိုႀကီး တစ္ဦးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး
စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၾကတာ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာက်က္ခိုင္းလို႔ပဲ ဆိုတာကို
ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ ႐ိုက္တာကို မႀကိဳက္ေသာ္ျငား စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္
႐ိုက္ပါဦးလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲက အခက္ေတြပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသား
တစ္ရာေလာက္ကို မိဘအ႐ိုက္အႏွက္ မခံရဘူးတဲ့ ကေလးမ်ားဆိုရင္ ထဆိုတာ၊ ဘယ္သူမွ
ထမလာပါဘူး။ ထရမွာ ရွက္လို႔ မထတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အ႐ိုက္မခံရဖူးတဲ့
ကေလးေတြ ထိုင္ေနပါဆိုေတာ့ အားလံုးပဲ ထရပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြဘက္က
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။ ဒါဆို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊
ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မႈေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အအံုေတြ အပါအဝင္
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးမွာပါ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ၾကမလဲ။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
တိုင္းျပည္ဟာ အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ လဲလွယ္မႈမွာ အၿမဲတမ္းပဲ အသင့္မျဖစ္ၾကလို႔
အေၾကာင္းကိစၥရပ္တိုင္း လိုလိုမွာပဲ ဝိေရာဓိေတြ ျဖစ္ၾကရတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အထက္တစ္ေနရာမွာ ေရးခဲ့သလို မတစ္ေထာင္သားေတြ၊ အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနတာေတြ စတာေတြကို
ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတြ က်င့္သံုးေနရပါေသးတယ္လို႔ ဆိုရင္
ဒါေတြကို ျပဳျပင္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိးညီဖို႔၊
ေက်ာင္းသားခ်င္း ၿငိစြန္းမႈေတြ မျဖစ္ေစႏိုင္မယ့္ ေနရာထိုင္ခင္းေတြ
ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ယူႏိုင္ဖို႔ စတာေတြအတြက္
ျပင္ဆင္ေပးထားသင့္တယ္။
အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ လူငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္မက ထည့္သြင္းထားမႈ၊
ခံုတစ္ခံုတည္းမွာ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ က်ပ္ညပ္ထိုင္ေနရမႈေတြဟာလည္း
မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္တာပါပဲ။ မေတာ္တဆ
ထိမိခိုက္မိတာကအစ ရည္ရြယ္ၿပီး ျပဳမူတာေတြ အဆံုးဟာ ဒီလိုျပည့္က်ပ္သပ္ေနတဲ့
ေနရာထိုင္ခင္းေတြေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ေနတာလည္း ျဖစ္တယ္။
လူေတြမ်ားတဲ့အခါ အတန္းထိန္းရတာလည္း ခက္တယ္။ အဲဒီလို ခက္မႈေၾကာင့္
ေဒါသထြက္ရတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒါသထြက္ေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ေအာ္ေငါက္
ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ လြယ္လြယ္ သံုးစြဲမိလိုက္ၾကတာလည္း
ျဖစ္တယ္။
တကယ္လည္း အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္ပစ္တဲ့နည္းက
လ်င္ျမန္တယ္၊ ထိေရာက္တယ္ ဆိုတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒီနည္းကိုပဲ ေဆးစြမ္းေကာင္း
တစ္လက္အျဖစ္နဲ႔ ကေလးကုထံုးထဲမွာ ထည့္သြင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့
႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့
နည္းေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ ျပႆနာရပ္ေပၚ
စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးေတြ အရင္းခံအျဖစ္
ဖြံ႔ၿဖိဳးေနဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္နဲ႔ လႊဲ႐ိုက္လိုက္တာမွာ
အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလး ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးမွာ
အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ေပးမလဲ။ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊
ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမတတ္တာထက္ ပိုတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းမႈမ်ဳိးေတြ
လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာလဲ။ ေခါင္းေပါက္ေစလိုတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိသလား။ မေတာ္တဆလား။ ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္မႈမ်ဳိး မၾကာမၾကာ
လုပ္တတ္သလား။ ကေလးဟာ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံတဲ့
အလုပ္ကို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္တံု႔ျပန္ရမယ္လို႔ စဥ္းစားရတာလဲ
ဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ အဲဒီအတြက္
စိတ္ရွည္ရပါမယ္။ သည္းခံရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အအံုမွာ ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။
လုပ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိေနၿပီလဲ။ အထက္မွာ
ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သလို ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာကိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
နာက်င္ေစမႈနဲ႔ ဆံုးမတာေတြကို ခဝါမခ်ႏိုင္ေသးမွေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲေတြမွာ
ဘယ္လိုဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က
သိပ္ကို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း
တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးကို
ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ မျပဳလုပ္ဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာ ရွိတယ္။
ဒီလိုမ်ဳိးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယူနစ္ အသီးသီးကလည္း ကေလးေတြကို
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြ မလုပ္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြကို ဦးေဆာင္
က်င္းပေပးသင့္တယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတစ္ခုကို ၿဖိဳဖ်က္ရမွာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလာက္ကိုသာ ဗဟိုမျပဳဘဲ
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ ယူနစ္အသီးသီးတိုင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ
ကြၽန္ေတာ့္သားေလး၊ ကြၽန္မသမီးေလး မလိမၼာရင္ ႐ိုက္သာ ႐ိုက္ပါဆိုတဲ့
မိဘတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပ္ထည္စကားလံုးေတြဟာ ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ သြန္သင္မႈေတြဟာ ကေလးေတြကို ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ နာခံတတ္ေအာင္လို႔
ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္တယ္လို႔ သာမန္အျမင္အရ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီကေလးေတြဟာ
ကိုယ္လိုတဲ့ ပညာရည္ ျပည့္ဝမႈကို မရတဲ့အခါ ပညာမဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း
လုပ္ေဆာင္လာေလ့ ရွိျပန္ပါတယ္။ စေကာစကပညာနဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ
ေပါင္းစုသြားတဲ့အခါ လူဆိုး၊ စနစ္ဆိုးေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ေတြ
ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ တြဲသြားတဲ့အခါ မ႐ိုးသားမွန္း
သိလ်က္နဲ႔၊ မတရားမွန္း သိလ်က္နဲ႔ေတာင္ ေခါင္းငံု႔ခံေနတဲ့ဘဝ
ေရာက္သြားၾကရတယ္။
ေျပာရရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လူေၾကာက္ေလးေတြ ဘဝနဲ႔ ေနေနရတယ္။ ဒါဟာ
ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို နာက်င္ေအာင္
ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့စနစ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္ေအာ္ေငါက္တတ္တဲ့ စနစ္ေတြ ေၾကာင့္
ျဖစ္ရတာပါပဲ။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ လတ္တေလာ အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ရင္ကုိပဲ
အဲဒီေၾကာက္စိတ္ကို ရွင္းရွင္းျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့
လူတစ္စု၊ အမွန္တရားမဲ့ေနတဲ့ လူတစ္စု၊ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးတဲ့ လူတစ္စုကို၊
ေနရာမွန္ေတြက လူအမ်ားႀကီးက၊ အမွန္တရား သိေနတဲ့ လူအမ်ားႀကီးက၊
အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လူအမ်ားႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနၾကရတာလဲ။<br />
အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕
မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။
မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကေန တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ပါေစ။
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပး ဆံုးမခံရတဲ့အေၾကာင္း
ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီကေလးက အျခားကေလးတစ္ေယာက္ကို ခဲတံနဲ႔ ထိုးခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။
ဒါကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးငယ္ကို အတန္းေရွ႕မွာထြက္ၿပီး
ရပ္ခိုင္းထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကပဲ ကေလးရဲ႕အစ္မ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕
ေရွ႕မွာလည္း ႐ိုက္ႏွက္တယ္။ မိဘေခၚခိုင္းတယ္။ ရဲနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ မိဘေတြ
ေရာက္လာေတာ့ မိခင္ေရွ႕မွာ တစ္ခါ႐ိုက္ျပန္တယ္။ ရဲစခန္းပို႔မယ္လို႔ ထပ္ၿပီး
ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။
ဒီအေၾကာင္းကိုဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ခဲတံနဲ႔
အထိုးခံရတဲ့ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္နား ထိုးမိသြားသလဲ။
နာက်င္ေနမွာပဲ၊ ခဲဆိပ္မ်ား တက္ေနမလားပဲ၊ ျပည္ေတြမ်ား တည္ေနမလားပဲ
ဒီလိုေတြလည္း ပူပန္ေပးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီပူပန္ေပးမႈဟာ ခဲတံနဲ႔ အထိုးခံရတဲ့ ကေလးတစ္ဦးတည္းအတြက္
ပုဂၢလဓိ႒ာန္ဆန္တဲ့ ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ မ်က္လံုးေတြ၊ နားတြင္း
ေပါက္ေတြကလြဲရင္ အျခားေနရာေတြက ဒဏ္ရာဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားၿပီး
ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဒီကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္တယ္။
အစြန္ဆံုးထိ ေျပာရရင္ ဒီကေလး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းတယ္ဆိုဦးေတာင္၊ နားတစ္ဖက္
ပင္းသြားတယ္ ဆိုဦးေတာင္ ဒါဟာ ကေလးတစ္ဦးတည္းပဲ ခံစားရမယ့္ ရလဒ္သာ
ျဖစ္တယ္လို႔ (ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဦးေတာင္) ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔
ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးပံုကေတာ့
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ကေလးကို လူဆိုးေလးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္
ဆံုးမတဲ့နည္းက ပုဂၢလဓိ႒ာန္ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုဆံုးမမႈမ်ဳိးဟာ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးအျပင္
တျခားကေလးေတြဆီလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ သက္ေရာက္သြားေစလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္
မလိုလားအပ္တဲ့ နာခံမႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားေစလို႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး ဆိုးရြားလွတဲ့
ေရာဂါဆိုးႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူမႈဘဝ ျဖစ္တည္မႈေတြကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေအာင္
ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ
ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥရပ္ကိုမွ စြမ္းသန္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို မွားယြင္းတဲ့
နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာထားလိုတာက
ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့
ဟိရီၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို
ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုေျပာေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ စိတ္အားသတၱိကို ေလ်ာ့ပါးေစမယ့္၊
ကိုယ္အားသတၱိကို ညိႇဳးခ်ံဳးေစမယ့္၊ ဉာဏ္အားသတိၱကို နာလန္မထူ ျဖစ္ေစမယ့္
ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ျပင္းထန္တဲ့
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ ဆိုဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္
ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ
ဒီလူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးကိုပဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆံုးမမႈေတြကိုသာ
လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔အဖြဲ႔အအံုတြင္းမွာ
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္ကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုး
တစ္ခုပါပဲ။ အစကေတာ့ ဒါကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလုပ္တာ၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စုက လုပ္တာ
ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏၲိမမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်င့္
စ႐ိုက္ဆိုးကို အားလံုးနီးပါး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သေဘာကို ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဓေလ့ႀကီးသဖြယ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္
ရလာခဲ့တယ္။ ရြာသမုတ္ေတာ့ သစ္ငုတ္လည္း က်ားျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။
လူညီညီနဲ႔ ဤကို ကြၽဲဖတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း မိုးခါးေရကို ထေသာက္လိုက္ရတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ
အေၾကာင္းျပ သက္သက္ပါပဲ။ မ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။
မိေပါင္းတစ္ေထာင္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မရႏိုင္ဘူး။
လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ရွိတဲ့ အတန္းကို ထိန္းရတာ တုတ္မကိုင္လို႔
မရဘူး။ မၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ပညာဉာဏ္
အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါကို ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းမွာကေတာ့
အထိေရာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုး နည္းစနစ္ တစ္ခုအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအေမြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ထက္ထိ ရေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။
စာဏက်ႀကီးကဆို ဘယ္အရြယ္မွာ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ
ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ကို လမ္းညႊန္ျပ႒ာန္း ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ စာဏက်ႀကီး
အလိုအရကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၀
ႏွစ္သား ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးျပ ဆံုးမဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ စာဏက်ႀကီးထက္ ႏွာတစ္ဖ်ား ပိုသာတယ္လို႔
ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းမွာပဲ
ႀကိမ္ဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးပါဘူး။ ရဲနဲ႔
ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္လို႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ျပင္ပေနရာ သာမန္
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရပ္တြင္းရြာတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကေပးတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာဟာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့
ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ အျဖစ္ ယေန႔ထက္တိုင္
မင္းမူေနေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္စိတ္ေတြ
ႀကီးစိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဘုရားရွိခိုး၊ ေက်ာင္းကအျပန္
ဘုရားရွိခိုး၊ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္ျမင္တိုင္း
ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ “ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပဲ
ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ဟာ လူေတာထဲ မတိုးရဲေအာင္
ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း မတရား လုပ္လာတာကိုေတာင္ ျပန္လည္
မတုံ႔ျပန္ဝံ့တဲ့အထိ ကိုယ္အားသတၱိေရာ၊ စိတ္အားသတၱိေရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဉာဏ္အားသတၱိကိုပါ ထိခိုက္သြားေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ
ဆံုးမမႈရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။
ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္
ရွိေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ဆံုးမမႈက ေခါင္းေလာင္းထိုးျပလိုက္သလို ရွိတယ္။
ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
နာက်င္ေအာင္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို တားျမစ္ေနေသာ္ျငား
ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲမွာက ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းမွာကိုပဲ ဒီလို႐ုိက္ႏွက္
ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆို ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို
ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနၾကေသးတယ္။ အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးႀကီးကလည္း ဆရာဟာ “လံုး”
သံုးလံုးျဖစ္တဲ့ စကားလံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႀကိမ္လံုးေတြနဲ႔ အတန္းကို
ထိန္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာအိုႀကီး တစ္ဦးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး
စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၾကတာ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာက်က္ခိုင္းလို႔ပဲ ဆိုတာကို
ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ ႐ိုက္တာကို မႀကိဳက္ေသာ္ျငား စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္
႐ိုက္ပါဦးလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲက အခက္ေတြပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသား
တစ္ရာေလာက္ကို မိဘအ႐ိုက္အႏွက္ မခံရဘူးတဲ့ ကေလးမ်ားဆိုရင္ ထဆိုတာ၊ ဘယ္သူမွ
ထမလာပါဘူး။ ထရမွာ ရွက္လို႔ မထတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အ႐ိုက္မခံရဖူးတဲ့
ကေလးေတြ ထိုင္ေနပါဆိုေတာ့ အားလံုးပဲ ထရပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြဘက္က
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။ ဒါဆို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊
ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မႈေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အအံုေတြ အပါအဝင္
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးမွာပါ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ၾကမလဲ။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
တိုင္းျပည္ဟာ အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ လဲလွယ္မႈမွာ အၿမဲတမ္းပဲ အသင့္မျဖစ္ၾကလို႔
အေၾကာင္းကိစၥရပ္တိုင္း လိုလိုမွာပဲ ဝိေရာဓိေတြ ျဖစ္ၾကရတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အထက္တစ္ေနရာမွာ ေရးခဲ့သလို မတစ္ေထာင္သားေတြ၊ အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနတာေတြ စတာေတြကို
ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတြ က်င့္သံုးေနရပါေသးတယ္လို႔ ဆိုရင္
ဒါေတြကို ျပဳျပင္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိးညီဖို႔၊
ေက်ာင္းသားခ်င္း ၿငိစြန္းမႈေတြ မျဖစ္ေစႏိုင္မယ့္ ေနရာထိုင္ခင္းေတြ
ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ယူႏိုင္ဖို႔ စတာေတြအတြက္
ျပင္ဆင္ေပးထားသင့္တယ္။
အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ လူငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္မက ထည့္သြင္းထားမႈ၊
ခံုတစ္ခံုတည္းမွာ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ က်ပ္ညပ္ထိုင္ေနရမႈေတြဟာလည္း
မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္တာပါပဲ။ မေတာ္တဆ
ထိမိခိုက္မိတာကအစ ရည္ရြယ္ၿပီး ျပဳမူတာေတြ အဆံုးဟာ ဒီလိုျပည့္က်ပ္သပ္ေနတဲ့
ေနရာထိုင္ခင္းေတြေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ေနတာလည္း ျဖစ္တယ္။
လူေတြမ်ားတဲ့အခါ အတန္းထိန္းရတာလည္း ခက္တယ္။ အဲဒီလို ခက္မႈေၾကာင့္
ေဒါသထြက္ရတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒါသထြက္ေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ေအာ္ေငါက္
ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ လြယ္လြယ္ သံုးစြဲမိလိုက္ၾကတာလည္း
ျဖစ္တယ္။
တကယ္လည္း အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္ပစ္တဲ့နည္းက
လ်င္ျမန္တယ္၊ ထိေရာက္တယ္ ဆိုတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒီနည္းကိုပဲ ေဆးစြမ္းေကာင္း
တစ္လက္အျဖစ္နဲ႔ ကေလးကုထံုးထဲမွာ ထည့္သြင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့
႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့
နည္းေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ ျပႆနာရပ္ေပၚ
စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးေတြ အရင္းခံအျဖစ္
ဖြံ႔ၿဖိဳးေနဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္နဲ႔ လႊဲ႐ိုက္လိုက္တာမွာ
အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလး ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးမွာ
အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ေပးမလဲ။ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊
ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမတတ္တာထက္ ပိုတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းမႈမ်ဳိးေတြ
လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာလဲ။ ေခါင္းေပါက္ေစလိုတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိသလား။ မေတာ္တဆလား။ ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္မႈမ်ဳိး မၾကာမၾကာ
လုပ္တတ္သလား။ ကေလးဟာ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံတဲ့
အလုပ္ကို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္တံု႔ျပန္ရမယ္လို႔ စဥ္းစားရတာလဲ
ဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ အဲဒီအတြက္
စိတ္ရွည္ရပါမယ္။ သည္းခံရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အအံုမွာ ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။
လုပ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိေနၿပီလဲ။ အထက္မွာ
ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သလို ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာကိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ
နာက်င္ေစမႈနဲ႔ ဆံုးမတာေတြကို ခဝါမခ်ႏိုင္ေသးမွေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲေတြမွာ
ဘယ္လိုဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က
သိပ္ကို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း
တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးကို
ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ မျပဳလုပ္ဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာ ရွိတယ္။
ဒီလိုမ်ဳိးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယူနစ္ အသီးသီးကလည္း ကေလးေတြကို
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြ မလုပ္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြကို ဦးေဆာင္
က်င္းပေပးသင့္တယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတစ္ခုကို ၿဖိဳဖ်က္ရမွာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလာက္ကိုသာ ဗဟိုမျပဳဘဲ
လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ ယူနစ္အသီးသီးတိုင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ
ကြၽန္ေတာ့္သားေလး၊ ကြၽန္မသမီးေလး မလိမၼာရင္ ႐ိုက္သာ ႐ိုက္ပါဆိုတဲ့
မိဘတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပ္ထည္စကားလံုးေတြဟာ ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ သြန္သင္မႈေတြဟာ ကေလးေတြကို ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ နာခံတတ္ေအာင္လို႔
ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္တယ္လို႔ သာမန္အျမင္အရ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီကေလးေတြဟာ
ကိုယ္လိုတဲ့ ပညာရည္ ျပည့္ဝမႈကို မရတဲ့အခါ ပညာမဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း
လုပ္ေဆာင္လာေလ့ ရွိျပန္ပါတယ္။ စေကာစကပညာနဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ
ေပါင္းစုသြားတဲ့အခါ လူဆိုး၊ စနစ္ဆိုးေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ေတြ
ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ တြဲသြားတဲ့အခါ မ႐ိုးသားမွန္း
သိလ်က္နဲ႔၊ မတရားမွန္း သိလ်က္နဲ႔ေတာင္ ေခါင္းငံု႔ခံေနတဲ့ဘဝ
ေရာက္သြားၾကရတယ္။
ေျပာရရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လူေၾကာက္ေလးေတြ ဘဝနဲ႔ ေနေနရတယ္။ ဒါဟာ
ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို နာက်င္ေအာင္
ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့စနစ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္ေအာ္ေငါက္တတ္တဲ့ စနစ္ေတြ ေၾကာင့္
ျဖစ္ရတာပါပဲ။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ လတ္တေလာ အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ရင္ကုိပဲ
အဲဒီေၾကာက္စိတ္ကို ရွင္းရွင္းျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့
လူတစ္စု၊ အမွန္တရားမဲ့ေနတဲ့ လူတစ္စု၊ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးတဲ့ လူတစ္စုကို၊
ေနရာမွန္ေတြက လူအမ်ားႀကီးက၊ အမွန္တရား သိေနတဲ့ လူအမ်ားႀကီးက၊
အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လူအမ်ားႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနၾကရတာလဲ။
အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕
မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။
မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကေန တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ပါေစ။
Credit - The Voice
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ
သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပး ဆံုးမခံရတဲ့အေၾကာင္း
ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီကေလးက အျခားကေလးတစ္ေယာက္ကို ခဲတံနဲ႔ ထိုးခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။
ဒါကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးငယ္ကို အတန္းေရွ႕မွာထြက္ၿပီး
ရပ္ခိုင္းထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကပဲ ကေလးရဲ႕အစ္မ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕
ေရွ႕မွာလည္း ႐ိုက္ႏွက္တယ္။ မိဘေခၚခိုင္းတယ္။ ရဲနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ မိဘေတြ
ေရာက္လာေတာ့ မိခင္ေရွ႕မွာ တစ္ခါ႐ိုက္ျပန္တယ္။ ရဲစခန္းပို႔မယ္လို႔ ထပ္ၿပီး
ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ခဲတံနဲ႔
အထိုးခံရတဲ့ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္နား ထိုးမိသြားသလဲ။
နာက်င္ေနမွာပဲ၊ ခဲဆိပ္မ်ား တက္ေနမလားပဲ၊ ျပည္ေတြမ်ား တည္ေနမလားပဲ
ဒီလိုေတြလည္း ပူပန္ေပးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီပူပန္ေပးမႈဟာ ခဲတံနဲ႔ အထိုးခံရတဲ့ ကေလးတစ္ဦးတည္းအတြက္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ဆန္တဲ့ ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ မ်က္လံုးေတြ၊ နားတြင္း ေပါက္ေတြကလြဲရင္ အျခားေနရာေတြက ဒဏ္ရာဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားၿပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဒီကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္တယ္။ အစြန္ဆံုးထိ ေျပာရရင္ ဒီကေလး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းတယ္ဆိုဦးေတာင္၊ နားတစ္ဖက္ ပင္းသြားတယ္ ဆိုဦးေတာင္ ဒါဟာ ကေလးတစ္ဦးတည္းပဲ ခံစားရမယ့္ ရလဒ္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ (ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဦးေတာင္) ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးပံုကေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ကေလးကို လူဆိုးေလးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ ဆံုးမတဲ့နည္းက ပုဂၢလဓိ႒ာန္ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုဆံုးမမႈမ်ဳိးဟာ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးအျပင္ တျခားကေလးေတြဆီလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ သက္ေရာက္သြားေစလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မလိုလားအပ္တဲ့ နာခံမႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားေစလို႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး ဆိုးရြားလွတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူမႈဘဝ ျဖစ္တည္မႈေတြကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥရပ္ကိုမွ စြမ္းသန္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို မွားယြင္းတဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာထားလိုတာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဟိရီၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုေျပာေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ စိတ္အားသတၱိကို ေလ်ာ့ပါးေစမယ့္၊ ကိုယ္အားသတၱိကို ညိႇဳးခ်ံဳးေစမယ့္၊ ဉာဏ္အားသတိၱကို နာလန္မထူ ျဖစ္ေစမယ့္ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ ဆိုဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးကိုပဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆံုးမမႈေတြကိုသာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔အဖြဲ႔အအံုတြင္းမွာ ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္ကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။ အစကေတာ့ ဒါကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလုပ္တာ၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စုက လုပ္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏၲိမမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်င့္ စ႐ိုက္ဆိုးကို အားလံုးနီးပါး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သေဘာကို ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဓေလ့ႀကီးသဖြယ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ ရလာခဲ့တယ္။ ရြာသမုတ္ေတာ့ သစ္ငုတ္လည္း က်ားျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ လူညီညီနဲ႔ ဤကို ကြၽဲဖတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း မိုးခါးေရကို ထေသာက္လိုက္ရတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အေၾကာင္းျပ သက္သက္ပါပဲ။ မ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။ မိေပါင္းတစ္ေထာင္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မရႏိုင္ဘူး။ လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ရွိတဲ့ အတန္းကို ထိန္းရတာ တုတ္မကိုင္လို႔ မရဘူး။ မၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါကို ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းမွာကေတာ့ အထိေရာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုး နည္းစနစ္ တစ္ခုအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအေမြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ထက္ထိ ရေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။
စာဏက်ႀကီးကဆို ဘယ္အရြယ္မွာ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ကို လမ္းညႊန္ျပ႒ာန္း ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ စာဏက်ႀကီး အလိုအရကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၀ ႏွစ္သား ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးျပ ဆံုးမဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ စာဏက်ႀကီးထက္ ႏွာတစ္ဖ်ား ပိုသာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းမွာပဲ ႀကိမ္ဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးပါဘူး။ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္လို႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ျပင္ပေနရာ သာမန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရပ္တြင္းရြာတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကေပးတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာဟာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ အျဖစ္ ယေန႔ထက္တိုင္ မင္းမူေနေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဘုရားရွိခိုး၊ ေက်ာင္းကအျပန္ ဘုရားရွိခိုး၊ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္ျမင္တိုင္း ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ “ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ဟာ လူေတာထဲ မတိုးရဲေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း မတရား လုပ္လာတာကိုေတာင္ ျပန္လည္ မတုံ႔ျပန္ဝံ့တဲ့အထိ ကိုယ္အားသတၱိေရာ၊ စိတ္အားသတၱိေရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဉာဏ္အားသတၱိကိုပါ ထိခိုက္သြားေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ ဆံုးမမႈရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။
ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ ရွိေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ဆံုးမမႈက ေခါင္းေလာင္းထိုးျပလိုက္သလို ရွိတယ္။ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေအာင္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို တားျမစ္ေနေသာ္ျငား ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲမွာက ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းမွာကိုပဲ ဒီလို႐ုိက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆို ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနၾကေသးတယ္။ အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးႀကီးကလည္း ဆရာဟာ “လံုး” သံုးလံုးျဖစ္တဲ့ စကားလံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႀကိမ္လံုးေတြနဲ႔ အတန္းကို ထိန္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာအိုႀကီး တစ္ဦးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၾကတာ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာက်က္ခိုင္းလို႔ပဲ ဆိုတာကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ ႐ိုက္တာကို မႀကိဳက္ေသာ္ျငား စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႐ိုက္ပါဦးလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲက အခက္ေတြပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသား တစ္ရာေလာက္ကို မိဘအ႐ိုက္အႏွက္ မခံရဘူးတဲ့ ကေလးမ်ားဆိုရင္ ထဆိုတာ၊ ဘယ္သူမွ ထမလာပါဘူး။ ထရမွာ ရွက္လို႔ မထတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အ႐ိုက္မခံရဖူးတဲ့ ကေလးေတြ ထိုင္ေနပါဆိုေတာ့ အားလံုးပဲ ထရပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြဘက္က ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။ ဒါဆို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မႈေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အအံုေတြ အပါအဝင္ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးမွာပါ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ၾကမလဲ။
တကယ္လည္း အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္ပစ္တဲ့နည္းက လ်င္ျမန္တယ္၊ ထိေရာက္တယ္ ဆိုတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒီနည္းကိုပဲ ေဆးစြမ္းေကာင္း တစ္လက္အျဖစ္နဲ႔ ကေလးကုထံုးထဲမွာ ထည့္သြင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့ နည္းေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ ျပႆနာရပ္ေပၚ စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးေတြ အရင္းခံအျဖစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေနဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္နဲ႔ လႊဲ႐ိုက္လိုက္တာမွာ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလး ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးမွာ အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ေပးမလဲ။ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမတတ္တာထက္ ပိုတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းမႈမ်ဳိးေတြ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာလဲ။ ေခါင္းေပါက္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိသလား။ မေတာ္တဆလား။ ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္မႈမ်ဳိး မၾကာမၾကာ လုပ္တတ္သလား။ ကေလးဟာ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္တံု႔ျပန္ရမယ္လို႔ စဥ္းစားရတာလဲ ဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ရွည္ရပါမယ္။ သည္းခံရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အအံုမွာ ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။ လုပ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိေနၿပီလဲ။ အထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သလို ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာကိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈနဲ႔ ဆံုးမတာေတြကို ခဝါမခ်ႏိုင္ေသးမွေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲေတြမွာ ဘယ္လိုဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က သိပ္ကို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးကို ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ မျပဳလုပ္ဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယူနစ္ အသီးသီးကလည္း ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြ မလုပ္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြကို ဦးေဆာင္ က်င္းပေပးသင့္တယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတစ္ခုကို ၿဖိဳဖ်က္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလာက္ကိုသာ ဗဟိုမျပဳဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ ယူနစ္အသီးသီးတိုင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ကြၽန္ေတာ့္သားေလး၊ ကြၽန္မသမီးေလး မလိမၼာရင္ ႐ိုက္သာ ႐ိုက္ပါဆိုတဲ့ မိဘတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပ္ထည္စကားလံုးေတြဟာ ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကေန တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ပါေစ။
- See more at: http://thevoicemyanmar.com/index.php/perspective/item/2365-nka#sthash.MVH2EpL9.dpuf
ဒီအေၾကာင္းကို
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ခဲတံနဲ႔
အထိုးခံရတဲ့ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္နား ထိုးမိသြားသလဲ။
နာက်င္ေနမွာပဲ၊ ခဲဆိပ္မ်ား တက္ေနမလားပဲ၊ ျပည္ေတြမ်ား တည္ေနမလားပဲ
ဒီလိုေတြလည္း ပူပန္ေပးမိတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီပူပန္ေပးမႈဟာ ခဲတံနဲ႔ အထိုးခံရတဲ့ ကေလးတစ္ဦးတည္းအတြက္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ဆန္တဲ့ ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ မ်က္လံုးေတြ၊ နားတြင္း ေပါက္ေတြကလြဲရင္ အျခားေနရာေတြက ဒဏ္ရာဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားၿပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဒီကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္တယ္။ အစြန္ဆံုးထိ ေျပာရရင္ ဒီကေလး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းတယ္ဆိုဦးေတာင္၊ နားတစ္ဖက္ ပင္းသြားတယ္ ဆိုဦးေတာင္ ဒါဟာ ကေလးတစ္ဦးတည္းပဲ ခံစားရမယ့္ ရလဒ္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ (ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဦးေတာင္) ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးပံုကေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ကေလးကို လူဆိုးေလးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ ဆံုးမတဲ့နည္းက ပုဂၢလဓိ႒ာန္ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုဆံုးမမႈမ်ဳိးဟာ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးအျပင္ တျခားကေလးေတြဆီလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ သက္ေရာက္သြားေစလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မလိုလားအပ္တဲ့ နာခံမႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားေစလို႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး ဆိုးရြားလွတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူမႈဘဝ ျဖစ္တည္မႈေတြကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥရပ္ကိုမွ စြမ္းသန္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို မွားယြင္းတဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာထားလိုတာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဟိရီၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုေျပာေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ စိတ္အားသတၱိကို ေလ်ာ့ပါးေစမယ့္၊ ကိုယ္အားသတၱိကို ညိႇဳးခ်ံဳးေစမယ့္၊ ဉာဏ္အားသတိၱကို နာလန္မထူ ျဖစ္ေစမယ့္ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ ဆိုဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးကိုပဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆံုးမမႈေတြကိုသာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔အဖြဲ႔အအံုတြင္းမွာ ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္ကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။ အစကေတာ့ ဒါကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလုပ္တာ၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စုက လုပ္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏၲိမမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်င့္ စ႐ိုက္ဆိုးကို အားလံုးနီးပါး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သေဘာကို ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဓေလ့ႀကီးသဖြယ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ ရလာခဲ့တယ္။ ရြာသမုတ္ေတာ့ သစ္ငုတ္လည္း က်ားျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ လူညီညီနဲ႔ ဤကို ကြၽဲဖတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း မိုးခါးေရကို ထေသာက္လိုက္ရတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အေၾကာင္းျပ သက္သက္ပါပဲ။ မ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။ မိေပါင္းတစ္ေထာင္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မရႏိုင္ဘူး။ လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ရွိတဲ့ အတန္းကို ထိန္းရတာ တုတ္မကိုင္လို႔ မရဘူး။ မၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါကို ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းမွာကေတာ့ အထိေရာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုး နည္းစနစ္ တစ္ခုအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအေမြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ထက္ထိ ရေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။
စာဏက်ႀကီးကဆို ဘယ္အရြယ္မွာ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ကို လမ္းညႊန္ျပ႒ာန္း ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ စာဏက်ႀကီး အလိုအရကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၀ ႏွစ္သား ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးျပ ဆံုးမဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ စာဏက်ႀကီးထက္ ႏွာတစ္ဖ်ား ပိုသာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းမွာပဲ ႀကိမ္ဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးပါဘူး။ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္လို႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ျပင္ပေနရာ သာမန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရပ္တြင္းရြာတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကေပးတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာဟာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ အျဖစ္ ယေန႔ထက္တိုင္ မင္းမူေနေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဘုရားရွိခိုး၊ ေက်ာင္းကအျပန္ ဘုရားရွိခိုး၊ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္ျမင္တိုင္း ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ “ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ဟာ လူေတာထဲ မတိုးရဲေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း မတရား လုပ္လာတာကိုေတာင္ ျပန္လည္ မတုံ႔ျပန္ဝံ့တဲ့အထိ ကိုယ္အားသတၱိေရာ၊ စိတ္အားသတၱိေရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဉာဏ္အားသတၱိကိုပါ ထိခိုက္သြားေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ ဆံုးမမႈရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။
ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ ရွိေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ဆံုးမမႈက ေခါင္းေလာင္းထိုးျပလိုက္သလို ရွိတယ္။ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေအာင္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို တားျမစ္ေနေသာ္ျငား ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲမွာက ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းမွာကိုပဲ ဒီလို႐ုိက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆို ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနၾကေသးတယ္။ အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးႀကီးကလည္း ဆရာဟာ “လံုး” သံုးလံုးျဖစ္တဲ့ စကားလံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႀကိမ္လံုးေတြနဲ႔ အတန္းကို ထိန္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာအိုႀကီး တစ္ဦးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၾကတာ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာက်က္ခိုင္းလို႔ပဲ ဆိုတာကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ ႐ိုက္တာကို မႀကိဳက္ေသာ္ျငား စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႐ိုက္ပါဦးလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲက အခက္ေတြပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသား တစ္ရာေလာက္ကို မိဘအ႐ိုက္အႏွက္ မခံရဘူးတဲ့ ကေလးမ်ားဆိုရင္ ထဆိုတာ၊ ဘယ္သူမွ ထမလာပါဘူး။ ထရမွာ ရွက္လို႔ မထတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အ႐ိုက္မခံရဖူးတဲ့ ကေလးေတြ ထိုင္ေနပါဆိုေတာ့ အားလံုးပဲ ထရပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြဘက္က ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။ ဒါဆို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မႈေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အအံုေတြ အပါအဝင္ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးမွာပါ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ၾကမလဲ။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
တိုင္းျပည္ဟာ အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ လဲလွယ္မႈမွာ အၿမဲတမ္းပဲ အသင့္မျဖစ္ၾကလို႔
အေၾကာင္းကိစၥရပ္တိုင္း လိုလိုမွာပဲ ဝိေရာဓိေတြ ျဖစ္ၾကရတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အထက္တစ္ေနရာမွာ ေရးခဲ့သလို မတစ္ေထာင္သားေတြ၊ အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနတာေတြ စတာေတြကို
ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတြ က်င့္သံုးေနရပါေသးတယ္လို႔ ဆိုရင္
ဒါေတြကို ျပဳျပင္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိးညီဖို႔၊
ေက်ာင္းသားခ်င္း ၿငိစြန္းမႈေတြ မျဖစ္ေစႏိုင္မယ့္ ေနရာထိုင္ခင္းေတြ
ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ယူႏိုင္ဖို႔ စတာေတြအတြက္
ျပင္ဆင္ေပးထားသင့္တယ္။
အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ လူငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္မက ထည့္သြင္းထားမႈ၊
ခံုတစ္ခံုတည္းမွာ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ က်ပ္ညပ္ထိုင္ေနရမႈေတြဟာလည္း
မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္တာပါပဲ။ မေတာ္တဆ
ထိမိခိုက္မိတာကအစ ရည္ရြယ္ၿပီး ျပဳမူတာေတြ အဆံုးဟာ ဒီလိုျပည့္က်ပ္သပ္ေနတဲ့
ေနရာထိုင္ခင္းေတြေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ေနတာလည္း ျဖစ္တယ္။
လူေတြမ်ားတဲ့အခါ အတန္းထိန္းရတာလည္း ခက္တယ္။ အဲဒီလို ခက္မႈေၾကာင့္
ေဒါသထြက္ရတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒါသထြက္ေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ေအာ္ေငါက္
ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ လြယ္လြယ္ သံုးစြဲမိလိုက္ၾကတာလည္း
ျဖစ္တယ္။တကယ္လည္း အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္ပစ္တဲ့နည္းက လ်င္ျမန္တယ္၊ ထိေရာက္တယ္ ဆိုတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒီနည္းကိုပဲ ေဆးစြမ္းေကာင္း တစ္လက္အျဖစ္နဲ႔ ကေလးကုထံုးထဲမွာ ထည့္သြင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့ နည္းေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ ျပႆနာရပ္ေပၚ စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးေတြ အရင္းခံအျဖစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေနဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္နဲ႔ လႊဲ႐ိုက္လိုက္တာမွာ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလး ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးမွာ အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ေပးမလဲ။ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမတတ္တာထက္ ပိုတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းမႈမ်ဳိးေတြ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာလဲ။ ေခါင္းေပါက္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိသလား။ မေတာ္တဆလား။ ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္မႈမ်ဳိး မၾကာမၾကာ လုပ္တတ္သလား။ ကေလးဟာ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္တံု႔ျပန္ရမယ္လို႔ စဥ္းစားရတာလဲ ဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ရွည္ရပါမယ္။ သည္းခံရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အအံုမွာ ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။ လုပ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိေနၿပီလဲ။ အထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သလို ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာကိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈနဲ႔ ဆံုးမတာေတြကို ခဝါမခ်ႏိုင္ေသးမွေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲေတြမွာ ဘယ္လိုဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က သိပ္ကို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးကို ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ မျပဳလုပ္ဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယူနစ္ အသီးသီးကလည္း ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြ မလုပ္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြကို ဦးေဆာင္ က်င္းပေပးသင့္တယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတစ္ခုကို ၿဖိဳဖ်က္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလာက္ကိုသာ ဗဟိုမျပဳဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ ယူနစ္အသီးသီးတိုင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ကြၽန္ေတာ့္သားေလး၊ ကြၽန္မသမီးေလး မလိမၼာရင္ ႐ိုက္သာ ႐ိုက္ပါဆိုတဲ့ မိဘတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပ္ထည္စကားလံုးေတြဟာ ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈ၊
ၿခိမ္းေျခာက္ သြန္သင္မႈေတြဟာ ကေလးေတြကို ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ နာခံတတ္ေအာင္လို႔
ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္တယ္လို႔ သာမန္အျမင္အရ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီကေလးေတြဟာ
ကိုယ္လိုတဲ့ ပညာရည္ ျပည့္ဝမႈကို မရတဲ့အခါ ပညာမဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း
လုပ္ေဆာင္လာေလ့ ရွိျပန္ပါတယ္။ စေကာစကပညာနဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ
ေပါင္းစုသြားတဲ့အခါ လူဆိုး၊ စနစ္ဆိုးေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ေတြ
ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ တြဲသြားတဲ့အခါ မ႐ိုးသားမွန္း
သိလ်က္နဲ႔၊ မတရားမွန္း သိလ်က္နဲ႔ေတာင္ ေခါင္းငံု႔ခံေနတဲ့ဘဝ
ေရာက္သြားၾကရတယ္။
ေျပာရရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လူေၾကာက္ေလးေတြ ဘဝနဲ႔ ေနေနရတယ္။ ဒါဟာ
ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို နာက်င္ေအာင္
ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့စနစ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္ေအာ္ေငါက္တတ္တဲ့ စနစ္ေတြ ေၾကာင့္
ျဖစ္ရတာပါပဲ။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ လတ္တေလာ အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ရင္ကုိပဲ
အဲဒီေၾကာက္စိတ္ကို ရွင္းရွင္းျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့
လူတစ္စု၊ အမွန္တရားမဲ့ေနတဲ့ လူတစ္စု၊ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးတဲ့ လူတစ္စုကို၊
ေနရာမွန္ေတြက လူအမ်ားႀကီးက၊ အမွန္တရား သိေနတဲ့ လူအမ်ားႀကီးက၊
အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လူအမ်ားႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနၾကရတာလဲ။အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကေန တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ပါေစ။
- See more at: http://thevoicemyanmar.com/index.php/perspective/item/2365-nka#sthash.MVH2EpL9.dpuf
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ
သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပး ဆံုးမခံရတဲ့အေၾကာင္း
ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီကေလးက အျခားကေလးတစ္ေယာက္ကို ခဲတံနဲ႔ ထိုးခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။
ဒါကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးငယ္ကို အတန္းေရွ႕မွာထြက္ၿပီး
ရပ္ခိုင္းထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကပဲ ကေလးရဲ႕အစ္မ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕
ေရွ႕မွာလည္း ႐ိုက္ႏွက္တယ္။ မိဘေခၚခိုင္းတယ္။ ရဲနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ မိဘေတြ
ေရာက္လာေတာ့ မိခင္ေရွ႕မွာ တစ္ခါ႐ိုက္ျပန္တယ္။ ရဲစခန္းပို႔မယ္လို႔ ထပ္ၿပီး
ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ခဲတံနဲ႔
အထိုးခံရတဲ့ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္နား ထိုးမိသြားသလဲ။
နာက်င္ေနမွာပဲ၊ ခဲဆိပ္မ်ား တက္ေနမလားပဲ၊ ျပည္ေတြမ်ား တည္ေနမလားပဲ
ဒီလိုေတြလည္း ပူပန္ေပးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီပူပန္ေပးမႈဟာ ခဲတံနဲ႔ အထိုးခံရတဲ့ ကေလးတစ္ဦးတည္းအတြက္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ဆန္တဲ့ ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ မ်က္လံုးေတြ၊ နားတြင္း ေပါက္ေတြကလြဲရင္ အျခားေနရာေတြက ဒဏ္ရာဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားၿပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဒီကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္တယ္။ အစြန္ဆံုးထိ ေျပာရရင္ ဒီကေလး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းတယ္ဆိုဦးေတာင္၊ နားတစ္ဖက္ ပင္းသြားတယ္ ဆိုဦးေတာင္ ဒါဟာ ကေလးတစ္ဦးတည္းပဲ ခံစားရမယ့္ ရလဒ္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ (ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဦးေတာင္) ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးပံုကေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ကေလးကို လူဆိုးေလးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ ဆံုးမတဲ့နည္းက ပုဂၢလဓိ႒ာန္ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုဆံုးမမႈမ်ဳိးဟာ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးအျပင္ တျခားကေလးေတြဆီလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ သက္ေရာက္သြားေစလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မလိုလားအပ္တဲ့ နာခံမႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားေစလို႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး ဆိုးရြားလွတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူမႈဘဝ ျဖစ္တည္မႈေတြကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥရပ္ကိုမွ စြမ္းသန္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို မွားယြင္းတဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာထားလိုတာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဟိရီၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုေျပာေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ စိတ္အားသတၱိကို ေလ်ာ့ပါးေစမယ့္၊ ကိုယ္အားသတၱိကို ညိႇဳးခ်ံဳးေစမယ့္၊ ဉာဏ္အားသတိၱကို နာလန္မထူ ျဖစ္ေစမယ့္ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ ဆိုဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးကိုပဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆံုးမမႈေတြကိုသာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔အဖြဲ႔အအံုတြင္းမွာ ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္ကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။ အစကေတာ့ ဒါကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလုပ္တာ၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စုက လုပ္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏၲိမမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်င့္ စ႐ိုက္ဆိုးကို အားလံုးနီးပါး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သေဘာကို ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဓေလ့ႀကီးသဖြယ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ ရလာခဲ့တယ္။ ရြာသမုတ္ေတာ့ သစ္ငုတ္လည္း က်ားျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ လူညီညီနဲ႔ ဤကို ကြၽဲဖတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း မိုးခါးေရကို ထေသာက္လိုက္ရတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အေၾကာင္းျပ သက္သက္ပါပဲ။ မ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။ မိေပါင္းတစ္ေထာင္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မရႏိုင္ဘူး။ လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ရွိတဲ့ အတန္းကို ထိန္းရတာ တုတ္မကိုင္လို႔ မရဘူး။ မၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါကို ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းမွာကေတာ့ အထိေရာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုး နည္းစနစ္ တစ္ခုအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအေမြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ထက္ထိ ရေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။
စာဏက်ႀကီးကဆို ဘယ္အရြယ္မွာ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ကို လမ္းညႊန္ျပ႒ာန္း ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ စာဏက်ႀကီး အလိုအရကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၀ ႏွစ္သား ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးျပ ဆံုးမဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ စာဏက်ႀကီးထက္ ႏွာတစ္ဖ်ား ပိုသာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းမွာပဲ ႀကိမ္ဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးပါဘူး။ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္လို႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ျပင္ပေနရာ သာမန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရပ္တြင္းရြာတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကေပးတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာဟာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ အျဖစ္ ယေန႔ထက္တိုင္ မင္းမူေနေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဘုရားရွိခိုး၊ ေက်ာင္းကအျပန္ ဘုရားရွိခိုး၊ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္ျမင္တိုင္း ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ “ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ဟာ လူေတာထဲ မတိုးရဲေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း မတရား လုပ္လာတာကိုေတာင္ ျပန္လည္ မတုံ႔ျပန္ဝံ့တဲ့အထိ ကိုယ္အားသတၱိေရာ၊ စိတ္အားသတၱိေရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဉာဏ္အားသတၱိကိုပါ ထိခိုက္သြားေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ ဆံုးမမႈရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။
ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ ရွိေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ဆံုးမမႈက ေခါင္းေလာင္းထိုးျပလိုက္သလို ရွိတယ္။ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေအာင္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို တားျမစ္ေနေသာ္ျငား ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲမွာက ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းမွာကိုပဲ ဒီလို႐ုိက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆို ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနၾကေသးတယ္။ အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးႀကီးကလည္း ဆရာဟာ “လံုး” သံုးလံုးျဖစ္တဲ့ စကားလံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႀကိမ္လံုးေတြနဲ႔ အတန္းကို ထိန္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာအိုႀကီး တစ္ဦးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၾကတာ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာက်က္ခိုင္းလို႔ပဲ ဆိုတာကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ ႐ိုက္တာကို မႀကိဳက္ေသာ္ျငား စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႐ိုက္ပါဦးလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲက အခက္ေတြပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသား တစ္ရာေလာက္ကို မိဘအ႐ိုက္အႏွက္ မခံရဘူးတဲ့ ကေလးမ်ားဆိုရင္ ထဆိုတာ၊ ဘယ္သူမွ ထမလာပါဘူး။ ထရမွာ ရွက္လို႔ မထတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အ႐ိုက္မခံရဖူးတဲ့ ကေလးေတြ ထိုင္ေနပါဆိုေတာ့ အားလံုးပဲ ထရပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြဘက္က ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။ ဒါဆို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မႈေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အအံုေတြ အပါအဝင္ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးမွာပါ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ၾကမလဲ။
တကယ္လည္း အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္ပစ္တဲ့နည္းက လ်င္ျမန္တယ္၊ ထိေရာက္တယ္ ဆိုတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒီနည္းကိုပဲ ေဆးစြမ္းေကာင္း တစ္လက္အျဖစ္နဲ႔ ကေလးကုထံုးထဲမွာ ထည့္သြင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့ နည္းေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ ျပႆနာရပ္ေပၚ စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးေတြ အရင္းခံအျဖစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေနဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္နဲ႔ လႊဲ႐ိုက္လိုက္တာမွာ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလး ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးမွာ အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ေပးမလဲ။ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမတတ္တာထက္ ပိုတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းမႈမ်ဳိးေတြ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာလဲ။ ေခါင္းေပါက္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိသလား။ မေတာ္တဆလား။ ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္မႈမ်ဳိး မၾကာမၾကာ လုပ္တတ္သလား။ ကေလးဟာ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္တံု႔ျပန္ရမယ္လို႔ စဥ္းစားရတာလဲ ဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ရွည္ရပါမယ္။ သည္းခံရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အအံုမွာ ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။ လုပ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိေနၿပီလဲ။ အထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သလို ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာကိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈနဲ႔ ဆံုးမတာေတြကို ခဝါမခ်ႏိုင္ေသးမွေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲေတြမွာ ဘယ္လိုဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က သိပ္ကို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးကို ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ မျပဳလုပ္ဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယူနစ္ အသီးသီးကလည္း ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြ မလုပ္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြကို ဦးေဆာင္ က်င္းပေပးသင့္တယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတစ္ခုကို ၿဖိဳဖ်က္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလာက္ကိုသာ ဗဟိုမျပဳဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ ယူနစ္အသီးသီးတိုင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ကြၽန္ေတာ့္သားေလး၊ ကြၽန္မသမီးေလး မလိမၼာရင္ ႐ိုက္သာ ႐ိုက္ပါဆိုတဲ့ မိဘတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပ္ထည္စကားလံုးေတြဟာ ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကေန တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ပါေစ။
- See more at: http://thevoicemyanmar.com/index.php/perspective/item/2365-nka#sthash.MVH2EpL9.dpuf
ဒီအေၾကာင္းကို
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ခဲတံနဲ႔
အထိုးခံရတဲ့ ကေလးအတြက္လည္း စိတ္မေျဖာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္နား ထိုးမိသြားသလဲ။
နာက်င္ေနမွာပဲ၊ ခဲဆိပ္မ်ား တက္ေနမလားပဲ၊ ျပည္ေတြမ်ား တည္ေနမလားပဲ
ဒီလိုေတြလည္း ပူပန္ေပးမိတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီပူပန္ေပးမႈဟာ ခဲတံနဲ႔ အထိုးခံရတဲ့ ကေလးတစ္ဦးတည္းအတြက္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ဆန္တဲ့ ပူပန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ မ်က္လံုးေတြ၊ နားတြင္း ေပါက္ေတြကလြဲရင္ အျခားေနရာေတြက ဒဏ္ရာဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားၿပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ဒီကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားႏိုင္တယ္။ အစြန္ဆံုးထိ ေျပာရရင္ ဒီကေလး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းတယ္ဆိုဦးေတာင္၊ နားတစ္ဖက္ ပင္းသြားတယ္ ဆိုဦးေတာင္ ဒါဟာ ကေလးတစ္ဦးတည္းပဲ ခံစားရမယ့္ ရလဒ္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ (ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဦးေတာင္) ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္မသြားဘူးလို႔ ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးပံုကေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ခဲတံနဲ႔ထိုးတဲ့ ကေလးကို လူဆိုးေလးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ၾကဥ္သြားေအာင္ ဆံုးမတဲ့နည္းက ပုဂၢလဓိ႒ာန္ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုဆံုးမမႈမ်ဳိးဟာ ဆံုးမခံရတဲ့ ကေလးအျပင္ တျခားကေလးေတြဆီလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ သက္ေရာက္သြားေစလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မလိုလားအပ္တဲ့ နာခံမႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားေစလို႔လည္း ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီး ဆိုးရြားလွတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။
ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူမႈဘဝ ျဖစ္တည္မႈေတြကို မသန္မစြမ္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဘယ္အေၾကာင္းကိစၥရပ္ကိုမွ စြမ္းသန္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့သလို မွားယြင္းတဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာထားလိုတာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဟိရီၾသတၱပၸဆိုတဲ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုေျပာေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ စိတ္အားသတၱိကို ေလ်ာ့ပါးေစမယ့္၊ ကိုယ္အားသတၱိကို ညိႇဳးခ်ံဳးေစမယ့္၊ ဉာဏ္အားသတိၱကို နာလန္မထူ ျဖစ္ေစမယ့္ ေၾကာက္စိတ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ ဆိုဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးဟာ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးကိုပဲ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ဆံုးမမႈေတြကိုသာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔အဖြဲ႔အအံုတြင္းမွာ ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ဝမ္းတြင္းပါ စုန္းအတတ္ကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုး တစ္ခုပါပဲ။ အစကေတာ့ ဒါကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလုပ္တာ၊ တစ္ဖြဲ႔တစ္စုက လုပ္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အႏၲိမမွာေတာ့ လူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်င့္ စ႐ိုက္ဆိုးကို အားလံုးနီးပါး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ သေဘာကို ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ ဓေလ့ႀကီးသဖြယ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ ရလာခဲ့တယ္။ ရြာသမုတ္ေတာ့ သစ္ငုတ္လည္း က်ားျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ လူညီညီနဲ႔ ဤကို ကြၽဲဖတ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း မိုးခါးေရကို ထေသာက္လိုက္ရတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အေၾကာင္းျပ သက္သက္ပါပဲ။ မ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ိုက္လိုက္ရတယ္။ မိေပါင္းတစ္ေထာင္သားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မရႏိုင္ဘူး။ လူေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ရွိတဲ့ အတန္းကို ထိန္းရတာ တုတ္မကိုင္လို႔ မရဘူး။ မၿခိမ္းေျခာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါကို ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစဥ္အလာ ဓေလ့ေဟာင္းမွာကေတာ့ အထိေရာက္ အလ်င္ျမန္ဆံုး နည္းစနစ္ တစ္ခုအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအေမြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ထက္ထိ ရေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။
စာဏက်ႀကီးကဆို ဘယ္အရြယ္မွာ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔၊ ဘယ္အရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ကို လမ္းညႊန္ျပ႒ာန္း ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ စာဏက်ႀကီး အလိုအရကေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၁၀ ႏွစ္သား ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိမ္လံုးျပ ဆံုးမဖို႔ တိုက္တြန္းထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ စာဏက်ႀကီးထက္ ႏွာတစ္ဖ်ား ပိုသာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းမွာပဲ ႀကိမ္ဒဏ္ကို ျပင္းထန္စြာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးပါဘူး။ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္လို႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ျပင္ပေနရာ သာမန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရပ္တြင္းရြာတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကေပးတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ရာဟာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ရဲနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ အျဖစ္ ယေန႔ထက္တိုင္ မင္းမူေနေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေၾကာက္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဘုရားရွိခိုး၊ ေက်ာင္းကအျပန္ ဘုရားရွိခိုး၊ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အျဖစ္ကို ျပန္ျပန္ျမင္တိုင္း ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ “ရဲမဖမ္းပါေစနဲ႔ ဘုရား” လို႔ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ဟာ လူေတာထဲ မတိုးရဲေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ရြယ္တူတန္းတူခ်င္း မတရား လုပ္လာတာကိုေတာင္ ျပန္လည္ မတုံ႔ျပန္ဝံ့တဲ့အထိ ကိုယ္အားသတၱိေရာ၊ စိတ္အားသတၱိေရာ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဉာဏ္အားသတၱိကိုပါ ထိခိုက္သြားေစေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ ဆံုးမမႈရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ပါပဲ။
ဒီလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ယေန႔ထက္တိုင္ ရွိေနတုန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဆာင္းပါးအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ ဆံုးမမႈက ေခါင္းေလာင္းထိုးျပလိုက္သလို ရွိတယ္။ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေခတ္သစ္ပညာေရး အျမင္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေအာင္ ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို တားျမစ္ေနေသာ္ျငား ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲမွာက ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အစည္းမွာကိုပဲ ဒီလို႐ုိက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းေတြနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆို ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြကို ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနၾကေသးတယ္။ အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးႀကီးကလည္း ဆရာဟာ “လံုး” သံုးလံုးျဖစ္တဲ့ စကားလံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႀကိမ္လံုးေတြနဲ႔ အတန္းကို ထိန္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာအိုႀကီး တစ္ဦးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး စာေမးပြဲ ေအာင္သြားၾကတာ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး စာက်က္ခိုင္းလို႔ပဲ ဆိုတာကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ ႐ိုက္တာကို မႀကိဳက္ေသာ္ျငား စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႐ိုက္ပါဦးလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။
ဒါဟာ လူ႔အဖြဲ႔အအံုထဲက အခက္ေတြပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းသား တစ္ရာေလာက္ကို မိဘအ႐ိုက္အႏွက္ မခံရဘူးတဲ့ ကေလးမ်ားဆိုရင္ ထဆိုတာ၊ ဘယ္သူမွ ထမလာပါဘူး။ ထရမွာ ရွက္လို႔ မထတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ အ႐ိုက္မခံရဖူးတဲ့ ကေလးေတြ ထိုင္ေနပါဆိုေတာ့ အားလံုးပဲ ထရပ္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘေတြဘက္က ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။ ဒါဆို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ၊ ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္မႈေတြကို ပညာဉာဏ္ အဖြဲ႔အအံုေတြ အပါအဝင္ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီး တစ္ခုလံုးမွာပါ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ၾကမလဲ။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔
တိုင္းျပည္ဟာ အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္ လဲလွယ္မႈမွာ အၿမဲတမ္းပဲ အသင့္မျဖစ္ၾကလို႔
အေၾကာင္းကိစၥရပ္တိုင္း လိုလိုမွာပဲ ဝိေရာဓိေတြ ျဖစ္ၾကရတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အထက္တစ္ေနရာမွာ ေရးခဲ့သလို မတစ္ေထာင္သားေတြ၊ အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေနတာေတြ စတာေတြကို
ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတြ က်င့္သံုးေနရပါေသးတယ္လို႔ ဆိုရင္
ဒါေတြကို ျပဳျပင္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိးညီဖို႔၊
ေက်ာင္းသားခ်င္း ၿငိစြန္းမႈေတြ မျဖစ္ေစႏိုင္မယ့္ ေနရာထိုင္ခင္းေတြ
ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ယူႏိုင္ဖို႔ စတာေတြအတြက္
ျပင္ဆင္ေပးထားသင့္တယ္။
အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ လူငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္မက ထည့္သြင္းထားမႈ၊
ခံုတစ္ခံုတည္းမွာ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ က်ပ္ညပ္ထိုင္ေနရမႈေတြဟာလည္း
မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္တာပါပဲ။ မေတာ္တဆ
ထိမိခိုက္မိတာကအစ ရည္ရြယ္ၿပီး ျပဳမူတာေတြ အဆံုးဟာ ဒီလိုျပည့္က်ပ္သပ္ေနတဲ့
ေနရာထိုင္ခင္းေတြေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ေနတာလည္း ျဖစ္တယ္။
လူေတြမ်ားတဲ့အခါ အတန္းထိန္းရတာလည္း ခက္တယ္။ အဲဒီလို ခက္မႈေၾကာင့္
ေဒါသထြက္ရတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဒါသထြက္ေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြနဲ႔ ေအာ္ေငါက္
ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကိုပဲ လြယ္လြယ္ သံုးစြဲမိလိုက္ၾကတာလည္း
ျဖစ္တယ္။တကယ္လည္း အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္ပစ္တဲ့နည္းက လ်င္ျမန္တယ္၊ ထိေရာက္တယ္ ဆိုတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒီနည္းကိုပဲ ေဆးစြမ္းေကာင္း တစ္လက္အျဖစ္နဲ႔ ကေလးကုထံုးထဲမွာ ထည့္သြင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အသံုးျပဳၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့ နည္းေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈနဲ႔ ျပႆနာရပ္ေပၚ စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးေတြ အရင္းခံအျဖစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေနဖို႔ လိုကိုလိုပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို လြယ္အိတ္နဲ႔ လႊဲ႐ိုက္လိုက္တာမွာ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလး ေခါင္းေပါက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးမွာ အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့ ကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ ေပးမလဲ။ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ ဆံုးမတတ္တာထက္ ပိုတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းမႈမ်ဳိးေတြ လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာလဲ။ ေခါင္းေပါက္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိသလား။ မေတာ္တဆလား။ ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္မႈမ်ဳိး မၾကာမၾကာ လုပ္တတ္သလား။ ကေလးဟာ ဘယ္လိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လက္မခံတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လက္တံု႔ျပန္ရမယ္လို႔ စဥ္းစားရတာလဲ ဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစား ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ရွည္ရပါမယ္။ သည္းခံရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အအံုမွာ ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကၿပီလား။ လုပ္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိေနၿပီလဲ။ အထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သလို ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာကိုပဲ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နာက်င္ေစမႈနဲ႔ ဆံုးမတာေတြကို ခဝါမခ်ႏိုင္ေသးမွေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲေတြမွာ ဘယ္လိုဆိတ္သုဥ္းေအာင္ လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑က သိပ္ကို အေရးပါတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းနဲ႔ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတဲ့ မိခင္တစ္ဦးကို ဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြ မျပဳလုပ္ဖို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယူနစ္ အသီးသီးကလည္း ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈမ်ဳိးေတြ မလုပ္ဖို႔ ပညာေပးမႈေတြကို ဦးေဆာင္ က်င္းပေပးသင့္တယ္။ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ဓေလ့ႀကီးတစ္ခုကို ၿဖိဳဖ်က္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာဉာဏ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေလာက္ကိုသာ ဗဟိုမျပဳဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ ယူနစ္အသီးသီးတိုင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ကြၽန္ေတာ့္သားေလး၊ ကြၽန္မသမီးေလး မလိမၼာရင္ ႐ိုက္သာ ႐ိုက္ပါဆိုတဲ့ မိဘတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပ္ထည္စကားလံုးေတြဟာ ပေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈ၊
ၿခိမ္းေျခာက္ သြန္သင္မႈေတြဟာ ကေလးေတြကို ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ နာခံတတ္ေအာင္လို႔
ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္တယ္လို႔ သာမန္အျမင္အရ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီကေလးေတြဟာ
ကိုယ္လိုတဲ့ ပညာရည္ ျပည့္ဝမႈကို မရတဲ့အခါ ပညာမဲ့ နာခံမႈမ်ဳိးေတြကိုလည္း
လုပ္ေဆာင္လာေလ့ ရွိျပန္ပါတယ္။ စေကာစကပညာနဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ
ေပါင္းစုသြားတဲ့အခါ လူဆိုး၊ စနစ္ဆိုးေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ေတြ
ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြ တြဲသြားတဲ့အခါ မ႐ိုးသားမွန္း
သိလ်က္နဲ႔၊ မတရားမွန္း သိလ်က္နဲ႔ေတာင္ ေခါင္းငံု႔ခံေနတဲ့ဘဝ
ေရာက္သြားၾကရတယ္။
ေျပာရရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လူေၾကာက္ေလးေတြ ဘဝနဲ႔ ေနေနရတယ္။ ဒါဟာ
ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို နာက်င္ေအာင္
ျပဳလုပ္ဆံုးမတတ္တဲ့စနစ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္ေအာ္ေငါက္တတ္တဲ့ စနစ္ေတြ ေၾကာင့္
ျဖစ္ရတာပါပဲ။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ လတ္တေလာ အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ရင္ကုိပဲ
အဲဒီေၾကာက္စိတ္ကို ရွင္းရွင္းျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့
လူတစ္စု၊ အမွန္တရားမဲ့ေနတဲ့ လူတစ္စု၊ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးတဲ့ လူတစ္စုကို၊
ေနရာမွန္ေတြက လူအမ်ားႀကီးက၊ အမွန္တရား သိေနတဲ့ လူအမ်ားႀကီးက၊
အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လူအမ်ားႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနၾကရတာလဲ။အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို လူ႔အဖြဲ႔အအံုႀကီးရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။ မွားယြင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြကေန တိုင္းျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ပါေစ။
- See more at: http://thevoicemyanmar.com/index.php/perspective/item/2365-nka#sthash.MVH2EpL9.dpuf
No comments:
Post a Comment